Hann dóttursonur minn er búinn að vera mikill gleðigjafi í gær. Það er ótrúlegt hvað svona lítil mannvera á létt með að fylla heila íbúð af gleði. Að hann var svo fús að vera hjá bæði ömmu og afa í dag, daginn eftir að við komum, það eitt skapaði bæði undrun og gleði. Víst var það svona líka þegar okkar börn voru lítil en ég held að ég hafi ekki séð það í hinu rétta ljósi í þá daga, að ég hafi ekki skilið að þetta litla fólk fyllti heilt hús af gleði. Er það ekki alveg frábært? Stundum komu líka stundir þegar þeim gekk illa að sofna eða eitthvað virtist vera að og þá gat hvort heldur óþolinmæði eða órói tekið við í stað gleði.


Ömmunni leiddist ekki sérstaklega mikið þegar Hannes Guðjón vildi sitja á hné hennar og bæði hló og hjalaði. Og við sem erum orðin 67 ára förum alveg óvart að tala barnalega.


Svo leit hann á afa sinn sem mundaði myndavélina á alla vegu og talaði eins og smákrakki. Ætli honum hafi ekki þótt afi svolítið skrýtinn. Ekki væri ég hissa.


Svo var allt í einu komin upp róla og þá var minn maður bara uppréttur og tyllti niður tánum. Eitthvað nýtt, gaman gaman. Og pabbi fylgist með viðbrögðunum og sér til að ekkert fari úrskeiðis.