Klukkan hálf fjögur í nótt vaknaði ég og það fyrsta sem ég hugsaði var að það væri alveg galið af mér að ætla að fara að vinna í dag. Ég ætti að vera heima og ég ætti að vera meira hjá Valdísi í staðinn fyrir að vera langt austur í Södermanland stærstan hluta dagsins. Mér fannst ég mundi ekkert sofna meira. Þessar vangaveltur minnkuðu svo og ullu að lokum ekki beinlínis hugarangri. Svo sofnaði ég. Eða svo skrýtið sem það nú var, þá gat ég ekki fundið að ég sofnaði aftur en þegar klukkan hringdi hálf sex áttaði ég mig á því að ég hafði steinsofnað.
Klukkan hálf sjö, rétt áður en ég fór af stað í vinnu, hringdi Valdís. Við höfðum samið um það að hún mundi hringja að morgni strax þegar henni gæfist kostur á að tala í síma. Ég sagði henni frá því sem ég hefði verið að velta fyrir mér í hálfgerðum óraunveruleika næturinnar. Ég ætti að dvelja hjá henni á sjukrahúsinu í dag. Hún svaraði undrandi og með einföldum orðum; og hvað ættirðu svo sem að gera hér? Hún er stundum svo fullkomlega raunsæ og þá segir hún það í stuttu máli.
Við vorum þrír ellilífeyrisþegar ásamt tveimur hjúkrunarfræðingum sem sáum um húsið í Vornesi í dag. Annað starfslið var á námskeiði í nokkurra kílómetra fjarlægð. Frekar var ég lágur við komuna í Vornes en það rættist fljótlega úr mér og svo leið dagurinn með fljúgandi hraða. Við hringdum svolítið til skiptis hvort í annað og þegar ég var hálfnaður á leiðinni heim hringdi Valdís og sagði að hún hefði fengið að heyra svolítið um sneiðmyndatöku sem gerð var um hádegi í dag. Það var blóðtappi í lunganu og blóðtappar i lungum valda öndunarerfiðleikum.
Ég vissi ekki alveg hvað þetta þýddi en alla vega átti Valdís að fá sprutu nú í kvöld, og líklega marga daga áfram, sem eiga að leysa upp blóðtappann. Mér létti þá mjög mikið að heyra þetta og eitthvað það fyrsta sem mér datt í hug var að það yrði sólskin á Sólvöllum í sumar. Það mátti segja að ég hafi hugsað þarna á sléttlendisvegunum umhverfis Óðinsbakka að það væri skammt á milli tára sorgarinnar og kvíðans annars vegar og tára feginleikans og vonarinnar hins vegar. Og það besta var að að tár feginleikans og vonarinnar komu á eftir hinu. Sem sagt, sólskin á Sólvöllum í sumar.
Svo heimsótti ég Valdísi strax eftir að ég hafði farið heim og sótt smávegis sem hún vildi hafa hjá sér á stofunni. Mér fannst hún líta betur út en hún gerði í gær og allt yfirbragð vera léttara og líkara Valdísi eins og hún var fyrir erfiðleikana sem hún hefur gengið í gegnum. Sjúkdómurinn krabbamein var ekki með í umræðunni í dag og verður ekki fyrr við stofugang á morgun. En bara að losna við vatn og blóðtappa úr lungum er mikið spor í rétta átt. Hún Eva sem ég hef stundum talað um kom líka í heimsókn til hennar og á morgun ætlar Annelie að koma í heimsókn. Svo ætla ég að vera þar meira en í dag. Það getur verið gott að koma og skreppa svo frá og koma svo aftur.
Þannig er staða Sólvallafólks á þessu kvöldi.
