Daginn eftir Rusakula, Nora, Uskavi
Við Susanne vorum á ferðinni í gær og mér getur tekist að segja langa sögu af því. Það var dúna logn, glampandi sól og mælirinn í bílnum sýndi 26 gráður. Sem sagt einn af þessum sænsku sumardögum sem ekki geta verið betri.
Þessa ferð ákváðum við fyrir nokkrum dögum. Súsanne hefur lítið farið hér í kringum Sólvelli, Fjugesta og Örebro. Það var kominn tími til að sýna henni eitthvað. Ég ákvað að sýna henni Rusakula, Nora og Vötnin þrjú sem eru á Norasvæðinu. Við ákváðum líka að hafa með morgunverð, vel smurt brauð og kakó á hitabrúsa. Svo stakk ég í laumi niður postulínsdiskum og hnífapörum til að þurfa ekki að éta úr hnefa upp á þessum besta útsýnisstað sem Rusakula er í Örebroléni. Svo varð morgunverðurinn að hádegisverði líka.
Þessi mynd er mjög léleg en það var líka erfitt að taka mynd beint á móti sól þarna uppi í gær. Rusakula er ekki nema 265 metra yfir hafi en samt er mikið útsýni þar, útsýni yfir stóran hluta af Örebroléni. Hægt er að sjá þaðan í kíki ákveðinn kirkjuturn sem er í 75 km fjarlægð. Það þætti ekki svo mikið upp í Jämtland en það er samt dágóður spölur. Ljósu svæðin á myndinni eru akurlönd og svo eru stöðuvötn inn á milli.
Það er eins og annars staðar í Svíþjóð að kringum Rusakula eru víðáttumiklir skógar sem teygja sig yfir holt, hæðir og hnjúka og klæða landið í feld sem gefur góð lífsskilyrði. Að sjá ekkert fyrir skógi segja sumir en ég sé alla vega skóginn og fyrir mér er það lífsgæði.
Á auðum svæðum er mikið af beitilyngi sem gefur lit og í gær glitraði það í sólskininu. Þetta beitilyng vex kringum klapparhornið sem Rusakula er.
Við vorum hissa á því að flest fólk kom sem snöggvast þarna og fór snöggt til baka. En svo birtist bíll sem kom nær en aðrir bílar. Honum var lagt í rólegheitum og út steig kunnuglegt fólk. Þar voru komin Robban og Gihta. Gihta er ein af konunum fjórum sem borðaði með Valdísi einu sinni í mánuði í fjölda ára. Gihta er finnsk og er eitt af þeim tugþúsunda barna sem voru flutt til Svíþjóðar á stríðsárunum og mörg áttu aldrei afturkvæmt. Þau komu með nesti, borðuðu það og héldu svo aftur heim á leið. Tvær konur komu svo með nestistösku með sér og biðu rólegar eftir að komast á bekkinn og tóku hann yfir þegar við Susanne fórum.
Við komum til Nora. Þar var ótrúlegur aragrúi af fólki hreint um allt. Í Nora er seldur ís sem er sagður besti ís í landinu og það var greinilega seldur mikill ís á þessum fallega sumardegi. Við fengum okkur auðvitað ís sem var eiginlega eftirrétturinn eftir máltíðina á Rusakula, en myndin sem við héldum að við hefðum tekið af vel útilátnum ískrúsunum okkar finnum við ekki.
Ég legg alltaf leið mína í kirkjuna í Nora þegar ég kem þangað og svo gerðum við nú. Ég hef tekið mynd af altarinu þar en núna tók ég mynd af því sem við sáum á leiðinni út. Það er svalt og gott í kirkjum á heitum sólskinsdögum þar sem útveggirnir eru ótrúlega þykkir. Þessi kirkja er byggð á árunum 1878 til 1880. Það hafa verið snögg handtök á þeim árum.
Frá Nora ókum við norður til vatnsins Usken og komum við í Uskavi að áliðnum degi til að fá okkur fyrsta kaffi dagsins. Þar var líka erfitt að taka mynd á móti sól eins og á Rusakula en ég læt þessa mynd fara samt. Það er ótrúleg náttúrufegurð við Vötnin þrjú.
Þessi mynd er í aðra átt af sama stað, undan sól. Mikið væri gaman að geta tekið myndir af náttúrunni akkúrat eins og hún er en mér er það ekki fært.
Í húsinu þarna uppi fengum við gott kaffi og kærkomið. Við vorum farin að tala um að við yrðum að fá okkur kaffi áður en við kæmumst i vont skap og okkur tókst það. Með kaffinu fengum við stóra köku sem var bragðbætt ríkulega með hindberjum og bláberjum og svo fengum við ískúlu á kökuna. Þegar við komum til Uskavi áttaði Susanne sig á því að hún hafði verið þar fyrir sjö árum með syni sínum sem þá var í sumarbúðum fyrir unglinga.
Svo bað ég Susanne að taka af mér nærmynd undir gríðar stórri krónu blóðbeykitrés. Það var undir þessari krónu sem við drukkum kaffið og borðuðum stóru kökurnar. Við vorum þarna á stað sem tekur 70 mínútur að aka til frá Sólvöllum ef farið er beint og meðan við drukkum kaffið sagði ég við Susanne að mér þætti sem ég væri kominn til útlanda. Náttúran hér í landi er afar breytileg.
Það nálgaðist kvöld og við héldum heim á leið eftir ótrúlega góðan dag. Það var mikið að segja eftir þennan dag, við þurftum ekki meira en svo til að breyta til. Þegar við lögðum okkur í gærkvöldi ætlaði Susanne að lesa nokkrar síður og ég ætlaði að segja eitthvað þegar hún hætti að lesa en mér fókst það ekki. Ég sofnaði svo fljótt að ég man varla eftir að hafa lagst á koddann. Ég var ekki meiri selskapur en svo það kvöldið.
Nú sit ég við tölvuna snemma að morgni en Susanne sefur hljóðlátum svefni. Á morgun, mánudag, á hún að vinna fram á seint kvöld og byrja eldsnemma daginn eftir. Hún ætlar því að sofa á vinnustaðnum þar sem nóg er af lausum herbergjum. Hún ætlar að sofa á efstu hæðinni þar sem enginn býr núna. Þar bjó áður bílstjórinn sem var kominn á tíræðisaldur. Hann sótti við út í víðáttumikla skógana meðan hann var fullfær til vinnu og þá voru ekki nýmóðins kranar á vörubílunum eins og í dag. Þá máttu menn gjöra svo vel að koma viðnum á bílana með handafli og sjálfsagt eihverri frumstæðari tækni líka. Hann var rammur að afli höfðu börnin hans sagt. Nú var hann maður kominn að síðustu dögum lífs síns og hann vissi það. Hann hafði ekki lengur lyst á mat.
Susanne spurði hann hvaða matur honum hefði þótt bestur gegnum lífið. Hann sagði henni það og það var matur þar sem uppistaðan líktist kannski íslenska blóðmörnum. Súsanne fór sérstaklega út í búð og keypti í þennan mat sem hún matreiddi svo handa honum. Svo mataði hún hann. Svo illa var nú komið fyrir þrælsterka vörubílstjóranum. Hann mumlaði ens og barn þegar hann borðaði eftirlætismatinn sinn. Svo borðaði hann aldrei meir.
Það er nú best að vera vel úthvíldur í vinnunni sinni.
Þegar við vorum á leið til Rusakula var hringt frá Vornesi. Geturðu unnið á mánudag og þriðjudag var ég spurður og sem skýringu fékk ég að fólk væri veikt. Ég kem til með að vinna og ég ætla að gera eins og Susanne og sofa á vinnustaðnum. Hvers vegna skyldi ég aka 150 kílómetra til að sofa eina nótt. Ég hef sjaldan gert þetta þegar ég hef unnið dagvinnu í Vornesi en hef gert það nokkrar nætur upp á síðkastið. Ég veit að þessi mikli akstur er ekki alveg hættulaus og hann er meira þreytandi fyrir mig en vinnan.
Ég vann langa helgi í Vornesi um síðust helgi og hafði upplýsingafund með fólki sem kom á sunnudeginum til að heimsækja ættingja sína og fjölskyldumeðlimi. Það er mikil alvara ríkjandi hjá þessu fólki og það verður hreint ekki sagt að það geri að gamni sínu á þessum upplýsingafundum. Það er við svona tækifæri sem mér þykir vinnan mín gríðarlega mikilvæg og að ég verði að vera mikið samviskusamur starfsmaður.
Ég veit ekki hvers vegna yngra fólkið sem getur átt mig að föður er svo mikið veikara en ég, en kannski þyrfti það að borða meiri blóðmör og sofa meira á nóttunni. Ég legg mikla áherslu á bæði matinn minn og nætursvefninn og ég reyni að rækta sem best samvisku mína á AA fundunum í Fjugesta. Ég á erfitt með að neita þessari vinnu þó að ég mundi svo gjarnan vilja hafa meiri tíma til að snurfusa kringum mig heima, hreinsa illgresi og grisja skóg. En ég trúi líka að blanda af þessu öllu saman sé best. Svo getum við Susanne farið með nestistöskuna okkar á fallega staði meðan sumarið endist til að krydda lífið. Það þarf kraft og samviskusemi til að mata þá deyjandi og til að rétta þeim hendina sem vilja draga sig upp úr alkohólismans miklu eymd.
Mikið getur ein dagsferð orðið að löngu máli.
Nýir tímar fyrir svolítið ringlaðan mann
Það var heil mikið að muna í morgun áður en við Susanne lögðum af stað til Fjugesta til að æfa í salnum hjá sjúkraþjálfaranum. Eftir það ætluðum til Västerås þar sem hún ætlaði að heimsækja mömmu sína. Með tösku í annarri hendinni og hrein föt á vinstri handleggnum stóð ég í útidyrunum og mundi þá eftir farsímanum. Ég sneri við og leitaði á venjulegustu stöðunum þar sem síminn er oftast en fann ei. Ég tók heimasímann og hringdi í farsímann sem eftir nokkrar sekúndur byrjaði að titra í hendinni undir hreinu fötunum. Lætur þetta kunnuglega fyrir nokkurn? Varla. Stundum óska ég þess að geta gringt í myndavélina mína, bíllyklana eða peningaveskið til að þurfa ekki að leita.
Hvar var farsíminn spurði Susanne lítið seinna. Ég vissi að ég gæti búið til skröksögu kringum þetta en gerði það ekki. Vid höfum talað um að skrökva aldrei að hvort öðru, ekki heldur um smáatriðin. Svo héldum við til Fjugesta og höfðum gaman að þessu með farsímann.
Öllum stærri verkefnum er lokið á Sólvöllum en margt smátt eftir. Það er að komast á jafnvægi. Ég hef líka minnkað við mig vinnu og Susanne er flutt þó að hún eigi eftir að fara í gegnum mikið af búslóð sinni. Ég er mikið þakklátur fyrir heilsu mína og nú er kominn tími til að ég taki tíma til að varðveita þá heilsu sem ég hef, að ég taki ábyrgð. Því er ég byrjaður að æfa í tækjasal hjá sjúkraþjálfaranum í Fjugesta. Susanne er með í þessu og þarf þess með. Við höfum líka farið rækilega gegnum mataræði okkar og Susanne hefur þar forystu. Það eru nýir tímar og skemmtilegir sem okkur tekst vonandi að gera að lífsstíl til frambúðar.
Við vorum búin að æfa og komin af stað til Västerås. Við komum við í Staðarskála eins og ég hef lengi, lengi kallað ákveðinn stað og fengum okkur piparkryddaðan reyktan lax. Þegar við vorum setst sá ég hvíta sósu á diskinum hjá Susanne. Ég spurði hana hvar hún hefði fengið sósuna og hún benti á sams konar sósu sem var á diskinum hjá mér og sagðist hafa fengið hana á sama stað og ég hefði fengið mína sósu. Símaævintýrið endurtók sig sem sagt með nokkurra klukkutíma millibili. Það er eins gott að það er að komast á jafnvægi.
Ég sit á Kalle På Spången í Västerås og bíð eftir Susanne. Hún ætlar að koma hingað eftir heimsóknina til mömmu og þá ætlum við að fá okkur kakó og langlokur sem veitingamaðurinn hér er snillingur í að framreiða. Það var hér sem við hittumst í fyrsta skipti eftir að hafa ekki sést í nokkur ár. Það var 27. Nóvember síðastliðinn þannig að ferillinn hefur gengið hratt fyrir sig. Of hratt höfum við oft spurt hvort annað en við höfum ekki getað séð það.
Nú er það að verða ónauðsynlega persónulegt má ætla, en hvað um það. Við höfum nefnilega verið spurð hvort það hafi ekki gengið vel hratt fyrir sig. Við erum ekki í neinum vandræðum með að tala um hlutina. Susanne segir oft: "En hvað við höfum það gott." Já, svo er það og við erum ábyrg fyrir miklu. Við erum ábyrg fyrir því að halda áfram að hafa það gott svo lengi sem skaparinn ekki ákveður eitthvað annað.
Hér fyrir neðan eru nokkrar myndir frá Kalle på Spången. Komið þið til Västerås är Kalle góður valkostur.
Kalle på Spången er auðvitað hann Kalli Kalli Kalli Kalli frá Hóli.
