Gestir í Sólvallaskóginum

Um næstíðustu helgi voru hér gestir, komu á laugardegi og fóru á sunnudegi. Það var hún Rósa dóttir mín sem kom með fjölskylduna sína, þá strákana Pétur og Hannes Guðjón. Susanne var ekki heima um þessa helgi, hún var í 25 ára afmæli sonar síns í Eskilstuna.

 

Með þeim var einnig hann Ingimar Eydal frá Akureyri. Skátamaður mikill gegnum allt lífið ásamt því að hafa verið slökkviliðsmaður, björgunarsveitarmaður, sjúkraflutningamaður við allar mögulegar aðstæður, meðal annars í Grænlandsflugi, og nú er hann skólastjóri Sjúkraflutningaskólans. Ég veit að hér er ekki allt upp talið, sumir koma meiru í verk en aðrir. Ég hef vitað af þessum manni í meira en þrjátíu ár en við höfum ekki beinlínis verið kunnugir. Það hefur hins vegar verið góð vinátta milli Rósu og Ingimars í áratugi og svo varð hann fjölskylduvinur.

 

 

 

 

Pétur, Hannes Guðjón, Rósa og Ingimar.

 

Ingimar hefur gegnum árin lesið bloggin mín og hafði áhuga fyrir að koma á Sólvelli og sjá þennan stað sem ég hef svo oft lofsungið í bloggunum mínum. Nú hefur hann dvalið í Stokkhólmi um skeið og svo rann stundin upp að hann stóð föstum fótum á landi Sólvalla.

 

Við gengum inn í skóginn sem ég kalla Sólvallaskóginn eða "minn skóg", skógur með blönduðum trjátegundum, með stórum trjám, minni trjám, litlum trjám og argrúa af plöntum. Þaðan gengum við inn í skóg nágrannans som er meira nytjaskógur og í fyrsta lagi greniskógur. Þar er ein af stærri mauraþúfum landisns, eða alla vega segja Svíar sem sjá þessa mauraþúfu að hún sé sú stærsta sem þeir hafi augum litið. Á mörkum þessara skóga stoppuðum við og hlustuðum á kyrrðina. Í þeirri kyrrð tók ég ekki einu sinni eftir sterku suðinu sem ég hef jafnan fyrir eyrum mér. Við vorum í heimi skógarins, þeim heimi sem aðeins skógurinn býr yfir. Sérstök birta, sérstök kyrrð, sérstakur botngróður og bara sérstakt eitthvað sem erfitt er að tjá sig um en það bara er.

 

 

 

 

Grenið fyrir miðri mynd er í mínum skógi. Þau eru reyndar tvö hlið við hlið en bera hvort í annað á myndinni og efitt að greina á milli. Þarna eru líklega tvö hæstu tré skógarins sem við Valdís spöruðum á sínum tíma þegar við felldum þrettán grenitré sem notuð voru í fyrstu stækkunina á Sólvallagúsinu. Glaður er ég í dag yfir að hafa sparað þau. Þegar birtu tekur að bregða verða þau að ótrúlega stórum risum.

 

Á leiðinni til baka heimsóttum við stórt tré, ösp, sem ég hafði ákveðið að fella og hafði einnig ákveðið að fella hana meðan á þessari heimsókn stóð. Og hvers vegna að fella hana? Jú, hún hafði einfaldega of marga nánustu nágranna og hún hafði gríðar miklar árásargjarnar greinar sem uxu þvert út og höfðu slegið út ársvöxt nágranna sinna árum eða jafnvel áratugum saman þegar skógurinn hafði bylgjast í vindum.

 

 

 

 

 

Þannig leit hún þegar hún var fallin og ég hafði byrjað að brytja hana í eldiviðarlengdir. 25 metra há var hún og auðvitað braut hún dálítið og bramlaði í fallinu en minna en ég hafði óttast. Helgarheimsóknin var öll viðstödd fellinguna og fyrir dóttursonurinn Hannes Guðjón virtist þetta talsverð upplifun. Svo hélt ég með gestunum út að borða hádegisverð áður en þau héldu heim á leið.

 

Einhvern veginn fór það svo að tvo næstu daga byrjaði ég ekki fyrr en rétt fyrir myrkur að flytja heim viðinn -á gömlu hjólbörunum mínum eins og venjulega. Þegar myrkt var orðið setti ég á mig ennislampann og hélt ótrauður áfram.

Að sjá landið líða hjá og hafna svo inni í skógi

Hún Susanne spurði mig hérna um daginn, bara sí svona, hvort ég velti því aldrei fyrir mér að gera eitthvað sérstakt sem mig langar að gera áður en hugsanlega eitthvað skeði sem kæmi í veg fyrir að ég gæti það.

 

Jú, svo sannarlega hef ég oft velt því fyrir mér, nákvæmlega eins og hún spurði, en það fer alltaf á sama veg, ég sýsla við eitthvað hér heima sem mér finnst að mér beri að fullgera áður en eitthvað skeður sem kemur í veg fyrir að ég geti það.

 

Þannig er nú það. Þessi spurning sat í mér og seinna þennan dag sem Susanne spurði mig gekk ég inn og skoðaði lestaráætlanir langt norður í land. Þá var Susanne löngu farin í vinnuna. Eftir dimmumót fyrir nokkrum dögum, eða um það leyti sem ég fékk spurninguna góðu, var ég á leið frá Kumla til Örebro og þar tók lest fram úr mér þar sem sporið er mjög nærri veginum. Vagnarnir voru upplýstir, lestin var hljóðlát og þetta var ein af betri lestum landsins. Þá allt í einu langaði mig í ferðalag með lest. Sitja þar með nestispakka og eitthvað að drekka og bara vera og sjá landið líða hjá. Það er nefnilega alveg frábær ferðamáti og mig hefur oft langað í lestarferð sem tekur marga klukkutíma. Og ef ég færi í lestarferð langt norður í land mundi ferðin taka tvo daga. Hvílíkur lúxus. Ég mundi taka tölvuna með og blogga ef mig langaði til, lesa, tala við Susanne, því að ég mundi gera ráð fyrir að hún væri með í ferð. Svo gæti ég líka bara horft út um gluggann og séð ókunnar slóðir líða hjá.

 

 

 

En bíddu nú við. Í dag var ég staddur út í skógi stuttu fyrir myrkur og leit niður á búninginn sem ég nota þegar ég nota keðjusögina. Hvar eru draumarnir um lestarferðina langt norður í land? Jú, sannleikurinn er sá að mér líður líka afar vel við verkin mín á Sólvöllum en lestarferð með hljóðlátri og góðri lest langt norður í land er ekki lögð á hilluna. Þrátt fyrir útlit mitt þegar ég tók myndina niður á fætur mér leið mér afar vel. Ég hafði líka lofað mér því að þegar ég hætti úti og myrkur skylli á ætlaði ég að fara í sturtu og fá mér svo kaffi og gott með því. Þetta hef ég nú gert.

 

Á árunum um 2000 eyddi ég löngum stundum við tölvuna og skoðaði sumarbústaði sem voru til sölu og hafði gert Valdísi verulega þreytta með því að taka svo langan tíma í þetta. Draumur minn var að eignast bústað undir skógarjaðri sem tilheyrði mér og alveg endilega að ég gæti sinnt þessum skógi sem mínum skógi. Og nú er ég hér og hef árum saman sinnt mínum skógi og reynt að gera hann að mínum draumaskógi. Þegar ég var út í skógi í dag, klæddur eins og ég er á myndinni, horfði ég kringum mig og velti fyrir mér hvernig mér hefði tekist til og ég var mjög ánægður. Ég reyndi að taka myndir af því en tókst ekki.

 

Fyrir nokkrum dögum fékk ég fagmann til að fella "stóru öspina", næst stærsta tréð á Sólvöllum. Hún var stærri en svo að ég léti mér detta í hug að framkvæma það sjálfur. Meira að segja hann Arnold nágranni minn sem var skógarbóndi í áratugi sagði mér að hann myndi ekki hafa gefið sig á þetta tré þó að hann hefði reynsluna.

 

Og þarna stóð ég eina fimm metra frá manninum sem framkvæmdi verkið og það var ekki til baka snúið, verkið var hafið og unnið hratt og af miklu öryggi. Christer heitir hann og býr í nágrannabyggð. Svo féll "stóra öspin" og það var eins og ég missti meðvitund í eina eða tvær sekúndur. Svo féll hún, ein þrjú tonn, með miklum dynk og tók með sér gróður sem ég vildi ekki missa. En það var ekkert val. "Stóra öspin" stóð fyrir þrifum á unggróðrinum í skóginum, tók mikla birtu, vatn og næringu, en í fyrsta lagi birtu. "Stóra öspin" er fallin og með samviskubiti syrgði ég hana mikið þann dag og á þriðja degi eftir fall hennar syrgi ég hana enn, en með dvínandi sorg.

 

Landslagið í Sólvallaskóginum er gerbreytt og í gær og í fyrradag var ég þar með ennislampa að flytja heim í viðargeymslu stórar og þungar sneiðar asparinnar. Þá viltist ég nokkrum sinnum, svo mikil var breytingin.

 

 

 

Neðsta sneiðin er þarna komin í gömlu hjólbörurnar mínar, yfir 60 sm í þvermál. Ég lyfti henni ekki, ég reyndi það og hefði líklega getað það, en þar sem ér er að verða 77 ára hef ég enga löngun til að vera Tarsan. Ég var bara svolítið hugmyndaríkur og verkið lék í höndum mér. Í gær og í dag hef ég komið 25 svona sneiðum inn í viðargeymsluna, allt í hjólbörum.

 

 

 

Símahulstrið mitt liggur þarna á grein frá "stóru öspinni" og ofan við er grein sem óx út frá þeirri grein. Þetta er aðeins um stærðina.

 

 

 

Meira um stærðina. Allar sneiðarnar sem standa upp á endan eru af þessu eina tré, einnig það sem liggur ofan á þeim. Mikið er eftir. Það sem er til vinstri eru kubbar frá öðrum trjám. Þeir eru bara dvergar.

 

Læt ég hér staðar numið með þessa Sólvallaskýrslu en vona að ég komi í verk að skrifa fleiri skýrslur nú á næstunni

 

Með skógarkveðjum frá Sólvöllum.