Í dag hringdi einstæð þriggja barna móðir. Það er svo sem ekki saga til næsta bæjar að einhver hafi hringt. Og þó. Ástæðan var að við höfðum sent henni og börnunum hennar almanak með myndum af elgjum og hún hringdi til að þakka fyrir og lýsa ánægjunni þegar sonurinn, sem er að nálgast ferminguna sína, sótti pakkann á pósthúsið og spenntur sá svo innihaldið birtast. Og viti menn; það var fullt af myndum af konungi skógarins, elgnum, sem er stórt og tilkomumikið dýr. Þetta var svo lítið en virtist hafa glatt svo mikið. Eftir á varð ég hugsi og fann að ég hafði fengið eina áminningu og eina spurningu til að svara með sjálfum mér. Áminningin var að mér ber að muna oftar eftir þakklæti en ég geri. Spurningin var hinsvegar hvers vegna í ósköpunum geri ég ekki svona oftar. Eitt sinn las ég athyglisverða bók eftir bandarískan rithöfund og athafnamann. Hann segir meðal margs annars í þessari bók að það sé mikilvægt fyrir farsæld manns að sýna fólki að það sé munað eftir því. Póstkort, stutt bréf eða stutt símasamtal sé nægjanlegt. Ég trúi svo sannarlega á þetta en hvers vegna í ósköpunum er ég þá ekki duglegri en ég er við að sýna fólki að ég muni eftir því? Spurningunni get ég bara svarað sjálfur. Valdísi fannst svo mikið til þakklætis móðurinnar koma, eins og reyndar mér líka, að hún sagði að ég yrði að blogga um þetta. Það hafði mér reyndar ekki dottið í hug sjálfum en nú er það gert.


Hér er svo mynd af tarfi og elgskálfi. Mér sýnist að kálfurinn sé að spyrja; ert þú kannski pabbi minn?

Guðjón