Þar sem ég er að byrja að skrifa þetta blogg eru tvær Sólvallastelpnanna að nálgast það að komast vestur yfir Atlandshafið ef áætlun Flugleiða hefur staðist. Tveir sólargeislar kvöddu okkur á Arlanda og nú hef ég aðeins einn sólargeisla eftir hjá mér hér á Sólvöllum, það er að segja sólargeislann sem hefur fylgt mér í 50 ár. Eftir að við kvöddumst ókum við Valdís heim á leið með minningarnar sem fjársjóð eftir þessa daga Árnýjar og Önnu Bjargar hjá okkur í Svíþjóð. Ég hef þegar lýst þessari heimsókn all ýtarlega í nokkrum bloggum og geri ráð fyrir að þeirra nánustu hafi á þann hátt fylgst svolítið með dvöl þeirra í Svíþjóð.

Lengra en þetta komst ég ekki í gær, sunnudagskvöldið 11. júlí, því að Óli Lokbrá lét mig ekki í friði og þegar ég rembdist við að láta ekki undan honum kastaði hann sandi í augun á mér. Þar með tapaði ég skákinni og lagðist útaf og það var ekki að sökum að spyrja að þá skildi ég að þetta var ekki sandur, heldur smá galdur sem Óli kann til að fá mig til að leggjast í rúmið mitt á kvöldin þegar ég seint á ferðinni og þreyttur.

En nú er ekki að sökum að spyrja. Ég ætla að ganga hér frá lokabloggi vegna heimsóknar sólargeislanna sem skildu eftir minningar hjá okkur Valdísi. Ég luma á mörgum myndum af þeim og hér birti ég tvær þeirra.


Þessi mynd var tekin í Borgargarðinum í Uppsala á kvöldgöngu föstudaginn 9. júlí í meira en 20 stiga hita þegar líklega þúsundir fólks var að skemmta sér að lokinni vinnuviku á nærliggjandi grasflötum, í bátum og á bæði á úti- og inniveitingahúsum. Flott mynd af stelpunum.


Þessi mynd af þeim var líka tekin í hlýindum fyrir nokkrum dögum, af öllum Sólvallastelpunum, með Noravatnið og eyjarnar þar í baksýn. Það er enginn vandi að finna falleg sjónarhorn í Svíþjóð og þetta sjónarhorn er ekki af lakara taginu.

Þakka ykkur fyrir komuna Árný og Anna Björg. Bankahólfið Minningar gefur ykkur gott pláss í ríki sínu.