Það er bara kominn annar í jólum og sólin er búin að vera að hækka á lofti í fjóra daga. Reyndar er það varla svo, frekar að dagurinn sé hættur að styttast. Við héldum eiginlega aðal jólin í gær, jóladag,  þar sem ég var að vinna frá hádegi á aðfangadagskvöld til klukkan níu á jóladagsmorgun. Oj bara, að vera með fjórtán alkohólistum og fíkniefnaneytendum mitt út í skóginum á aðfangadagskvöld. Eða hvað? Sannleikurinn er sá að mér var sæmd í að fá að vera með þessum manneskjum á þessum mesta hátíðisdegi ársins. Valdís fékk að vísu að vera ein heima í staðinn en hún var með í þessari ákvörðun. Þessir fjórtán alkohólistar og fíkniefnaneytendur gerðu engar kröfur, voru auðmjúkir, þakklátir og vel merkjanlega hrærðir þennan dag. Það var afar vel útilátinn jólamatur um hádegi á aðfangadag og var stórt borð í matsalnum hlaðið alls konar kræsingum. Á öðrum enda matsalarins er hurð með stórri rúðu og liggja þessar dyr inn í dagstofu þar sem allir innskrifaðir biðu eftir að sagt yrði gerið svo vel, en meðan þau biðu skimuðu þau ótt og títt fram í matsalinn til að fylgjast með. Svo sagði hún Lena í eldhúsinu gerið svo vel og hópurinn streymdi fram í matsalinn og það merktist vel að þau þurftu að beita sig aga til að hlaupa ekki. Svo borðuðu allir og við sem unnum borðuðum með sjúklingunum. Skömmu síðar fór allt starfsfólk heim nema ég og við tók stórkostlegur eftirmiðdagur og kvöld. Á kvöldfundi sögðu þrír þeir elstu, sem allir voru yfir fimmtugt, að það hefði verið svo erfitt að hlaupa ekki að matarborðinu. Eftirvæntingi að sjá hvernig það liti út á borðinu hafði verið svo mikil. Þetta er að segja satt og rétt frá og án þess að skammast sín fyrir að vera barnalegur. En ekki get ég þó neitað því að þessir þrír 50+ menn voru svolítið feimnir við að afhjúpa sig svo innilega sem þeir gerðu. Allir hinir ellefu voru á sama máli og gátu norfært sér þessir þrír höfðu riðið á vaðið. Þetta var innilega þakklátur hópur og þau voru svo ánægð með að við sem unnum höfðum borðað með þeim. Þess vegna fannst þeim að þetta hefði verið eins og fjölskylda. Snemma morguninn eftir sá ég í textavarpinu að það hefðu verið íkveikjur, slagsmál, fyllerí og nauðganir í þessu fallega landi um nóttina. En eitt veit ég, vinir mínir í Vornesi voru þar víðs fjarri. Þau voru inn á meðferðarheimili vegna þess að þau höfðu ákveðið að vinna að því að verða betri manneskjur. Á leiðinni frá húsinu þar sem ég svaf og inn í aðalbygginguna sá ég spor eftir dádýr sem höfðu lagt leið sína yfir hlaðið svo sem tíu metra frá aðalinnganginum. Það var mér staðfesting á að það ríkti góður andi í Vornesi á jólanóttina.


Já, svo fórum við á Sólvelli í dag. Nú hef ég ekki unnið þar í fimm daga og núna fórum við til að eiga þar góða stund og vinna ekkert. Við kveiktum upp í kasettunni eins og það er kallað hér og þið sjáið á myndinni.

Hægra megin við skorsteininn eru tvær mannhæðar háar stæður af birki sem er vel þurrt og tilbúið til að ylja upp á Sólvöllum. Á gólfinu vinstra meginn er líka smá stæða sem meira spari og til uppkveikju. Það logar fallega í kasettunni og það er voða gaman að sitja og horfa á .þennan loga, ekki síst fyrst eftir að kveikt er upp. Eiginlega er eins og það sé mikilvægt að horfa vel fyrst eftir að kveikt er upp, eins og það hjálpi til. En auðvitað er ástæðan bara að þetta er róandi og notalegt.


Valdís var búin að skreyta jólatré. Hún kveikti á því og tók mynd og gætti þess að Drottinn blessi heimilið væri með á myndinni. Ég fór yfir í svefnherbergið verðandi og spáði aðeins í komandi verkefni þar. Þegar ég kom til baka var kaffið tilbúið og rístertan sem Valdís tók með var komin á borðið. Við ætluðum bara að fá okkur smá bita en auðvitað urðu það tveir vænir bitar.

Ég fór eina hringferð í skóginum eftir veisluna og virti fyrir mér stærstu trén. Það er gott að stoppa aðeins hjá þeim á leiðinni framhjá, horfa upp eftir þeim og ekki er verra að styðja hönd á stofninn. Að vísu verða það bara fáein tré annars tæki svona ferð allan daginn. Svo má heldur ekki gleyma litlu trjánum og þeim sem við höfum gróðursett. Þegar ég hef ekki verið þarna á ferðinni í fleiri daga er eins og ég þurfi að heilsa vel og endurnýja kynnin. Og viti menn; það var eins og í Vornesi að dádýrasporin voru á grasflötinni hennar Valdísar í þunnri mjöllinni nærri húsinu. Svo var það líka út í skóginum, fullt af dádýrasporum.

Nú erum við heima og búin að borða afar gott hangikjöt með kartöflum, hvítri sósu og laufabrauði. Á meðan ég hef bloggað hefur Valdís horft á Ladda og ég hef heyrt hlátrasköll inn á milli. Utan við gluggann ríkir vetrarmyrkrið og jólaljós ásamt götulýsingu rýfur þetta myrkur á nokkrum stöðum. Myrkrið er ekki þrúgandi. Vetrarmyrkur hefur oft verið þrúgandi fyrir mig en það er það ekki núna. Ég finn fyrir svolítilli birtu innra með mér sem lýsir upp. Ég olli mínu innra vetrarmyrkri sjálfur áður fyrr en svo tók ég ákvörðun eins og fólkið sem ég var með í Vornesi á aðfangadag. Eftir það byrjaði að finnast ljós í myrkrinu.

Gangi ykkur allt í haginn.