Klukkan sjö í morgun renndi ég fótunum yfir rúmstokkinn og sagði -jæja! Er eitthvað að, spurði Valdís, en ég bara svaraði því til að smiðurinn kæmi líklega fljótlegta. Ég hringdi í hann í gær og sagði að það væri ekki vitlaust af okkur að hittast og tala um hvenær verkið gæti hafist fyrir alvöru að nýju. Ég hafði ákveðna hugmynd að leggja fram en gat þess ekki í símtalinu.

Tuttugu mínútur yfir sjö ók Anders smiður inn á lóðina og ég sem ekki var búinn að gera klárann morgunverðinn handa okkur. Við byrjuðum að ganga um hér úti og spá í og spjalla. Það var komimn drjúg rigning þegar við gengum inn og fór vaxandi. Svo tíndi ég morgunverð á borðið og við töluðum um mat, hvað væri hollt og hvað ekki. Ég sagði honum að ég notaði mikið ávexti um þessar mundir fyrir álegg, til dæmis epli og nektarínur. Við hjónin værum í heilsuátaki. Hann sagði það vera ókost við ávexti hversu mikil eiturefni væru notuð á þá við ræktun. Bananar eru þó allra mest eitraðir, sagði hann. Það var nákvæmlega eins og hún Lena í eldhúsinu í Vornesi hefur oft sagt. Lena er fyrrverandi bóndi og bóndakona og er manneskja sem erfitt er að trúa að fari með fleipur. Hún bara er þannig.

En aftur að matborðinu hér heima. Anders talaði um að það væri mikilvægt að borða sem fjölbreyttasta fæðu og hreyfa sig, að þá vegnaði manni vel. Sem allra fjölbreyttasta fæðu lagði hann áherslu á. Ég horfði á hann og hugsaði sem svo, að svo fílhraustur og hressilegur maður sem þessi fimmtíu og fjögurra ára gamli maður væri, þá hlyti bara að liggja nokkuð í því sem hann segði.

Við ræddum talsvert um þetta en svo dró ég fram dagbókina og opnaði hana á síðunni þar sem Anders ætlar að fara í sumarfrí. Hann ætlar að fara í sumarfrí í tveimur áföngum með nokkurra daga millibili. Þú ferð í sumarfrí 2. ágúst, sagði ég, og eftir þá viku vinnur þú í nokkra daga. Síðan er það sumarfrí aftur í rúma viku. Svo spurði ég hann hvort það væri ekki lang best að hann ynni að því sem hann væri þegar að vinna við og kæmi svo hingað ekki fyrr en eftir öll sumarfrí, eða skömmu fyrir ágústlok, og yrði þá hér.

Ég horfði ekki á hann þegar ég sagði þetta enda þurfti ég þess ekki. Ég bara fann hvernig léttirinn fyllti borðkrókinn. Ég vil að þessi maður njóti sannmælis því að ég hef ekki reynt hann að neinu slæmu. Við erum oft spurð hvort þessi smiður sé ekki að koma og við höfum sjálf stundum verið viss um að hann kæmi einhvern ákveðinn dag. En sannleikurinn er bara sá að það liggja ástæður að baki.

Ég lagði inn umsókn um byggingarleyfi í vor og átti að fá svar eftir viku. Ég hitti byggingarfulltrúann þegar ég lagði inn umsóknina og hann var svo fámáll að ég ákvað hreinlega að fara þaðan áður en ég var tilbúinn og var þá verulega hissa. Hann fann það því að hann sagði þegar ég fór að hann væri svo skrýtinn í hálsinum að hann gæti nánast ekki talað. Eftir að ég yfirgaf skrifstofu hans fór hann heim og var veikur. Ég fékk upplýsingar um það síðar frá konunni í upplýsingum. Svarið kom eftir fjórar vikur. Á þeim tíma hafði Anders hringt í mig og spurt hvort ég væri ekki búinn að fá svar og aftur hvort ég væri ekki búinn að fá svar. Síðan byrjaði hann á öðru verkefni og ég skil hann svo vel. Samt er hann að reyna að ná endunum saman eins og fyrsta áætlun gerði ráð fyrir. Þó að þetta hafi farið svona hjá byggingarfulltrúanum hefur hann samt sem áður verið mér mjög hjálplegur. Það finnst hellingur af góðu fólki og ég reyni að meta það þó að mér verði stundum fótaskortur sjálfum. Það voru fleiri atriði sem ollu því að ekki var hægt að byrja ákveðinn dag og voru okkur að kenna.

En nú stóð Anders upp, þakkaði fyrir morgunverðinn, og við gengum einu sinni enn léttum sporum kringum húsið og ég spurði hann ráða. Svo ók hann úr hlaði. Nú var komið að því að ég fengi mér kaffibolla með Valdísi og við ræddum þessa niðurstöðu. Regnið hafði allan tímann farið hægt vaxandi og nú var komin mikil úrkoma. Regnið féll niður á svo þægilegan hátt, það bara rann þráðbeint og þægilega. Eftir þriggja tíma rigningu voru komnir 22 mm í mælinn.

Ég hef nóg að gera í marga daga við að vinna að breytingum sem þarf að gera á gamla húsinu varðandi viðbygginguna og ég byrjaði þegar í dag og notaði þær stundir sem minnst rigndi. Klukkan er átta að kvöldi og það rignir enn. Í mælinum eru tæplega 50 millimetrar. Þetta hefur verið góður dagur.

Ég get ekki betur skynjað en það hafi vorað öðru sinn á þessu ári. Eftir marga og ríkulega heita daga kom regn og gulu, sólþornuðu birkilaufin féllu til jarðar og ný virðast hafa komið í staðinn. Í tveimur áföngum hefur rignt um 75 mm. Skógarsóleyjar og sifjarlyklar hafa að vísu ekki sprungið út aftur en skógarnir eru safaríkir að sjá og þakklátir hreinlega virðast þeir vera. Á leiðinni heim úr vinnu í gær sá ég mjög vel hvernig skógarjaðrar í fjarlægð höfðu fengið græna litinn endurnýjaðan. Í dag fórum við Valdís til Örebro og á leiðinni til baka gátum við ekki orða bundist yfir hinum veltigrænu, lifandi skógarumgjörðum sem umluktu akra og engi. Akrarnir höfðu líka fengið lífgjöf sem gáfu þeim ferskan blæ og sólgulnuð, troðin Sólvallalóðin er orðin græn aftur. Sólin skín næstum lárétt inn í skóginn utan við gluggann minn á þessu augnabliki og kvöldkyrrðin er að ganga í garð.

Í gærmorgun kom ég heim úr vinnu um hálf ellefu leytið. Ég var þreyttur eftir óvenju erilsama helgi. Mjög erilsama helgi skal ég viðurkenna. Ég var þó ákveðinn í að snúa mér að byggingarvinnu við heimkomuna sem ég og gerði. Svo fórum við Valdís til Örebro og tókum meðal annars síðasta dótið sem við áttum þar í geymslu hjá  gamla húsfélaginu okkar, hentum sumu og drösluðum öðru með okkur til Sólvalla. Það var skömmu áður en við héldum heim frá Örebro aftur sem mér fannst sem ég hefði bómull innan í höfðinu en ekki þennan mikilvæga heila sem ég hef svo lengi haft not af. Ég þurfti með köflum að halda aftur af mér til að fara hreinlega ekki í fýlu og ég vissi að orsökin væri þreyta.

Þegar heim var komið frá Örebro hélt ég byggingarvinnunni áfram þar til Valdís bauð upp á ilmandi kjötsúpu af hæsta gæðaflokki. Eftir það gengum við að sjónvarpinu og horfðum á Fjöldasöngur Gautaborg. Að horfa á get ég sagt þegar Óli vinur minn Lokbrá sleppti mér lausum til að sjá og heyra bestu lögin í þættinum. Svo sagði Valdís allt í einu; hann Lars er að koma. Við þau orð uppgötvaði ég að ég hafði verið kominn langt inn í draumalandið en ég stóð upp og fór út á móti Lars. Við vorum smá stund á rölti hér út í skóginn, kringum húsgrunninn og svo spörkuðum við svolítið í verðandi gólfbita sem eru snyrtilega frágengnir undir tjaldi á lóðinni. Meðan við vorum þarna úti hugsaði ég með mér að það væri undarlegt að ég virtist bara vera úthvíldur eftir svefninn yfir sjónvarpinu og bómullin í höfðinu var þar ekki lengur.

Það var ekki fyrr en í morgun þegar ég vaknaði eftir svefn í átta og hálfan klukkutíma sem ég áttaði mig á því að ég hafði bara verið hálf ringlaður þegar ég var úti að spjalla við Lars. Ég fór fram úr rúminu og fann að nú var ég kominn í form, svo gott form að áður en ég fékk mér morgunverð tók ég með mestu ánægju alla reikninga, dró þá upp úr umslögunum og raðaði þeim upp til greiðslu síðar í dag. Svo kom Valdís í gang líka og við borðuðum morgunverð og allt var svo gott. Ég var úthvíldur. Þegar ég var á öðrum kaffibollanum eftir morgunverðinn skeði það. Ég fann fyrir vorinu í öllum mér og allt um kring og mér þótti óvenju vænt um Valdísi. Það var þá sem mér datt þetta í hug að við værum að upplifa vor öðru sinni á þessu ári.

Reikningarnir eru greiddir, kvöldhúmið er að leggja sig yfir sveitina og Valdís horfir á íþróttafréttir í sjónvarpi. Eikur og bjarkir fyrir utan gluggann eru svo hreyfingarlausar að það er hreint alveg ótrúlegt. Það fara sögur af því að tré drekki mikið vatn. Ég las mig til um það fyrir stuttu og komst að því að stórt tré getur drukkið 200 til 400 lítra á sólríkum degi. Tré sem stendur á víðavangi með mikla laufkrónu drekkur meira en tré sem hefur takmarkaða krónu inn í skógi.

Og reikningarnir eru greiddir. Reikningar fyrir byggingarefni og vinnu voru lægri en ég hélt og auðvitað er ég glaður yfir því. Eftir að ég æfði mig í því að þykja gaman að borga reikninga fóru svona skrýtnir hlutir að ske. Það fór að verða afgangur og mér fór að líða betur. Þessi æfing var full alvara sem skilaði frábærum árangri. Óli verður nú vinur minn í nótt og ég er farinn að hlakka til morgunverðarins.

Ég sagði í gær að það yrði hægt að blogga oft og mikið um Sólvallabygginguna og látið ykkur ekki detta í hug að ég standi ekki við það. Það eru hvort eð er teknar margar myndir af því sem gert er og hluti þessara mynda eru sparaðar sem heimildarmyndir og eru eldri myndirnar þegar farnar að koma sér vel. Gröfumennirnir voru hér að störfum annan daginn í röð og komu miklu í verk. Nú eru þeir farnir og koma ekki aftur fyrr en búið verður að reisa húsið og þá koma þeir til að breyta svolítið landslagi þegar hægt verður að gera það út frá húsinu í endanlegu útliti.


Þarna eru drenlögn og þakrennulögn hlið við hlið og þegar ég spurði hvort ekki væri hægt að sameina þær í eina svaraði Peter; nei kalli minn svoleiðis gerir maður ekki því þakvatni er aldrei boðið upp á að renna inn í drenlögn fyrr en hallinn frá húsinu er orðinn nógur. Þá hætti ég að dilla rófunni og lagði hana máttlausa niður. Samtalið var kannski alveg svona en ég hef stundum gaman að því að gera grín að sjálfum mér. Ef Sólvellir hefðu verið hugsaðir sem heilsárshús árið 2006, þá hefði þetta verk verið framkvæmt þá.


Peter gröfumaður er víkingur í vinnu eins og ég sagði líka í gær og hann gerir allt sem þarf að gera ef enginn annar er til að gera það. En þarna er tuttuogeins árs gamli Jónas viðlátinn og þá fór hann ofan í skurðinn. Mundu svo að greinin er í beinni stefnu mitt á milli þessara tveggja trjáa sagði Peter. Ég hafði beðið hann að setja grein þarna til vara ef við skyldum vilja drena meira þarna austan við húsið. Trén sjást bæði á myndinni. Lítið beyki til vinstri og all stór björk til hægri. Þannig verður þessi mynd mikilvæg.


Svo var farið að vinna vestan við húsið. Þarna tók Valdís heimildarmynd af síma og rafmagnsköplum sem liggja hlið við hlið. Það er vel hægt að greina á myndinni hversu þurr mölin er, en myndin var tekin strax eftir að skurðurinn var grafinn.  Sérstaklega þurr eftir því sem nær dró veginum, en þar eru stórar bjarkir og stóra Sólvallaeikin sem berjast um rakann og fá alls ekki nóg. Ungi, ljóshærði, spengilegi maðurinn til hægri á myndinni tilheyrir ekki vinnuhópnum en hann var þó allan tímann nálægur og fór hiklaust niður í skurð ef á þurfti að halda. Að leggja niður nýjan rafmagnsstreng byggði á því að sá gamli var einfaldlega of grannur og annaði ekki flutningi í hlutfalli við stækkun hússins.


Grjótgarðar eru lögverndaðir í Svíþjóð. Því var þessi aðgerð mér hálfgerður þyrnir þar til allt skipulag lá á borðinu. Ég varð að sækja um það til sýslunefndarinnar (sambærileg stofnun) og gekk greiðlega eftir að ég hafði lagt inn myndir og góða greinargerð um það hvernig þetta ætti að vinnast. Svo gerði það hlutina einfaldari að Peter mundi vel hvar hver steinn hafði verið og honum tókst nokkurn veginn að leggja þá eins til baka. Meira að segja tókst honum að láta mosann snúa upp. Hér er litið á grjótgarða sem menningararf og ég er alveg til í að hlú að slíku.


Svo var bara að ganga snyrtilega frá eftir tveggja daga vinnusnerpu. Handavinnan verður ekki mikið verk þegar svona vel er gert. Nokkrum mínútum eftir þetta var allt tilbúið og grafan var sett á pall Skanía bílsins frá nítjánhundraðsextíu og eitthvað. Hann virðist duga vel og lítur alls ekki út fyrir þennan háa aldur. Síðan kvöddu þeir félagar og óku af stað.


Meðan þeir voru enn að aka niður afleggjarann sá Valdís þennan furðufugl koma með grjót í hjólbörum og tók mynd af honum. Hann virðist koma frá allt öðrum tíma en þeim sem er til umræðu hér að ofan. Það er líklega best að leyfa honum.

Nú er engin mynd af Valdísi og það er eiginlega orðið svindl að hún lendir ekki á neinum þessara mynda. Ég vissi þó ekki betur en ég hefði tekið mynd af henni en svo finn ég hana ekki. Þeir voru svo ánægðir með hádegismatinn sem hún bar á borð að ég hefði átt að taka mynd af henni þegar þeir þökkuðu fyrir matinn. En ég fann þó mynd af henni við allt aðrar aðstæður og hún er hér fyrir neðan.


Þarna er Valdís í félagsskap sem henni leiddist ekki. Þessa mynd af systrunum Valdísi og Árnýju tók Anna Björg þegar þær voru í bæjarferð inn í Örebro

Það var svo gott að sofa lengi í nótt og morguninn var mikið, mikið þægilegur. Það voru aðeins símtöl milli sjö og átta í morgun og svo var langur og góður morgunverður. Svo dútluðum við eitt og annað og það var mikil friðsemd í sveitinni. Bíllinn með byggingarefnið átti að koma um hádegi og það gafst góður tími.


Valdís hengdi upp þvott og ég sletti múrhúðun á grunninn sem ég átti eftir þegar stórrigningin og þrumuveðrið kom um daginn. Þetta með snúru er alveg frábært og ég veit ekki betur en Valdísi þykji svolítið gaman að hengja upp þvott og mér finnst friðsælt að horfa á snúruna, ekki síst þegar verið er að hengja á hana.


Svo birtist Áki (Åke) á vörubílnum og þegar hann var að taka sig inn úr opnunni á grjótgarðinum virtist hann svo gríðarlega stór. Það eru svo sjaldséðir bílar af þessari stærð hér að þeir verða gríðar stórir þegar þeir koma.


Þakpönnurnar út að garðinum Áki, þar verða þær ekki fyrir og gröfumaðurinn getur fært þær nær húsinu þegar hann verður búinn með sitt verk eftir helgina. Allt í góðu Guðjón, sagði Áki og hann notaði nafnið mitt hvað eftir annað. Hann hafði æft það í byggingarvöruversluninni þegar þeir voru að hlaða bílinn í morgun hafði ég grun um. Svo stend ég þarna og held að ég geri eitthvað gagn með því og held mig ómissandi. Raunar var Áki alveg fær um að losa bílinn.


En Valdís var líka nálæg og mér sýnist hún vera þarna að telja papparúllurnar. Hún alla vega spurði mig hvort ég hefði pantað svona pappa og ég leit á pappann og sagðist aldrei hafa séð svona þakpappa fyrr. Ég held nú bara að ég vilji hafa gamaldags pappa á þakinu.


Þarna koma gluggarnir og ég held enn að ég sé að gera gagn með því að vera með nefið niðri í þessu. Reyndar held ég með sanni að ég hafi gert gagn þegar gluggarnir komu og Áki var dauðhræddur um að hann skemmdi þá. Svo þegar búið var að taka allt af bílnum sagði Áki að það væri best að ég tæki líka kubba undan plankabúnti, því að þú átt sjálfur þessa kubba Guðjón, sagði hann. Ég hef tilfinningu fyrir að þú sért frá Íslandi Guðjón, var eitthvað það síðasta sem hann sagði. Ég sagði honum að hann væri athugull að átta sig á því. Hann var ánægður með það og þar með hafði ég sagt eitthvað sem gladdi hann.


Það var með þetta eins og barnið þegar það er komið undir, nú var það erfiðasta eftir. Það var að koma öllu inn í tjaldið grannanna. En þolinmæðin þrautir vinnur allar og maður eins og ég með lappirnar í lagi lætur ekki bugast af nokkrum spýtum. Þegar ég segi lappirnar í lagi meina ég það án nokkurrar kaldhæðni. Ég er nefnileg með lappirnar í góðu lagi eftir all mörg ár í skakklappi.

Hvað meina ég eiginlega með "dagur flugunnar"? Það varð hálf ólíft fyrir flugum hér á Sólvöllum þegar leið á daginn og flugur sem kallaðar eru brons (veit ekki hvernig það er skrifað) voru gríðarlega mannýgar í dag og létu okkur alls ekki í friði. Ég sagði því við Valdísi í dag og konu sem gekk hjá að þetta væri dagur flugunnar. Þær töldu að svo hlyti að vera. -:)

Það er samdóma álit okkar í Íslandsnefndinni í Uppsala að þessi borg sé afar snyrtileg og aðlaðandi. Eins og ég sagði í bloggi fyrr í morgun voru götusóparnir komnir af stað tímanlega til að hreinsa upp dreggjar næturinnar og fljótlega eftir það var eins og borgin hefði aldrei verið annað en tandurhrein. Við fórum svo á gönguferð eftir hádegið upp í það sem við köllum kastalann og er beint vestur af gluggunum hjá Rósu og Pétri. Þetta er um hálfs kílómeters löng gönguferð og dálítið á fótinn. Þarna uppfrá sáum við alveg nýtt andlit af Uppsala. Þar sem ég er dálítið sveittur og þvalur eftir hita dagsins ætla ég að spara skáldagáfu mína og notast við myndir eins og ég geri oft þegar ég er nýskur á texta.


Uppi við kastalann er útsýni yfir vissa hluta af Uppsala og ef ekki væru mörg afar falleg og stór tré þarna uppi gæfi að líta ennþá meira af borginni þaðan. Að vísu má segja að ef við hefðum farið meira yfir kringum kastalann hefðum við trúlega notið enn meira útsýnis en við gerðum. En það var bara mjög fallegt þarna þó að sjálfur kastalinn væri ekkert til að hrópa húrra yfir. Auðvitað hefur það verið útsýnið þaðan sem fékk Gustav Vasa til að byggja kastalann á sínum tíma og enn í dag má sjá hluta af litlum fallbyssum sem dauðhræddir ungir hermenn hafa verið látnir skjóta af yfir þá óvini sem reyndu að sækja á brattann. Það hefur sjálfsagt margur hræddur ungliðinn látið lífið þarna fyrir stríðsglaða herra. Það eru líka fylgsni þarna uppi sem væntanlega hafa verið afskaplega eftirsótt af þeim sem ekki orkuðu sð sjá meira blóð renna. En við töluðum ekki svo mikið um þetta, gerðum okkur bara grein fyrir að alvarlegir hlutir hefðu átt sér stað þar í lífi margra. Við vorum þarna í öðrum tilgangi enda það besta sem við gátum gert í minningu þeirra sem reistu mannvirkin í hita og svita að koma og sjá.


Turnspírur dómkirkjunnar sjást víða að og broshýrar Sólvallastelpurnar prýddu nærmyndina. Það var gott að á þarna uppi eftir gönguna á brattann í 30 stiga hita. Með hvíldinni þarna vorum við að búa okkur undir næsta áfanga.


Næsti áfangi var þessi garður, Botaniska trädgården i Uppsala. Bótaniskur skrúðgarður er garður þar sem safnað er sem flestum jurta og trjátegundum frá sem flestum löndum heims. Botaniska trädgården í Uppsala er elsti botaniski skrúðgarður í Svíþjóð og tilheyrir háskólanum í Uppsala. Ekki hef ég fundið hversu gamall hann er, en eitt veit ég þó og það er að hann hefur í 350 ár verið bæði botaniskur skrúðgarður og skrúðgarður í vísindalegum tilgangi. Og hana nú.


Það eru mörg sjónarhornin þarna og eftir á að hyggja fórum við bara um lítið brot af þessum skrúðgarði. Við til dæmis litum ekki á gróðurhús þar sem eingöngu eru ræktaður er hitabeltisgróður.



Svo ræddum við hvort það væri maður eða kona andlitið sem mótað er í steininn þarna, en eitt veit ég; það er maður og kona sem standa við hliðina á andlitinu.


Að lokum ætla ég að gera svolítið grín að sjálfum mér. Ég bað um það í gær að þessi mynd væri tekin af mér undir þessu myndarlega beykitré. Þegar ég svo sá myndina hugdsaði ég bara sem svo að ég liti út eins og volaður guðsbarnageldingur á stuttbuxum. Ég lét mig samt hafa það að vera á stuttbuxunum í dag líka. Á morgun verð ég hins vegar að vera í öðrum buxum þar sem þessar eru orðnar sveittar og þreyttar. Á morgun er ferðinni heitið til Stokkhólms áður en vinkonurnar frá Íslandi fara á Arlanda.

Ég stend þarna undir beykitré. Það verður ekki fyrr en í öðru lífi sem við Valdís fáum að líta beykitrén sem við höfum gróðursett á Sólvöllum í þessari stærð. Það er eins og með kirkjubygginguna sem ég bloggaði um í morgun; höfundarnir sáu hana aldrei, þeir sem gróðursetja tré sjá þau aldrei verða gömul.

Eiginlega er ég ekki í formi til skýrslugerðar á þessu kvöldi en ég veit líka að ef ég sleppi því núna verður engin skýrslugerð næstu dagana. Á morgun koma smiðir og ég þarf að tala við þá og svo þarf ég að koma mér í vinnu fyrir hádegi. Svo er það vinna fram á þriðjudagsmorgun. Svona getur það gengið meðan ég er bæði launþegi og húsbyggjandi. Þessi húsbygging þarf að komast frá sem fyrst og vinnan að minnka, þá verður næstum endalaus tími til skýrslugerðar.

En alla vega; við héldum austur á bóginn í morgun, austur til Södermanland. Södermanland er vatnaríkt svæði eins og héraðið norðan við Örebro sem við heimsóttum í gær. Við ætluðum að borða hádegisverð á einhverjum fallegum stað en þar sem við vorum vandlát borðuðum við ekki fyrr en á þriðja staðnum sem við heimsóttum, Fiskeboda við Hjälmaren. Áður höfðum við litið inn á Hjälmargården við Hjälmaren og Julita við vatnið Öljaren. Hvorugt þeirra staða uppfyllti "hárfínar" kröfur okkar á góðan hádegisverð.


Það tókust næstum engar af myndunum sem við tókum í dag. Sólin "gassaði" geislum sínum yfir land og haf ofan frá eins og veðurfræðingar hafa sagt síðustu dagana og þar sem vötn eru gassar birtan úr þeirri áttinni líka. Þetta átti myndavélin erfitt með að yfirvinna. Ég kann líka tæpast á þá vél sem við erum með núna og allra síst við svona flókin skilyrði. En alla vega; þessi mynd er tekin yfir útsýnið sem við höfðum frá hádegisverðarborðinu okkar í dag. Við sjáum þarna út á vatnið Hjälmaren og út til skógi vaxins tanga í vestri sem gengur langt út í vatnið. Einmitt þar vorum við fyrr um daginn á Hjälmargården að kanna hádegisverðinn. Það var eiginlega mest fjölmenni sem dreif okkur þaðan á vit frekari hádegisverðarævintýra.


Hún Þóra Björgvinsdóttir benti á það í ummælum um bloggið mitt í gær að það væru bara myndir af Sólvallastelpunum. Hún taldi að það ætti að vera mynd af Sólvallastráknum líka. Hér er mynd af öllum ferðahópnum sem ung stúlka í Vingåker vinnandi á veitingahúsinu í Fiskebota tók fyrir okkur. Það svo sem fer ekki mikið fyrir mér á myndinni en hún sannar þó alla vega að ég var með.


Eftir mat fórum við niður í fjöru. Ég hef svo sem náð mörgum betri fjörumyndum í þessu landi en þessi fær þó alla vega að fara með. Sólvallastelpurnar spurðu mig á heimleiðinni hvort ég hefði talið trén en mér tókst það ekki.


Hægra megin þarna uppi borðuðum við og ég er til í að fara oftar til Fiskeboda að borða með fólki sem kannski kemur í heimsókn. Við nefnilega drögum að gera svona smá tilbreytingu í hverdagslífið og því er gott að fá fólk í heimsókn til að það verði af.


Á heimleiðinni sáum við svo þessa hirti og marga fleiri. Það eru allar líkur á annarri hitabeltisnótt nú í nótt og án efa verður hitabeltisloftslag hér innan húss. Á morgun er svo mánudagur og "grár hversdagsleikinn tekur" við. Hann er að vísu ekki grárri en svo að ég hlakka venjulega til morgundagsins. Ég er það barnalegur að ég hlakka oft svo mikið til morgundagsins að ég vona að sofandi nóttin líði fljótt. Og þar að auki er ég svo barnalegur að ég segi frá því.

Það var spáð hitabeltisnótt í nótt. Svo varð það líka. Í gærkvöldi var 22 stiga hiti og í morgun klukkan hálf sjö var 26 stiga hiti. Þar með hlýtur að hafa náðst markmið sænsku veðurstofunnar um nótt með hita yfir 20 stig. Sem sagt, hitabeltisnótt. Kroppurinn er pínulítið þvalur á svona dögum en lífið er gott og minningarnar um þessa hlýju daga verða ætíð góðar.

Jafnvel líka minningarnar um fluguna sem byrjaði að daðra við mig snemma í morgun. Henni geðjaðist ótrúlega vel að því að setjast bakvið vinstra eyrað og þar fyrir utan utan hvar sem var á líkamann sem ekki var undir sæng. En sæng er eiginlega best alls staðar annars staðar en ofan á líkamanum á hitabeltisnóttum þannig að flugan hafði aðgang að mestum hlutanum af mér. Að rykkja til þeim líkmshluta þar sem flugan hélt sig þá og þá var nóg til að hún lét sig hverfa þangað til hún kom aftur eftir mjög stutta fjarveru. Ég lá því alls ekki hreyfingarlaus í rúminu með þessari flugu.

Að lokum gafst flugan upp á mér og leitaði á náðir Valdísar. Þá færðist ró yfir mig en Valdís tók upp á því að rykkjast til í svefnrofum með stuttu millibili og mér duldist ekki hvers vegna. Ég fór að finna til með henni en fann ekki fyrir neinni samkennd í gleði flugunnar. Að lokum skrönglaðist ég framúr og sótti Bush (flugnamorðingjann okkar). Svo lagði ég mig aftur og horfði á Valdísi. Innan skamms settist flugan á öxl hennar.

Ég hagræddi mér hljóðlega og svo sló ég. Flugan féll á augnablikinu inn í eilífðarkómann en Valdís vaknaði afskaplega snöggt til lífsins frá nætursvefninum. Hún hvæsti á mig; hvað ertu eiginlega að gera?
Ég var bara að drepa flugu.
Ekki ætlarðu að drepa mig líka?
Nei, ég ætlaði ekki að gera það. En nú er kominn morgunverður og brauðið í ristinni er orðið kalt aftur og hart líka geri ég ráð fyrir. Ég þarf því að taka nýja ákvörðun; skal ég éta það eða rista nýtt brauð.