DET ÄR VI, JAG OCH DU
Í sænskum sjónvarpsþætti frá í febrúar, um kórónavírusinn, spurði þáttastjórnandinn prófessor í veirufræði við sænskan háskóla spurningar með nokkurn veginn þessum inngangsorðum:
Dýrum er haldið föngnum við viðbjóðslegar aðstæður, meira að segja friðlýstum dýrum. Er mögulegt að náttúran sé að slá til baka, að hefna sín á okkur mannólkinu?
Prófessorinn svaraði meðal annars með þessum orðum:
Það er mjög góð spurning sem þú spyrð. Alþjóða heilbrigðismálastofnunin hefur lýst yfir neyðarástandi ekki minna en sex sinnum á síðustu tíu til ellefu árum og í öll skiptin er orsökin vírus. Við erum mjög margar manneskjur á jörðinni akkúrat núna og við breiðum úr okkur og ryðjum öðrum tegundum úr vegi. Við getum kannski sagt að náttúran sé að hringja viðvörunarbjöllu og segja -halló manneskja, þú mátt róa þig niður dálítið.
Þagar þáttastjórnandinn bar fram spurninguna get ég lofað að ég hallaði mér fram í stólnum og hugsaði; hverju kemur vísindamaðurinn til með að svara.
Þessi spurning hefur vakað með mér í mörg ár ásamt fleiri tilvistarspurningum, en ég hef farið varlega með þær alla tíð og hugsað sem svo að þetta er vandmeðfarið. Geti ég ekki staðið fyrir máli mínu með rökum er ég bara sérvitur, hjátrúarfullur og skrítinn -sem ég auðvitað er. En svo fékk ég stuðning frá hámenntuðum vísindamanni.
Árið 2009 hringdu þau dóttir mín og tengdasonur sem búa í Stokkhólmi og þau töluðu við okkur Valdísi bæði í sama samtali. "Hvað er í gangi núna?" hugsaði ég, það hlaut að vera eitthvað mikilvægt fyrst það var stofnað til símafundar um málið, þeim fyrsta og og kannski þeim eina sem ég hef verið þátttakandi í.
Og svo fengum við Valdís að heyra að fjórða barnabarnið væri á leiðinni.
Þetta barnabarn mundi verða lang yngsta barnabarnið mitt og ég man ennþá vissa hluti mjög vel sem runnu í gegnum huga minn og bærðust innra með mér þegar ég heyrði þessa frétt. Ég fann mig sem fullorðnari og þroskaðri mann en ég hafði gert þegar ég heyrði um að fyrstu barnabörnin þrjú, börn Valgerðar, væru á leiðinni. Í fyrsta lagið varð ég mjög glaður að heyra þetta en við hlið við hlið, þétt saman, var það tvennt sem stóð hæst og ekkert, ekkert annað var áþreifanlegt um stund. Þessi atriði voru gleðin yfir að Rósa og Pétur væru að fá fyrsta barnið sitt, og svo hitt;
hvernig kemur veröldin sem við lifum í til með að taka á móti og taka höndum um þetta barn?
Þessa spurningu lifi ég með innra með mér enn i dag og hvernig veröldin sem við lifum í komi til með að taka á móti og taka höndum um öll heimsins börn. Það erum við sem erum orðin fullorðin og ábyrg sem stjórnum því og enginn annar.
ÞAÐ ERUM VIÐ, ÉG OG ÞÚ.
What do you want to do ?I ett TV-program om coronaviruset som visades i februari ställde programledaren en fråga till en professor i virologi vid ett svenskt universitet, en fråga med någorlunda denna inledning:
Djur hålls fångna vid vidriga förhållanden, till och med fridlysta djur. Är möjligt att naturen är att slå tillbaka, att hämnas på oss människor?
Professorn svarade bland annat med dessa ord:
Det är en mycker bra fråga som du ställer. Världshälsoorganisationen har utlyst nödlege inte mindre än sex gånger på de sista tie eller elva åren och varje gång har det orsakast av ett virus. Människan har brett ut sig, vi är jätte många människor på jorden just nu och konkurerar med och röjer andra arter ur vägen. Vi kan kanske säga att naturen ringer en varningsklocka och säger; hallå människa, du får lugna ner dig lite grann.
När programledaren ställde frågan kan jag lova att jag lutade mig framåt i stolen mot TV-en och tänkte; hur kommer vetenskapsmannen till med att svara denna fråga.
Denna fråga har varit aktiv i mig i många år samt flera existensiella frågor, men jag har varit något försiktig med dem och tänkt som så att detta är ett problematiskt område. Kan jag inte argumentera för saken är jag helt enkelt excentrisk, vidskeplig och konstig (som jag givetvis är). Men sen fick jag stöd i just i denna fråga från en högt utbildad vetenskapsman.
År 2009 ringde min dottet och svärson som bor i Stockholm och de startade ett telefonmöte med mig och min fru. "Vad handlar det om"? tänkte jag, det måste vara något viktigt först det hölls ett telefonmöte i frågan, det första och kanske det enda som jag har varit involverat i.
Sen fick vi veta att det fjärde banrbarnet var på gång.
Detta barnbarn skulle bli mitt mycket yngsta barnbarn och fortfarande kommer jag väl ihåg vissa saker som gled genom mitt sinne och rördes inuti mig när jag fick höra denna nyhet. Jag kände mig som en vuxnare person än jag hade gjort när jag fick höra om mina tre första barnbarn, barnen till min äldsta dotter, när de var på gång. För det första blev jag mycket glad att höra detta, men tätt sida vid sida var det två saker som stod högst och ingenting, ingenting annat var påtagligt en stund. Dessa två saker var glädjen över att min yngsta dotter skulle få sitt första barn, och sen det andra;
hur kommer världen som vi levar i att ta emot och och ta hand om detta barn?
Denna fråga lever inom mig ännu i dag och hur världen som vi lever i kommer till med att ta emot och ta hand om alla världens barn. Det är vi som är vuxna och ansvariga som styr det och ingen annan.
DET ÄR VI, JAG OCH DU.
Kommentarer
Trackback
