Ég fór frá Uppsala rétt fyrir klukkan tólf í dag og það var næstum sem það væri ferðaóhugur í mér. Ég vissi svo sem hvað það var, það var enginn ferðaóhugur, ég vildi bara ekki fara. Þegar ég var kominn vestur fyrir borgina komst ég yfir þetta og ferðalagið gekk mjög vel. Það var svínkalt, 12 til 20 stiga frost á leiðinni, og vegagerðin varaði við hálku. Hins vegar er ekki svo hált í svona miklu frosti ef maður bara keyrir ekki eins og manni liggi lífið á. Mér lá alls ekki lífið á og nýtti mér ekki einu sinni hámarkshraðann. Landið var býsna fallegt í þessu veðri og mér fannst gaman að virða það fyrir mér. Ég er duglegur við að hleypa öðrum framúr þegar ég vil fara rólega en sannleikurinn var sá að lang flestir tóku því álíka rólega og ég.

Ég kvaddi Uppsalafjölskylduna á stéttinni fyrir utan innganginn þeirra. Hannes Guðjón var þar dúðaður í vagni og foreldrarnir voru á leið með hann í gönguferð. Hann var sofnaður og ég hef frétt að hann hafi sofið lengi og vaknað sæll og ánægður. Hæpið er að hann skynji að afi sé farinn en það verður gaman að sjá á nýársdag hvort hann þekkir mig. Ég er vongóður því að ég fékk skilaboð frá Íslandi í morgun um að barnabörnin þekktu afa og ömmu alltaf aftur.

Ég fór beina leið á Sólvelli til að ganga úr skugga um að þar væri allt í lagi eins og það raunar var. Þegar ég var á milli Örebro og Sólvalla var frostið mest, 20 stig. Á Sólvöllum var einhver mesti snjór sem ég hef séð þar, næstum upp í hné, og ég var hreinlega ekki skóaður til að ganga frá innkeyrslunni og heim að húsinu enda fékk ég ríkulega snjó í skóna. Þegar ég kom svo heim í Örebro var í póstkassanum mikill haugur af pósti. Þar var bréf frá tryggingastofnun og ég opnaði það hinn glaðasti og forvitinn um verðandi ellilífeyri. Nei. Það var ekkert svoleiðis. Hins vegar var gefið í skin að ég hefði gefið rangar upplýsingar í tekjuáætlun næsta árs sem ég þyrfti að sanna með miklum pappír ef það ætti að verða tekið trúanlegt. Ég vissi vel að upplýsingarnar voru réttar og nú er ég búinn að senda tvöfaldan tölvupóst til að útskýra málið. Ég vona að það verði tekið trúanlegt.

Á leiðinni frá Uppsala var ég með efni frá jólum 1993 í kollinum sem ég ætlaði að blogga um í kvöld. Svo verður þó ekki því að tryggingastofnun tókst að drepa niður andagift mína og nú er ég mun jarðbundnari fyrir vikið. Jólin 1993 verða því að bíða. Rósa bað mig að senda vetrarmyndir frá Sólvöllum og hér koma þær. Þær eru teknar rétt um það leyti sem birtu tók að bregða og eru hver annarri líkar.







Hér með er bloggi dagsins lokið og ég mun leggja mig mjög snemma í kvöld. Á morgun er það vinna og blákaldur veruleiki. Ég hef ekki verið á vinnustaðnum í næstum þrjá og hálfan mánuð en ég á samt ekki von á að alkohólistarnir hafi breytst. Þeir eru hræddir, fátækir af von, sorgmæddir og með litla trú á sjálfum sér þó að stundum megi halda að þeir séu frakkir og góðir með sig.