Dagurinn byrjaði með því að við heyrðum tipplandi fótatak framan úr dagstofunni. Hann Hannes Guðjón nafni minn var kominn á stjá. Ég fór þá á stjá líka og fór fram og reyndi að líkja eftir þessu tipplandi fótataki. Ég náði samstundis athygli hans nafna míns og það hefði verið auðvelt að koma af stað miklum ærslum. Litlu síðar slóst Valdís líka í hópinn og við vorum orðin fimm sem vorum í gangi á Sólvöllum. Þetta var dagurinn hennar Valdísar og allt stefndi í að það yrði góður dagur sem líka gekk eftir. Við borðuðum svolítið óskipulegan morgunverð og svo fórum við út, ég Rósa og Pétur til að gera vissa hluti vetrarklára. Annars átti þetta ekki að verða neinn vinnudagur. Þegar við vorum farin út kom Hannes til ömmu sinnar og vildi sitja hjá henni, spjalla við hana og dunda með dótið sitt sem hann hafði með sér hingað í bakpokanum og litlu ferðatöskunni sinni. Kannski var þetta besta afmælisgjöfin sem amma hans fékk. Það var verst að enginn var þá viðstaddur til að taka myndir.

 

En hún fékk fleiri afmælisgjafir og kort fékk hún og þarna situr hún við handavinnuborðið sitt og skoðar þessa hluti. Þegar ég horfi á þessa mynd er ég minntur á það að ég er ekki fullkominn. Í fyrradag sagði hún við mig að henni þætti vænt um að ég kæmi inn með tágakörfuna sem hún ætti út í geymslu. Þá gæti hún minnkað það sem hún geymdi í borðinu og sett í körfuna sem gæti þá staðið á gólfinu undir glugganum. Karfan er ennþá út í geymslu. Aldrei verð ég fullkominn en ég þarf samt að bæta mig. Hún á það inni hjá mér.