Það eru framleidd og seld tæki til að slíta upp fífla og það er hægt að kaupa fíflaeitur. Ég tók meira að segja þátt í því í Hrísey að úða eitri á fífla. Svo virtist lengi vel sem ekkert ætlaði að ske, en allt í einu; allir fíflar horfnir. Þá hélt ég að eitrið hefði virkað, en ég þurfti að verða 20 árum eldri áður en ég áttaði mig á því að þá voru líka allir hinir fíflarnir horfnir, líka þeir sem ekki voru úðaðir með eitri. Þeirra tími kemur og fer og svo verður allt eins og engir fíflar hefðu nokkru sinni verið á túninu, lóðinni eða fallega balanum einhvers staðar.

Þannig er það líka með gamla túnið á myndinni. Það er búið að vera gult og fallegt, næstum alþakið fíflum í marga daga eða vikur. Nú eru biðukollurnar eftir og eftir nokkra daga verður þetta eins og aldrei hafi vaxið fíflar þar. Svo taka önnur blóm yfir. Í júlílok kemur svo Arnold og slær þetta gamla tún en hirðir ekki grasið. Svæði sem eru hirt á þennan hátt eru kölluð engi, blómaengi. Útsýnið til vesturs frá okkur er yfir þetta blómaengi. Meira að segja Evrópusambandið borgar Arnold fyrir að slá þetta engi og fleiri engi og heitir það að viðhalda opnu landslagi. Ef ekki mundi þetta gamla tún verða skógi vaxið og við Valdís missa útsýnið til vesturs. Þessi mynd var tekin fyrir rigningu.

Og ef Arnold kæmi ekki að slá gamla túnið vestan við okkur, þá gæti engið orðið svona eftir all mörg ár. Að vísu talsvert mörg. Þá sæjum við ekki langt í þá áttina heldur. Þessi mynd var tekin fremst í skóginum hjá okkur í kvöld eftir rigningu. Fyrir miðri mynd beyki og svo allt mögulegt, meira að segja tré sem þurfa að fara næsta vetur. Það virðist vera gott samkomulag þarna.

Hér er kannski ekki alveg jafn gott samkomulag. Það er nefnilega áltrappa þarna sem endurspeglar sólinni og á ekki heima í þessu umhverfi. Við vorum að binda upp tré sem heitir grátbjörk og má segja að þessi björk lúti höfði og bogni þannig í eina átt en getur orðið mjög breið. Grátbjörkin verður sem sagt ekki hátt tré en hægt er að binda hana upp til að breyta vextinum og fá hana til að verða hærri. Því finnst trappan þarna. Svo lengra til vinstri er einn jarðaberjadallurinn hennar Valdísar og það er allt annað mál. Valtarinn er þarna líka, aðeins hérna meginn við jarðaberjadallinn, og hefur verið í nokkra daga eftir smá lagfæringu í skóginum. Hann er öllu skárri en trappan finnst mér.

Það er ekki alltaf létt að vera unglingur. Þessi hlynur, sem einmitt er unglingur, hefur vaxið 48 sentimetra á þessu vori og svo þegar hann fékk rigninguna á stóru blöðin sín, þá bara gat hann ekki haldið höfði legnur, hann varð svo þreyttur. En þegar þornar á ný mun hann reisa sig og í haust verður hann orðinn miklu stæltari og verður þá teinbeinn eins og hlynir vilja helst af öllu vera.

Hér eru tvær eikur sem eru eina fimmtán metra frá baðglugganum. Þær eru tré sem voru frelsuð úr viðjum óræktar hér í skóginum, óræktar sem ég hef svo oft talað um, og nú eru þær búnar að þakka afar vel fyrir sig og eru ekki lengur brennimerktar erfiðri aðbúð. Valdís byrjar oft daginn með að líta út um baðgluggann á þessar eikur og fleiri tré sem sjást þaðan, en eikurnar eru í fyrirrúmi og skapa oft einhverja umræðu.

Á öllum myndunum utan þá fyrstu lýsir sólin upp flekki eða stofna einhvers staðar í bakgrunninum. Það er oft mikið fallegt eftir regn. Annars er jú alltaf fallegt á Sólvöllum.

Í morgun sagði ég Valdísi að ég ætlaði að hreinsa úti á baklóðinni og svo ætlaði ég að teikna svolítið þegar hreinsunni væri lokið. Það var þegar við vorum að borða morgunverðinn. Svo hringdi rafvirkinn og svo kom hann og leit á eldavélina og eldhúsviftuna. Svo einkennilegt sem það nú er þá fengu þær báðar einhverja flensu nýlega, þó viftan fyrst, og í dag voru þær dæmdar til ferðar á endurvinnslustöðina. Þetta tók jú allt sinn tíma þannig að áætlun mín byrjaði þá þegar að riðlast, en að lokum byrjaði ég þó á hreinsuninni. Þá þaut Valdís út, dró í gang sláttuvélina og sló rösklega eina 600 m2 bara í hvelli og eins og ekkert væri.

Greinahaugurinn var frá grisjun vetrarins og vorsins í fremsta hluta skógarins, það er að segja næst húsinu. Hann var búinn að bíða á baklóðinni eftir að því að við möluðum greinarnar í þar til gerðu apparati. Í gær ákváðum við að mala ekki, heldur bera greinarnar út í skóg og setja þær í gryfju sem er búin að taka við greinum fyrir okkur í mörg ár. Aðferðin við þetta er ósköp einföld; bara binda mátulegan haug í knippi og setja á öxlina og lalla svo af stað. Svo hefur það verið í öll ár utan að grenigreinar set ég ekki alltaf á öxlina, heldur dreg ég þá knippin. Nokkrar ferðir fór ég í gær en margar, margar í dag.

Það lítur kannski út fyrir að vera alger bilun að leggja sig í svona lagað, en sannleikurinn er sá að þetta hefur gríðarlega mikilvæga þýðingu fyrir mig á tveimur sviðum. Annars vegar það að ég held mér í góðu formi og ég get verið afar þakklátur fyrir þá heilsu sem ég hef, sjötugur kallanginn. (Ég held reyndar að það geti bara ekki staðist) Hitt er svo að þegar þetta var búið var munurinn alveg ótrúlegur. Það er nokkuð sem við höfum bæði ánægju af og í síðasta áfanga af þessum greinaflutningum mínum var Valdís komin frá slættinum og farin að hjálpa mér við að raka restunum saman. Hún er ekki heldur af baki dottin.

Að lokum vorum við bæði þarna úti og nutum þess að sjá árangurinn. Skógurinn næst húsinu og öll lóðin er þrifalegri og fallegri en nokkru sinni fyrr. Slátturinn hafði sína þýðingu í þessari breytingu þar sem að allar biðukollur eru nú horfnar og nú er vertíð fíflanna á lokastigi.

Þessi mynd tókst ekki eins og ég ætlaði mér. Valdís heldur þarna á tveimur greinum sem eru af birkitrjám sem bjuggu einum of nærri nágranna sínum. Ef vel er að gáð sést að þær eru mjög kræklóttar eftir barning við greinar nágrannans í vestanvindunum sem er eina áttin sem getur blásið hér svo heitið geti. Ég tala oft um að gera skóginn að vel hirtum laufskógi. Hluti af því er grisjun og að sjá til þess að nýir og vel vaxnir einstaklingar taki við af hinum. Svoleiðis vinna tekur jú fjölda ára eins og allir vita þar sem stórt tré verður ekki til á nokkrum árum, heldur á áratugum. Þess vegna lá mikið á í byrjun að hefja þetta verk sem eftir sumarið í sumar er komið dálítið á veg. Svo gefur grisjunin verðmætan eldivið á aðra hönd.

Varðandi það sem ég sagði áðan um gott form, langar mig að segja frá samtali sem átti sér stað hér á Sólvöllum á fyrstu árum okkar hér. Þá var hér læknir í heimsókn og ég talaði um að ég vildi vera búinn með vissa hluti hár áður en ég yrði til dæmis 65 ára, svo sem að brölta upp á þaki og fleiri klifurverkefni. Þá sagði læknirinn að það væri ekki gott að fara bara að hvíla sig þegar á ellilífeyrisaldurinn kæmi, því að þá fengi maður auma elli. Best væri að halda áfram með það sama og maður hefði áður gert svo lengi sem stætt væri á. Ég hef haft þetta að leiðarljósi og ég er býsna duglegur upp á þaki enn í dag ef á þarf að halda. Við hefðum getað fengið dráttarvél með kló til að taka þetta og setja á vagn og flytja í burtu, en nú er ég búinn að yngja mig upp með því að gera það með kroppnum og skógurinn mun í framtíðinni fá góða næringu úr gryfjunni sem nú er orðin kúffull af greinum.

Nýlega birti ég mynd af 250 ára gamalli hestkastaníu á Facebook. Sú mynd var tekin með farsíma sem réði ekki vel við það verkefni. Svo sá ég á Google wikipedia þessa undur fallegu mynd af blómstrandi kastaníu. Ég stóðst ekki mátið og tók myndina ófrjálsri hendi. Nafn ljósmyndarans fann ég hvergi þannig að ég get ekki látið það fylgja með, en hver svo sem hann eða hún er, þá er myndin afar falleg.

Heyrðu! ég byrjaði aldrei að teikna það sem til stóð, aðrar annir voru of miklar, en ég fór líka á AA fund í Fjugesta eftir kvöldmatinn og ég held bara að ég hafi bætt þar einu stigi við persónulegan þroska minn.

Alveg byrjaði þessi dagur yndislega. Við slóruðum lengi í morgun, lögðum góða rækt við ellilífeyrisþegann í okkur og horfðum meðal annars dálítið á sjónvarp. Þar var afar áhugavert viðtal við Desmond Tutu og það fór bara ekki á milli mála að þar var talað við vísan mann. Ég verð að viðurkenna að ég man bara svo lítið af samtalinu, enda var eins og viðmælandinn gerð ráð fyrir því þar sem hann benti eins og svo oft áður á að það mætti sjá viðtalið seinna á netinu. En! -mér fannst hann koma því óvenju vel á framfæri og eiginlega hvetja til að sjá viðtalið aftur.

Hann ræddi mjög svo alverleg mál þessi maður en var þó léttur í lund og hló oft. Ég held að hann hafi hlegið mest þegar hann sagði að á sínum tíma hefði Margaret Thatcher kallað Nelson Mandela hryðjuverkamann. Svo breyttir eru tímarnir sagði Desmond Tutu að menn sögðu svona hluti þá, fyrir svo löngu síðan. Hann skýrði það ekki frekar enda eiginlega óþarft. Ef ég skil eitthvað rétt í dag eru það í fyrsta lagi einræðisherrar í gömlum einræðisríkjum sem segja svona. Þeir kalla lýðræðissinnaða frelsisleiðtoga hryðjuverkamenn og vita sjálfir að þeir eru að ljúga. Þeim er bara orðið svo í blóð borið að halda að þeir eigi rétt á því að eigna sér heilar þjóðir.

Það voru líka sagðar fréttir í morgun og þar var sagt frá sænskum dýragarði sem settur var í gjaldþrot. Þar voru nokkrir krókódílar og það eitt virtist liggja fyrir að lóga þeim. Það þótti þó ekki nógu gott þar sem talið er að þessi tegund krókódíla sé í útrýmingrhættu. En viti menn; pólskur dýragarður ákvað að taka við þeim og þar með var það ákveðið. Það voru miklar serímoníur við flutningana og starfmenn dýragarðsins sýndu hugdirfsku sína við að koma krókódílunum í þar tilgerð búr. Lögregla þurfti að hafa umsjón með þessu og gefa út viðeigandi pappíra.

Þegar allt var klárt kvöddu menn og lögreglumaður tók í hendina á forstöðumanni flutningsins og sagði "Sjáumst síðar, krókódíll", eða öllu heldur See you later, aligater . Kannski var það sniðugt og það fékk mig alla vega til að fara út á netið og hlusta á þetta gamla lag. Þá sá ég einnig marga gamla kunningja sem voru í góðu gildi í útvarpi og hjá danshljómsveitum fyrir 50 og 60 árum og þaðan af meira. Það væri ekki vitlaust að taka stundir til að hlusta á þetta. Það komu líka upp í huga mér nöfn eins og Stebbi Jóns og Berti og fleiri flytjendur þessa tíma.

Já, svona geta ellilífeyrisþegar dinglað sér einn laugardagsmorgun. En ég gleymdi því ekki þrátt fyrir allt að ég hafði tekið ákvörðun í gærkvöldi. Ég ætlaði loksins að láta verða af því að skipta yfir á sumardekk. Þetta lítur ekki eins illa út og ætla mætti í fljótu bragði, utan að það er alveg hund leiðinlegt að skipta um hjól undir bílum. Ég er með ónegld vetrardekk og hef verið það í mörg ár og farnast vel. Það eru þrjár ástæður fyrir að ég dreg svo lengi að skipta yfir á sumardekk og þær eru eftirfarandi: Það er hundleiðinlegt að skipta um hjól undir bílum, ónegldu vetrarhjólin eru mun hljóðlátari en sumarhjólin og vetrarhjólin spara mikið eldsneyti.

Trúi þeir sem trúa vilja en svona er þetta bara og það segir að ég er með mjög góð vetrardekk. Nú er sem sagt búið að skipta um hjól undir bílnum og það hafði líka sínar afleiðingar. Ég blóðgaði mig, ég komst í þungt skap og eftir á var ég alveg ruglaður í því hvað ég ætlaði að gera eftir hjólaskiptin. Ég var lengi að komast í gang aftur og gerði það eiginlega ekki fyrr en eftir eftirmiðdagskaffið sem Valdís bauð upp á. En þá byrjaði líka að rjúka heldur betur úr skósólum mínum og nú að kvöldi er ég eiginlega aftur í þeirri stemmingu sem ég var í þegar ég var að hlusta á Desmond Tutu í morgun.

Valdís var með mér þegar ég skipti um hjólin og hún þvoði felgurnar þannig að nú eru vetrarhjólin komin í geymslu ungu nágranna sem hafa þrískiptan dekkarekka í geymslunni sinni. Á hægri enda rekkans eru dekkin undan rauða bílnum þeirra, á miðjunni eru hjólin undan ljósgráa bílnum þeirra og til vinstri er hvítur miði og á honum stendur stórum, skýrum stöfum: GUDJON. Þar eru dekkin okkar.

Eftir hjólaskiptin fór Valdís inn og bakaði tvær hrístertur, eitt form af hjónabandssælu og steikti svo kótilettur í helgarmatinn. Svona fer hún hamförum stundum þessi kona og þá rýkur líka undan skósólunum hennar. Smá tíma gaf hún sér til að lesa dagblaðið í góða stólnum á nýja útivistarsvæðinu. Ég hins vegar breytti mótororfinu úr sög í gríðarlega mikilvirkt sláttutæki og hóf að snyrta skógarbotninn næst húsinu. Þegar ég er þannig í návist við skóginn kemur svo mikið upp. Til dæmis að eiginlega ætti þetta tré nú að fara, já og hitt þarna líka, eða að það þurfi að hlúa að þessu trénu og hinu og svo framvegis.

Seinni partinn í dag horfði Valdís svolitla stund út í skóg og sagði að hann væri orðinn ótrúlega fallegur. Vel hirtur skógur, laufsklógur í fyrsta lagi, það er búin að vera stefnan í níu ár á Sólvöllum. Umhverfi sem gott er að vera í, þar sem hægt er að hafa fallega náttúru fyrir augað, laufþyt og fuglahljóð fyrir eyrað, gróðrar- og blómaylm fyrir lyktarskynið og friðsæld fyrir sálina. Það síðastnefnda er auðvitað það mikilvægasta af þessu öllu en hin hjálpa til með að ná þeim árangri.

Gaukurinn sem biðlaði svo ákaft í gærkvöldi hefur varla fengið sína æðstu drauma uppfyllta í nótt því að í morgun var hann enn að biðla. Auðvitað heldur hann áfram meðan honum er ekki svarað þar sem enginn er til að halla sér upp að, enginn til að smákela með og enginn til að gleðjast með við sólaruppkomuna. Einhvern tíma fyrir hádegi hætti hann, en hvort hin heittelskaða kom vitum við ekki.

Hitinn var um 30 stig mestan hluta dagsins og það var logn. Þá var gott að fá heimsókn og setjast í skuggann og hafa það náðugt. Annelie kom í heimsókn. Annelie er besta vinkona Valdísar hér í landi ef skyldmenni og fjölskylda er frátalin og hefur svo verið síðan 1997. Hvað aldur áhrærir gæti hún verið dóttir okkar og væri þá sú næst elsta. Þær eru afskaplega tryggar hvor annarri þessar konur.

Við skruppum á heilsugæsluna í Fjugesta í dag og þá tók ég mynd af þessu beykitré sem er handan götunnar á móti heilsugæslunni. Myndin er ekki góð enda ekki besti tími dags til að taka myndir um hádegi á miklum sólskinsdegi. En hvað um það, undir þessu beykitré er botngróður mátulegur þar sem beyki hleypir ekki sólargeislunum niður á skógarbotninn. Laufblöðunum er raðað þannig upp að þau taka móti þeirri sól sem stendur til boða og skilja ekkert eftir handa þeim sem neðstir eru.

Þessi rapsakur sem næstum engan endi virðist hafa varð á vegi okkar og auðvitað tókum við mynd af honum fyrst við vorum líka í þeim erindagjörðum í dag. Af hverjum hektara rapsakurs fást einir 2500 lítrar af raps matarolíu sem einnig má nota í díslelolíu. Ekki veit ég hvort rapsolía er notuð á Íslandi en hún er alltaf til í ísskápnum á Sólvöllum. Sú er ekki notuð á bílinn.

Þetta tré var við veginn og auðvitað kom upp hugmyndin að svona tré þyrftum við að fá. Þetta er ekkert ávaxtatré en við vitum reyndar ekki hvað það heitir, en fallegt er það samt.

Þetta tré er nú bara hjá næst næsta nágranna. Í miðbænum í Fjugesta eru líka nokkur svona tré hlið við hlið og þau eru talsvert mikið stærri og afar falleg. Ég gekk þar að Lionsmanni sem var að selja hlutaveltumiða á litlu torgi og spurði hvað þessi tré hétu. Hann vissi það ekki betur en ég og þá varð ég ögn hissa. En svona er það. Hlutaveltuvinningurinn sem var í boði var bátur og ef maður er bátaáhugamaður, hvað ætli maður sé þá að velta blómstrandi trjám fyrir sér. Ég er með skógardellu og hef ekki hundsvit á bátum.



Það er svo best að enda þessa ferð út í skógi á Sólvöllum. Þarna var rót sem ég rak tærnar svo oft í að ég fór þangað með mold í gær til að hylja hana. Svo eftir heimkomuna í dag fór ég í stutta eftirlitsferð gegnum skóginn og þegar ég koma að þessari mold lá þar kopareðla og sólaði sig. Kopareðlur eiga ekkert skylt við slöngur og eru spakar og sauðmeinlausar. Það eru margir og ólíkir ábúar á skikanum okkar.

Að lokum er hér nokkuð til umhugsunar: "Sá sem er ánægður með sinn hlut er hamingjusamur þrátt fyrir fátækt, sá sem er óánægður harmar hlutskipti sitt, þótt ríkur sé." Svo segir kínverskt spakmæli og svona er það einfaldlega.

Ég var að kíkja á tíu daga spána og hún er góð. Á þriðjudaginn kemur á að kólna og þann dag allan á að rigna og svo á að hlýna aftur. Það er nefnilega alveg nákvæmlega svona sem það á að vera, samspil jarðar og veðurfars. Það fer að verða þurrt hvað úr hverju. Víða hefur verið 28 og 29 stiga hiti í landinu í dag sagði veðurkonan í kvöldspá sjónvarpsins, og það er einmitt þannig sem það hefur verið hér í dag. Við bókstaflega veltum okkur upp úr góðaveðrinu þessa dagana og gróðurinn gerir það líka.

Í gær sagði ég að það hefði verið hægt að villast hérna skammt bakvið húsið þegar við komum fyrst til Sólvalla. Mér datt í hug að þetta liti ekki sennilega út og því leitaði ég uppi mynd sem getur útskýrt þetta. Þarna sjáum við stofn af eik sem er 15 metra á bakvið húsið og við hliðina á henni er stubbur frá birkitré. Hann var svo nálægt eikinni sem myndin sýnir. Ég man vel þegar ég fann þessa eik að það voru fleiri tré sem hrjáðu hana. Það var auðvitað bráðnauðsynlegt að grisja kringum eikina svo að henni færi að líða betur og henni fór að líða betur. Núna er hún líklega upp undir 15 metra glæsilegt tré. Við erum búin að framkvæma mikið af svona vinnu og hún hefur skilað miklum árangri. Þegar tré standa svona nálægt hvert öðru á stóru svæði er hægt að villast. Í gær tók ég mér sleggju í hönd og sló burtu fúinn birkibútinn og nú er fínt í kringum eikina.

Tími heggsins er liðinn og tími sírenunnar er tekin við. Það þýðir að vikan milli heggs og sírenu er líka liðin. Ég veit að margir íslendingar eru með sírenur þannig að þá veit fólk líka hversu ríkulega og notalega hún ilmar. Mér dettur oft í hug að það sé hægt að taka þennan ilm milli handa sér og bera hann inn. En þó að svo sé ekki er loftið kringum sírenurnar bókastaflega mettað af ilmi þeirra.

Já, það var ýmislegt sem ég talaði um í gær og í fyrradag. Meðal annars um hestkastaníuna sem Valdís sá að blómstraði í fyrsta skipðti á ævi sinni og það gladdi Valdísi mjög. Hún sem var búin að bíða eftir þessu eins og barn eftir jólapakka. Nú fór ég upp á stól í dag við hliðina á kastaníunni til að ná mynd af blómaklasanum. Þeir eru einir fimm svona að þessu sinni en ef kastanían verður gömul verða mörg hundruð eða þúsund klasar á henni.

Ég var við svolitla innivinnu í dag en þó sífellt að rása út og inn í góða veðrinu. Ég sat við skrifborð með blöð í hönd þegar ég heyrði sláttuvélina dregna í gang. Ekki gerir hún það að sjálfu sér þannig að það var ekki um marga að ræða. Valdís sá einhverja toppa á lóðinni og réðist á þá og snyrti. Hún var líka á söngæfingu í morgun og hún þvoði tvær vélar og hengdi út. Svo útbjó hún kvöldmat úr nautahakki þannig að ekki hefur hún setið auðum höndum. Mér fór að finnast sem ég væri ónytjungur. En hún er rösk þannig að hún hefur líka fengið sínar rólegu stundir og nýja hellulagða útuvistarsvæðið er gott svæði þar sem eftirsóknarvert er að vera. Hann staðfesti það líka gröfumaðurinn í gær.

Gæðum lífsins er misskipt. Meðan við Valdís biðum á biðstofu sjúkrahússins í gær fór ekki á milli mála að margir voru hljóðir, tveir voru skelfingu lostnir og ungur maður og unglingur grétu. Ég fylgdist með Valdísi og hún virtist í jafnvægi þó að ég sæi eftir að við komum heim að hún varð öll önnur þegar rannsóknum dagsins var lokið. Svo bauka ég allt mögulegt og finnst það gaman. Til dæmis að jafna undir gangstéttarhellur og raða þeim svo niður og líka að borða mat úti við borðið sem stendur á þessum hellum. Á milli vinnutarna í dag sat Valdís við þetta borð og það fannst mér líka gaman. Ég ætla ekki að fara að telja upp allt sem mér finnst gaman og stundum dettur mér í hug að ég sé einfeldningur að geta haft gaman af svo mörgum einföldum hlutum. Ég las hér um daginn að Norman Vincent Peale sem uppi var frá 1898 til 1993 hefði sagt eftirfrandi: "Hamingjan hlotnast þeim sem sér ævintýrin í hverdagslífinu; hefur barnshjarta og einfalda sál." Æi, ég bara vona að ég sé svona yndislegur einfeldningur.

Svo þegar þær Maria læknir og Valdís verða búnar að vinna að því að Valdís fái betri heilsu, þá verður verðmætamatið ennþá einfaldara og smáhlutirnir dýrmætari en nokkru sinni fyrr.

Að lokum aðeins meira um stéttina sem búin er að fylla margar línur í bloggunum mínum. Stokkhólmsfjölskyldan var mér til hjálpar og þarna sjáum við hluta af Rósu þar sem hún leikur víbrator og pressar sand. Eitthvað fannst víst Hannesi sandjöfnunin skrýtin hjá mér því hann greip til skóflunnar og hjálpaði afa sínum að greiða úr því.

Skófluna sem Hannes notar þarna átti áður Kristinn heitnn sonur okkar. Þessi skófla féll eitt sinn fyrir borð á Hríseyjarferjunni við bryggju á Árskógssdandi. Reyndar sökk hún sem gerði mig svolítið undrandi. All löngu síðar sáu ferjumenn hana og fiskuðu hana upp. Hún komst því aftur til skila sem okkur þótti talsvert undrunarefni og hún er tryggur förunautur okkar enn í dag.

Gaukurinn er nærstaddur og á þessu kvöldi heyri ég og hann segir sleitulaust o-ú. Líklega er hann einmana þessa stundina og vonast eftir að sæt kærasta leiti á hljóðið.

Ég var á leiðinni frá Örebro eftir að hafa skilið Valdísi eftir á sjúkrahúsinu og mér lá ekkert á. Ég skimaði kringum mig, hleypti tveimur bílum fram úr á heppilegum stað, og gat ekki annað en fyllst aðdáun. Mér var ljóst að þetta land skartaði sínu fegursta. Ekki því fegursta nokkru sinni, heldur því fegursta sem er daglegt brauð á hinum bestu dögum hvers sumars. Sólskinið og kyrrðin í veðrinu, grænir akrar og grænkandi akrar, trjágróður við vegi, heimili og svo skógurinn sjálfur.

Ég var frjáls sem fuglinn að vissu leyti en ekki að því leyti til að Valdís var í undurbúningsathugunum fyrir krabbameinsmeðferð og ég vissi að aðstæður hennar voru ekki svo auðveldar. Þessar athuganir voru ekki bara að láta mæla blóðþrýsting eða púls, þær gengu út á að blása hvað eftir annað eiginlega meira en mögulegt er að gera og að láta dæla í sig geislavirkum efnum vegna sneiðmyndatöku. Ég vissi að henni þótti þetta alls ekki gaman en hún gekk samt fram til bardagans eins og konu af víkingaættum er lagið. Ég fékk ekki að vera viðstaddur þannig að mér fannst mikið betra að fara heim en að vera á röltinu í Örebro.

Ég sagði í fyrradag að sumarið hefði komið á réttum tíma fyrir okkur. Þvílík gjöf sem öllum ber að þakka. Nágranni okkar sem er á okkar aldri var að vinna með skóflu heima hjá sér þegar ég kom heim úr Örebroferðinni. Ég stoppaði þar og við tókum spjall saman. Hann sagði það vera merkilegt hvað maður væri aðfinnslusamur því að nú fyndist honum of heitt. Samt vildi hann alls ekki líta þannig á það en verkið var honum dálítið erfitt og svitinn bogaði af honum. Við urðum sammála um að það yrði makalaust notalegt fyrir hann að fá sér stórt glas af köldu safti þegar hann væri búinn með moksturinn og svo mundi hann eiga góðar minningar um þennan góðviðrisdag. Þannig er það.

Mér finnst að ég þoli hitann betur en margir aðrir og ég get unnið með skóflu og haka þó að hitinn nálgist 30 stig. Ég verð að vísu afar blautur og háll á hörund en einmitt þá kemst ég í jafnvægi. Og jafnvel þó að það geti sótst erfitt verða minningarnar um góðviðrisdaginn góðar og fallegar. Svo kom ég heim að lokum og skimaði á gróðurinn sem við erum búin að hafa áhrif á síðastliðin átta ár. Ég ætlaði að ljúka ákveðnum verkum áður en ég sækti Valdísi aftur á sjúkrahúsið, en ég féll fyrir því að gera svolitla úttekt á skógargróðrinum okkar. Tré sem við höfðum gróðursett eða frelsað með grisjum voru nú farin að ná upp á miðja stofna bjarkanna sem bera krónuna hátt uppi þar sem þær lifðu allt of lengi í þéttum skógi. Svo þéttur var skógurinn eina 30 metra suðaustan við húsið að meðal ratvís maður gat villst þar. Þar er nú vaxandi fallegur trjágróður með hæfilegu millibili og fallegum krónum sem ná allt niður undir jörð. Ég varð hugfanginn og gleymdi mér.

Nú er farið að skyggja örlítið og ég sé að þessum gróðri líður vel þarna. Sérðu björkina þarna hjá bláberjabekknum spurði Valdís mig um daginn. Já, ég sá hana. Hún þarf að fara sagði Valdís. Ég varð næstum hissa þar sem hún hefur haldið vörn fyrir bjarkirnbar þegar ég hef reynt að segja í samningatón að ein eða önnur eik þurfi meira pláss. Svo spurði ég hana hvers vegna björkin ætti að fara. Jú, hún skyggði á svo fallegan hlyn sem var bakvið hana séð út um glugga sem Valdís situr oft við. Þar að auki er króna hennar langt ofan við miðjan stofn. Jú, það er ekki spurning að nú er þessi björk búin að gera sitt og í haust eða vetur verður hún að eldiviði sem notaður verður í kamínuna veturinn 2014 til 2015. Framsíðan á skóginum okkar er orðin ótrúlega falleg og hlynir sem hafa gott pláss eru mjög fallegir.

Svo fékk ég mér léttan hádegisvarð og lagði aftur af stað til að sækja Valdísi. Þegar ég kom á sjúkrahúsið var hún komin fram á biðstofu og tilbúin til heimferðar. Ég sá á henni að þessir fjórir klukkutímar á sjúkrahúsinu höfðu ekki verið til neinnar skemmtunar. Við lögðum af stað og keyptum hamborgara í poka svo að ekki þyrfti að fara í neina matargerð þegar heim kæmi. Ég valdi barnahamborgara eins og Hannes fékk að borða um síðustu helgi, en Valdís fékk sér annan öllu stærri þar sem hún hafði ekki borðað í eina átján tíma. Smám saman fannst mér hún verða mun hressari en hún var í gær og í morgun. Leiðinlegu sjúkrahússtússi var lokið að sinni.

Vísdómsorðingærdagsins í bókinni Kyrrð dagsins eru eftirfarandi: "Hamingjan læðist inn um dyr sem þú vissir ekki að þú hefðir skilið eftir opnar." Svo sagði Johan nokkur Barrymore sem uppi var 1882 til 1942. Ég held að það liggi mikið í þessu þó að það sé kannski ekki alveg borðliggjandi á okkar bæ sem stendur. En viti menn; ég las þetta fyrir Valdísi rétt í þessu og þá sagði hún: Ooooo. Hún sagði svo vegna þess að henni fannst þetta vera góð vísdómsorð. Þá er það bara svo. Valdís er búin að hvíla sig eftir heimkomuna og ég held að hún sé ekki geislavirk lengur. Svo er hún búin að horfa á fréttir og sjónvarpsþátt sem hún vill ekki missa af.

Ég var á vappi með skurðgröfumanni hér úti um átta leytið og svo settumst við vestan við húsið í kvöldsólinni við borðið á nýju stéttinni sem ég lauk við um helgina. Þar drukkum við kolsýrt vatn með bragði af granatepli. Ég varð svolítið hissa á því að hann bara sat og sat og við spjölluðum. Svo sagði hann: Mikið er fínt hérna.

Nú er mál að við leggjum okkur. Valdís ætlar nefnilega á kóræfingu á morgun og þá förum við fyrr á fætur. Sko hana! Hún var að tilkynna mér þetta og mér þótti það ekki leitt, jafnvel þó að við þurfum að fara aðeins fyrr á fætur.

Þvílíkur dagur sem við höfum haft í dag. Hitamælirinn á borðinu fyrir framan mig stóð í 23 gráðum þegar ég settist við bloggið rúmlega hálf átta. Ég trúði því ekki og fór því út í bíl, setti hann í gang og leit á mælirinn þar. Hann sýndi líka 23 stig svo að ég ók smá spöl og þá fór hann í 24 stig. Ég varð því að leggja niður allar grunsemdir og bara trúa því að það séu svona frábærir sumardagar um þessar mundir. Því er líka spáð áfram út mánuðinn. Var það ekki Freyr sem heyrði grasið vaxa og ég held bara að ég heyri vaxtarnið í skóginum. Vöxturinn þar er alla vega orðinn mikill og þið megið bara ekki segja frá því, en ég er búinn að fara út með tommustokk og mæla vaxtarsprotana á beyki sem ég horfi á héðan út um gluggann. Það hefur þegar breikkað um tæplega hálfan meter. Um hæðina veit ég ekki. Það er erfiðara fyrir mig að komast upp í toppinn til að mæla hann en að mæla hliðargreinarnar.

Við fórum ekki snemma út í morgun þrátt fyrir að dagurinn byrjaði með miklu sólskini og blíðu. En þegar við fórum út gengum við til þeirra verka sem við höfðum valið okkur þegar í gærkvöld. Valdís dró í gang sláttuvélina og byrjaði að slá það sem eftir var af lóðinni bakvið húsið. Ég dró hins vegar í gang motororfið sem nú var vopnað með sagarblaði og svo réðist ég á mikið af hindberjarunnum, reyniviðarplöntum og alls konar skógargróðri sem óx í flækju í þremur flekkjum úti í skógarjaðrinum. Eftir að hafa slaktað þessu í grófum dráttum lagði ég orfið til hliðar og tíndi saman sprekin sem nú lágu í óreglulegum haugum og raðaði þeim í bingi sem ég ætla að fjarlægja á morgun. Valdís var líka búin að slá og sýslaði við hitt og þetta.

Allt í einu kallaði Valdís og bað mig að koma að hestkastaníunni sem við gróðursettum fyrir nokkrum árum. Áður en ég komst alla leið til hennar sagði hún í gleðitón að það væru komin blóm á hana. Við keyptum kastaníuna í gróðrarstöð í Örebro sem rúmlega mannhæðar háa plöntu fyrir kannski sex árum. Það þurfti að panta hana frá gróðrsrstöð í öðru héraði. Þegar við gengum með hana út þaðan horfðu margir á eftir okkur því að kastanían var mjög falleg planta. Einhverjum varð að orði að mikið væri hún fín þessi. Ég hafði lesið það um kastaníur að þær yrðu ekki kynþroska fyrr en eftir all nokkur ár og bæru því ekki blóm lengi vel. Valdís hafði leitað blómanna á hverju vori og nú loksins sáust fyrstu blómklasarnir. Valdís var sæl með þetta. Svo kom pósturinn og með honum kom bréf sem gerði það að verkum að við þurftum til Fjugesta.

Valdís gengur ekki heil til skógar. Það er reynsla okkar að heilsugæslan segist takast á við krabbamein en ekki að fólk deyji úr krabbameini. En svo er það staðreynd að það lifa ekki allir af en reyndar mjög margir. Sumir eru haldnir þessum sjúkdómi þegar þeir koma í meðferð til Vornes og eru þá venjulega búnir að ganga með hann mjög lengi. Þeirra von er kannski ekki sérstaklega stór. Þar fyrir utan vitum við Valdís bara um einn mann hér í Svíþjóð sem hefur dáið úr krabbameini á síðustu árum og það er pabbi ungu nágrannakonu okkar hér sunnan við. Síðan vitum við um marga sem hafa læknast eða alla vega fengið sumarauka á ævi sína svo árum skiptir.

Ferðin til Fjugesta tengdist undirbúningi þeirrar meðferðar sem stendur fyrir dyrum. Valdís er dugleg og segist vera undir það búin að hún lendi í erfiðleikum en þá muni hún takast á við það. Ég hef verið spurður hvort hún sé eins dugleg og hún láti af sjálf. Það var nefnilega þess vegna sem blómin á kastaníunni glöddu mig. Væri hún í öðrum heimi af kvíða hefði hún alls ekki tekið eftir þessum blómum sem eru í meira en þriggja metra hæð. Ég var alls ekki farin að taka eftir þeim. Svo sofum við á nóttunni og það er góðs viti. Það er hreinlega undirstaða þess að lífið geti verið í jafnvægi. Það er svo spurning hvort eigi að blogga um sjúkdóma en málið var að fólk vissi þegar að eitthvað var að og ef ég ekki gerði það gat ég ekki bloggað lengur. Þá hefði allt mitt blogg orðið eintóm lygi.

Fjölskyldan okkar í Stokkhólmi var hér um helgina og þar með auðvitað minnsta barnabarnið. Hann Hannes Guðjón er mikið glaður lítill maður og þar með mikill gleðigjafi. Mikið var gott að þau komu. Ég ætlaði mér að vera búinn að blogga svolítið um þessa heimsókn en það hefur ekki komist í verk. Í kolli mér finnst líka óskrifað blogg um leikhúsferð okkar Valdísar til Stokkhólms þann 5. maí. Þetta og margt annað er óskrifað en það kemur að því. Valgerður og Guðdís voru á Majorka í síðustu viku og stóðu þar á sömu dómkirkjutröppum og ég stóð á árið 1960. Hálf öld og rúmlega það reiknast mér. Mér var lofað mynd af þessari kirkju og háum tröppunum.

Klukkan er nú orðin hálf tíu og kvöldkyrrðin er sest að í skóginum fyrir utan gluggann sem ég sit við og aðeins farið að húma þar lengst úti. Hitinn er kominn niður í 19 stig. Svo kyrrt er þarna úti að það bærist ekki lauf utan í hæstu toppunum sem eru 20 og allt að 30 metra háir. Það sést líka vel að við unnum gott verk í dag. Þegar við komum frá Fjugesta fór ég aftur af stað með mótororfið til að ljúka endanlega þessu hreinsunarstarfi mínu. Svo ætla ég að vinna að þessu á morgun líka en Valdís fer hins vegar í mánaðarlegan hádegisverð með fjórum vinkonum sínum. Ég er mikið feginn því. Þannig er það á þessum bæ um þessar mundir og undurfallegt sumarið kom á hárréttum tíma fyrir okkur.

Hér er kastaníutréð okkar og eitt af blómunum sem Valdís tók eftir í dag sést nánast ekki á myndinni nema bara af því að ég veit hvar það er. Það er aðeins ofan við miðju og aðeins til vinstri. Blómaklasar kasatníutrjánna eru kertalaga og mjög fallegir. Alparósin sem er hægra megin við kastaníutréð hefur aldrei þrifist hér og hún verður fjarlægð -trúlega á morgun. Það tilheyrir gróðrarsnyrtingunni.

Hér er svo alvöru hestkastanía sem ég tók ófrjálsri hendi á netinu. Ljósmyndarinn heitir Anna-Lena Anderberg. Hestkastaníur verða mjög stór tré og þegar við völdum trénu okkar stað var alls ekki á áætlun um að bæta við húsið í átt að henni. Það eru kannski alls ekki svo mörg ár þangað til hún verður komin inn yfir húsið og þá er aldrei að vita hvað gert verður við hana.

Svo er bara rétt að láta vita að þessi blóm eru verðandi epli. Hunangsfluga var að störfum þegar ég tók myndina áðan en hún vildi alls ekki sitja fyrir.

Þegar ég ók til Vornes skömmu fyrir hádegi í gær til að vinna fannst mér sem ég væri að gera einhverja vitleysu. Þá hafði ég ekki verið þar í sjö vikur og mér fannst sem ég væri alveg dottinn út úr öllu sem þar er gert. Þegar ég kom á staðinn losnaði ég ekki við þessa tilfinningu alveg strax og eiginlega ekki fyrr en ég sat grúppu með ellefu manns klukkan hálf fjögur. Þá var mér ljóst að ég hafði ekkert breytst og allt virkaði eins og best gerðist áður. Þegar ég svo vaknaði klukkan rúmlega fimm í morgun eftir rúmlega fimm stunda svefn fékk ég á tilfinninguna að nú fjallaði það bara um að þrauka fram að hádegi þegar ég yrði leystur af af manninum sem ég leysti af í gær.

Svo fór ég á stjá til að opna hurðir hingað og þangað og veðrið var eins og það getur fallegast orðið snemmsumars í þessu landi. Ég mætti einum og öðrum sjúklingi hingað og þangað á þessari hringferð minni og ég var samstundis búinn að gleyma því sem mér datt í hug fyrr um morguninn, þessu með að þrauka. Klukkan ellefu var allri grúppustarfssemi lokið og mér fannst sem ég hefði verið að upplifa minn besta dag í Vornesi í þau rúmlega 16 ár sem ég hef verið heitbundinn þeim stað. Þegar ég fæ á tilfinninguna að stór meirihluti, eða flestir sjúklinganna séu að gera sitt allra besta til að ná nýjum tökum á lífi sínu, þá smitast ég af einhverju sem erfitt er að lýsa. Ég veit líka að heima bíður fjöldi barna, eiginmenn og eiginkonur, foreldrar og systkini, vinir, vinnufélagar og verkstjórar, sem eiga þá ósk heitasta að fá heim manneskjuna sem varð fórnarlamb alkohólismans, fá hana heim sem nýja manneskju og heilbrigðari en jafnvel nokkru sinni fyrr. Þetta gengur oft eftir og það verður bara að viðurkennast að það er stórkostlegt að taka þátt í því.

Það ert fimmtudagskvöldið 10. maí og árstíminn er bæði aðdáunarverður og spennandi. Við Valdís vorum á leið heim frá Blomsterland í Marieberg nokkru eftir hádegi í dag og töluðum þá um að mikið væri farið að grænka en samt væri það bara að byrja. Eik og lind eru rétt að byrja en ösp og askur eru ekki komin af stað. Svo eru lauf trjáa ennþá bara í hálfri stærð eða minna, þau eru ekki búin að fá á sig hinn virkilega græna lit og vöxtur sjálfra trjánna er ekki byrjaður. Já, það er mikið í gangi. Bæði eplatrén sem ég fékk í afmælisgjöf frá vinnufélögunum í Vornesi eru að rembast við að blómgast þó að það sé ekki frekar reiknað með því fyrsta árið. Eldri eplatré hjá okkur eru líka að blómgast og bæði plómutrén okkar líka. Það eru því líkur á einhverjum ávöxtum á Sólvöllum í sumar og haust.

En hvað vorum við að gera í Blomsterland í dag? Jú, við vorum að kaupa ræktaðar jarðarberjaplöntur, ein sex stykki. Þau skulu í mold á morgun. Fyrir síðustu helgi gróðursetti ég tólf jarðarberjaplöntur og þá á ég við ber sem eru svipuð íslensku, viltu jarðarberjunum sem hér heita smultron. Við hugsuðum okkur að þessi ber skyldu verða eins náttúrulega gróðursett og hægt væri, enda er þegar svolítið af þeim hingað og þangað fremst í skóginum. Svo gróðursetti ég þau bara í skógarbotninn án þess að bæta jarðveginn. Svo fórum við í Marieberg í innkaupaferð í gær og meðan Valdís var að gera matarinnkaupin kom ég við í Blomsterland í nokkurs konar undirbúningsferð fyrir ræktuðu jarðarberjakaupin. Þá talaði ég um þetta með smultron, hvernig ég hefði gróðursett þau.

Það var hjálpleg kona þarna í útideildinni sem virtist vita mjög vel hvað hún var að tala um. Hún teygði sig eftir einni smultronplöntu, dró hana upp úr bakkanum, sýndi mér rótina og sagði svo: Þú ert enga stund að taka plönturnar upp aftur og setja svolítið af gróðursetningarmold í kringum ræturnar. Þú ættir að gera það og þá verður þetta mikið betra hjá þér. Hún sagði þetta greinilega með góðri samvisku og af sannri afhjálpsemi. Ég hikaði aðeins og þótti heldur miður, en sagði svo að það hefði verið gott að hún benti mér á þetta og ég reyndi að láta sem svo að það væri ekkert mál fyrir mig að framkvæma gróðursetninguna aftur. Samt skal ég viðurkenna að mér fannst svolítið sem hún hefði bætt á mig verki.

Svo þegar við Valdís komum heim í gær dreif ég mig í regnbuxurnar þar sem það var drjúg rigning. Ég tók upp allar smultronplönturnar, stækkaði holurnar og bætti jörðina með rúmlega hálfri fötu gróðursetningarmold fyrir hverja plöntu. Það tók ekki svo langan tíma og nú veit ég að þetta er vel gert. Það er hægt að fá góð ráð í þessari verslun og þá sérstaklega á þeim tíma vorsins sem mest er selt af plöntum. Konan sem ráðlagði mér þetta með smultronplönturnar var samt ekki sú sama og ráðlagði mér fyrir tveimur árum að pissa á trjáplönturnar sem mér þætti vænst um og ég vildi sjá vaxa hratt fyrstu árin. Svoleiðis ætla ég þó ekki að gera með jarðaberjaplönturnar.

Ég talaði um rigningu. Í gær, daginn sem ég tók upp allar smultronplönturnar og gróðursetti á ný, rigndi hressilega allan daginn fram á kvöld, og upp úr hádegi í dag fór svo að rigna aftur. Jörð er nú vel blaut og akrar á sléttlendi standa sumstaðar undir vatni sem er jú full mikið af því góða. Þetta herti mjög á öllum gróðri og kannski sérstaklega grasgróðri. Því fór Valdís af stað með sláttuvélina þegar við komum heim úr jarðaberjainnkaupunum í dag og sló alveg fram í rigningu. Ég fór hins vegar með greinaklippur, hæla, litla sleggju og snæri út í skóg til að aðstoða góða kunningja þar sem áttu við tilvistarerfiðleika að stríða.

Á þessum myndum má sjá svolítið hvað gróður er kominn langt þó að alparósin sem Valdís er þarna að slá í kringum sé græn allt árið. Það eru mörg hundruð blómknappar að búa sig undir blómgun á henni þessari.

Á vilta bláberjalynginu er þvílík mergð af sætukoppum að ef ekki kemur frostnótt hér eftir, þá verður mjög góð bláberjauppskera. Sama er að segja um nokkra keypta bláberjarunna sem við eigum. Mikil verður velsældin á Sólvöllum þegar líða fer á sumar og að hausti. Ber í sultu, ávextir í sultu og pæj, ber á brauð og ber með rjómaís á kvöldin. Bláber eru líka alveg frábær í tyrkjajógúrt, einnig í skyri sem er orðin vinsæl söluvara hér.

Eftir tal um sprettu og ræktun lít ég á vísdómsorð þessa dags í Kyrrð dagsins, en þar stendur nokkuð um ræktun og ég get lofað að ég var búinn að skrifa allt ofanritað áður en ég las þessi vísdómsorð.

Ég hef alveg örugglega sagt það áður að þó að ég mundi ekki vilja eiga heima í Stokkhólmi, þá finnst mér gaman að skreppa þangað. Það þarf ekki að gera svo merkilega hluti. Bara hitta fólkið okkar þar, labba svolítið um, taka neðanjarðarlest, taka ferju milli staða á sólríkum degi og ekki er þá vera að hafa vel útilátinn íspinna til að gæða sér á. Við Valdís fórum til Stokkhólms eftir hádegi á föstudaginn var og svo heim aftur í gær, mánudag. Í þessari ferð fórum við líka í leikhús þannig að það var lagt meira í þessa ferð en í mörg önnur skipti.

Á laugardaginn fórum í Konunglega skrúðgarðinn til að skoða japönsku kirsuberjatrén sem enn voru þá í blóma, en þó farin að láta nokkuð á sjá eins og sjá á myndinni fyrir ofan. Við stöndum þar í mottu af bleikum krónublöðum sem fallin eru af trjánum, enda er farið að sjá til himins gegnum krónurnar, en mér skilst að það sé á mörkunum þegar dýrðin er sem mest.

Barnabarnið Hannes Guðjón var mjög rannsóknarglaður þarna í garðinum og fótalúinn var hann alls ekki. Á þessari mynd er hann að leggja af stað í eina hringferðina enn og fer rösklega fram.

Hér er hann að koma til baka og virðist vera að skima eftir vinnubrögðunum hellulagningamannanna, hvort samskeytin séu sómasamlega úr garði gerð.

Svo fengum við okkur að borða þarna í skrúðgarðinum og þegar Hannes fór að brölta á herðum mömmu sinnar var bara ekki hægt annað en taka mynd af litla manninum sem annars var ósköp skemmtilegur við borðið. Kannski var þetta bara sýningaratriði hjá honum.

Það er mikið Hannes á þessum myndum en málið var bara að hann var með á hverri einustu mynd sem við tókum í ferðinni. Þegar ég var búinn að velja þær myndir sem ég ætlaði að nota, þá tók ég eftir þessari og fannst ég ekki geta sleppt henni. Hann er tveggja ára og átta mánaða og mikið er hann glaður ná þessari mynd. Reyndar er hann 98 % glaður þessi drengur. Ég velti fyrir mér hvort ég gæti hafa verið svona glaður á hans aldri en mun aldrei komast að niðurstöðu um það. Hins vegar er nokkuð öruggt að það var engin blaðra til að gleðjast yfir á þeim árum á Kálfafelli.

Þegar ég kom í fyrsta skipti á ævinni niður í neðanjarðarlestarkerfi, en það var í Stokkhólmi 1994, þá hafði ég á orði hvar suður væri. Ég var víst að reyna að vera sniðugur. Ég verð gersamlega sneyddur allri tilfinningu fyrir áttum þarna niðri og reikna með að svo séu allir. Rósa og Pétur leiddu mig þá að svona hring þar sem áttirnar eru gefnar upp og ég held að ég hafi þá sagt að mér liði mikið betur fyrst ég gæti séð þetta. Síðan hefur oft verðið gengið að svona hringjum í Stokkhómsferðum til að tala um þetta. Svo var líka i þetta skipti þegar við Hannes stilltum okkur upp við þennan hring, einhverja tugi metra niður í berggrunninum undir Stokkhólmi.

Þegar heim var komið eftir bæjarrölt var gott að setjast á hné ömmu og líta á barnaefni. Hann reyndi ekki að klifra upp á herðar henni. Það er gott að kunna sér hóf.

Já, við fórum í leikhús og fyrirsögnin er Leikhúsferð. Ég á eftir að fara nokkrum orðum um það, en það læt ég bíða þar til síðar. Hins vegar vil ég segja frá nokkru sem ég upplifði á leiðinni heim. Við fengum okkur að borða á stað nokkrum eina 50 kílómetra austan við Sólvelli svo að við þyrftum ekki að byrja á matargerð þegar heim kæmi. Stuttu eftir að okkur bar þar að garði kom full rúta af ellilífeyrisþegum sem fengu sér líka að borða þarna.

Síðan komu lítið eldri hjón með ungan mannn í hjólastól. Hann var trúlega rétt um þrítugt og algerlega bundinn stólnum. Hann var líka mjög fatlaður á höndum og fingrum og gat ekki skorið matinn sinn. Hann sat næstum beint á móti mér, ekki svo langt í burtu. Meðan hann beið eftir að fylgdarfólk hans kæmi með matinn sögðu nokkrir ellilífeyrisþegar á næsta borði eitthvað sem vakti hlátur. Hann komst ekki hjá því að heyra það og fór líka að skellihlæja og hann hló innilega. Svo kom maturinn hans á borðið og þegar búið var að brytja matinn gat hann borðað hjálparlaust. Hann virtist njóta þess að borða og spjalla við ferðafelaga sína.

Mér varð hugsað að ég gæti gengið þarna inn, farið á snyrtinguna og pissað hjálparlaust, þvegið mér um hendurnar, skoðað matinn og valið sjálfur, borgað fyrir mig, farið að því borði sem mér bara datt í hug og borðað án aðstoðar. Þetta er bara smá brot af þeim mismun sem við búum við, ég og þessi maður. Var hann kanski glaðari en ég? Hann vakti margar hugsanir hjá mér þessi maður og ég átti erfitt með að setja mig í spor hans. Mikið má ég vera þakklátur fyrir það sem ég hef.

Áður en það fór að skyggja að ráði horfði ég út um gluggann hér móti austri þar sem ég sit núna og þá datt mér þetta í hug; já kraftaverkið heldur áfram. Við Valdís töluðum um það á leiðinni heim frá söngæfingunni hennar um hádegið í dag að þetta væri óumdeilanlega stórkostlegasti tími ársins. Samt gátum við minnst margra vetrarstunda þegar allt var þakið jöfnum hreinum snjó, greinar barrtrjánna svignuðu undan byrðinni, hrímfrostið gerði hvert og eitt lauftré að silfruðu listaverki, að þá var allt umhverfið eitt stórt undur sem virtist hreinlega af öðrum heimi. Þá getur maður spurt sig hvort sé fallegra, veturinn eða vorið. Svo kemur vorið og þá hefur það alla vega vinninginn.

Já, þannig var nú það. Nú er orðið dimmt úti og gluggatjöldin dregin niður og vorið hafði sem sagt vinninginn. Lífið fylgir líka vorinu meira. Að vísu getur pörun byrjað meðan snjóalögin hylja jörð, en hreiður, ungar og búamstur fylgir vorinu. Blómin, laufgunin og vöxturinn fylgir líka vorinu og svo sumrinu, og meira að segja broddgölturinn sem bardúsaði eitthvað við fætur mér um daginn fer á kreik með vorinu, einnig slangan sem dustaði til bláberjalynginu á flotta sínum hér um daginn. Flugan sem settist á andlit mitt og hendur áðan þegar ég byrjaði að skrifa tilheyrir þessu líka. Hún olli því að flugnaspaðinn var dreginn upp úr skúffu. Hún var ein á ferð og hélt að mér líkaði svona vel við hana þegar ég var að slá til hendinni til að verð af með hana og það var eins og henni fyndist það gaman. Ég veit svo sem ekki hvort okkar hafði meiri rétt til lífsins en flugan er alla vega ekki lengur í tölu lifenda.

Rétt um dimmumótin fór ég í síðustu gönguna um skóginn. Þá varð ég þess var að hin sex sentimetra löngu beykibrum voru orðin græn í blá endann, þann sem vísar frá trénu. Ég var eiginlega orðinn hissa á því hvað þau voru orðin stór og stinn án þess að springa út, en nú gátu þau greinilega ekki haldið í sér lengur, jafnvel þó að þau kannski vildu stríða mér. Þetta er nýr áfangi í laufguninni og kemur á þeim tíma sem bækur gera ráð fyrir, en ég hef lesið mig til um það að beyki laufgist í myrjun maí. Svo fer eikin bráðlega af stað og þá fer af stað stór áfangi þar sem svo margar eikur eru í skóginum okkar. Síðar byrjar öspin og að síðustu askurinn. Með öðrum orðum; kraftaverkið er bara á bernskuskeiði ennþá.

Ég sagði í bloggi í gærkvöldi að ég ætlaði að ganga frá DVD spilaranum við sjónvarpið. Það gerði ég líka og kom þá tilheyrandi leiðslum í réttan farveg, leiðslum sem voru búnar að vera utanáliggjandi æði lengi og óttalega leiðnlegar fyrir augað. Svo þegar við litum á þetta að verki loknu, þá var munurinn svo ótrúlega mikill og svo er eins og eitthvað sé komið í lag og nú getum við farið að horfa á myndir sem við veljum. Annars horfi ég sára lítið á sjónvarp. Það eru nokkur álíka atriði eftir innanhúss en alls ekki mörg. Sólvallahúsið er orðið í býsna góðu standi. Annars var ég líka að gera eitt og annað klárt úti og líka að vökva nýjar gróðursetningar. Ótrúlegt hvað mér getur fundist ég vera mikilvæur þegar ég er að vökva. Valdís tók hins vegar að sér að setja í töskur fyrir ferð til höfuðstaðarins. Það fer best á því þar sem ég gleymi helmingnum.

Nú, eins og svo mörg, mörg kvöld áður, er kyrrðin alger. Valdís les bók fyrir aftan mig og ég finn fyrir löngun til að fara undir ullarfeldinn minn líka. En þó að bókin Kyrrð dagsins sé hér eina 25 sentimetra frá vinstri hendi minni, þá var ég ekki búinn að taka eftir vísdómsorðum dagsins. Það var ekki fyrr en Valdís benti mér á þau að ég sá hversu ótrúlega vel þau eiga við árstíðina og þá stemmingu sem fyllir herbergið í kvöldkyrrðinni.

Það kom fram hér á netinu um daginn að Valdís gengi undir læknisrannsókn og þá er kannski best að segja aðeins frá því hvernig það mál stendur. Við vorum á háskólasjúkrahúsinu í Örebro í dag þar sem Valdís var í viðtali og þá var ekki lengur um að ræða ólíkar röntgenmyndatökur, þá var komið að því að fara að gera eitthvað. Það var læknir sem tók á móti okkur, kona sem virtist vera sú kærleiksfyllsta manneskja sem fyrirfinnst undir sólinni um þessar mundir. Hún útskýrði, sýndi myndir, spurði Valdísi spjörunum úr og sagði að það yrði ekki sagt neitt "líklega ekki" eða "kannski", það yrði ekkert sagt fyrr en hægt væri að segja já eða nei. Svo yfirgaf ég stofuna og hún gerði einhverjar athuganir á Valdísi og svo var hún send í blóðprufutöku og hjartalínurit hjá annarri konu sem mér skildist að hafi líka verði þessi umhyggjusama og kærleiksfulla manneskjan sem læknirinn var. Síðan á Valdís að koma aftur á þriðjudaginn kemur til frekari athugana.

Að eitthvað er farið að segja og gera breytti öllu í dag. Móttökurnar voru líka dásamlega góðar. Við vorum ekkert of lystug í morgun og um hádegið áður en við lögðum af stað, en eftir þetta gengum við greiðum skrefum á kaffiteríuna á jarðhæð hússins sem við vorum í, og fengum okkur kaffi og smurt brauð. Svo var málið hvort við hefðum nokkra matarlyst áður en ég færi á AA fund klukkan sjö, en okkur þótti samt rétt að borða. Svo þegar við vorum byrjuð að borða höfðum við dúndrandi matarlyst. Eitthvað jákvætt hafði hent.

Landið var vorlegt og óvenju fallegt þegar við vorum á leiðinni heim og við töluðum um breytingarnar sem hefðu orðið á ýmsum stöðum. Svo þegar við komum heim á Sólvelli ókum við mjög hægt veginn vestan við húsið og virtum fyrir okkur sveitasetrið okkar. Bjarkirnar eru mest áberandi laufgaðar enn sem komið er, og þó að þær séu orðnar all mikið laufgaðar eru þær aðeins komnar stutt á veg. Kraftaverk vorsins á langt í land ennþá áður en hið iðjagræna haf hefur tekið yfirhöndina. Það var gott að koma heim og ég ætlaði ekki að tíma að fara á AA fundinn.

Klukkan hálf tíu í fyrramálið ætlar Valdís að mæta á söngæfingu Hafðu það gott kórsins, en læknirinn sagði henni að lifa hreinlega eins og áður og vera til. Um helgina förum við svo til Stokkhólms og förum þá í leikhús, en miðana fengum við í jólagjöf frá Rósu og fjölskyldu. Á morgun verð ég eitthvað við vorverk en fyrst ætla ég að koma DVD spilaranum haganlega fyrir og tengja hann. Þá getum við farið að horfa á myndir sem Valgerður og fjölskylda gáfu mér í afmælisgjöf í fyrra mánuði ásamt fleiri myndum sem við eigum en höfum aldrei séð. Það eiga eftir að koma rigningardagar og eitthvað kaldari dagar og þá verður gott að hafa eitthvað efni til að horfa á, efni sem við veljum sjálf að sjá.

Þannig gengur nú lífið á Sólvöllum. Þegar við vorum á leiðinni heim eftir sjúkrahúsheimsóknina var 22 stiga hiti. Það var sumar að því leyti til. Nú er klukkan að verða tíu að kvöldi og hitinn er ein 13 stig. Það verður nú mikil útþensla í skóginum í nótt og spennandi verður að ganga milli glugganna í fyrramálið og gera fyrstu könnun á snemmsumri morgundagsins.

Valdís er búin að lesa þetta yfir og staðfesta að ég fari með rétt mál. Góðar stundir.

Í gærmorgun þegar ég tók fyrstu umferðina um húsið til að kíkja út um gluggana til að sjá vorið á nýjum morgni sátu tveir ungir svartþrestir utan við gluggann þar sem Valdís situr með handavinnuna sína. Þeir bara sátu þarna og það var eins og þeir biðu eftir einhverju. Ég kallaði því til Valdísar og sagði henni að hún hefði fengið heimsókn. Hún kom og þegar hún hafði horft á þrastarungana í svo sem hálfa mínútu, þá virtist erindi þeirra lokið og þeir tríttluðu burt. Og talandi um þrastarungana, þá er það svo að Valdís talar oft við maríuerlurnar þegar hún er eitthvað að bardúsa úti. Svo trítla þær í kringum hana og plokka einhverja fæðu úr grassverðinum sem ekki sést með mannlegu auga. Í gærmorgun þegar við vorum að boðra morgunverð kom maríuerla að glugganum sem er yfir borðsendanum, stoppaði þar í loftinu með tíðu vængjataki eins og þyrla við björgunarstörf, og virtist horfa inn. Svo töluðu þær saman, Valdís og maríuerlan, og þegar þær voru búnar að ræða málið flaug hún til bús og barna.

En ég svo sem fæ mínar heimsóknir líka. Í fyrradag var ég á leiðinni til að vatna trjám og fór með garðkönnu yfir brú sem gerð er úr fjórum battingum. Þegar ég var á brúnni heyrði ég kunnuglegt hljóð nokkra metra frá mér. Það var allt í lagi þar sem það var í hæfilegri fjarlægð. En hvort var það snákur eða höggormur sem var þarna á ferð? Ég sá aldrei hausinn þegar hann hvarf í lyngið þannig að ég var ekki viss, en taldi þó að þetta væri snákur eftir litnum á afturhlutanum að dæma. Svo reyndi ég bara að trúa því að þetta hefði verið snákur því að það er þægilegra að hitta þá en höggorma. Síðan losaði ég könnuna og sótti aðra. Þegar ég var á sama stað, á sama enda á brúnni, með könnuna fulla af vatni, skrjáfaði aftur í lynginu og nú alveg við fæturna á mér. Þá bakkaði ég dálítið rösklega verð ég að viðurkenna. En það sem skeði var að vatn hafði gusast úr garðkönnunni og við það skrjáfaði í lynginu og það var bara svo líkt flóttahljóði slöngunnar.

Eftir að skyggja tók gekk ég svo út i skógarjaðarinn og stóð þar og bara lifði með kyrrðinni. En heyrðu! Ég var ekki einn! En það var bara hann Broddi sem snuddaði við fætur mér og meðan ég stóð kyrr var honum sama um mig. Þetta hefur oft skeð og það er nú ansi nærri því að ég hoppi upp við svona skemmtileg tækifæri. En Broddi er ósköp skemmtilegur og ómögulegt að vilja honum illa. Sumir segja líka að broddgeltir éti slöngur, en það er hins vegar vitað að slöngur éta mýs.

Síðustu daga hefur í sjónvarpi verið talað um skaðlega eyðingu á gömlum skógum. Það er ótrúlegt en sjálfsagt satt að á einu gömlu tré getur verið samfélag allt að 1500 tegunda örvera, skordýra og fugla og einhvers sem ég kann ekki að nefna.

Í raun veit ég ekki hvers vegna ég hef skrifað þetta en það var þetta með fuglana sem fékk mig til að byrja. Svo kom ýmislegt annað af sjálfsdáðum eins og svo oft. Í dag hefur verið mjög ljúfur snemmsumardagur og svo er bara að sjá hvað morgundagurinn ber í skauti sér. Góðar stundir.