Ég veit ekki alveg hvenær ég ákvað að skrifa "blogg af þessu tagi" en einhvern tíma upp úr miðjum degi í gær var ég farin að semja línurnar í huga mér. Kannski var það þegar ég stóð upp eftir vinnuna stuttu fyrir klukkan fimm þegar hafði lokið öllu samviskusamlega. Svo kom kvöld og ég var heima og var orðinn syfjaður. Þá byrjaði ég að skrifa. Þegar ég er orðinn syfjaður verður orðalagið öðru vísi, stafsetningin brestur svolítið meira en ella og ég segi stundum eitthvað sem ég ekki mundi segja við aðrar aðstæður.

 

"Blogg af þessu tagi" var bloggið sem ég skrifaði í gærkvöldi, bloggið hér næst fyrir neðan. Ég átti frekar von á því að einhver mundi senda mér vísdómsorð af einhverju tagi en svo varð ekki. Ég var ekki með neina kröfu í huga en það hefði vissulega verið gaman að lesa eitt og annað heilræði. Hins vegar er það nú svo að ég er býsna duglegur við að finna heilræði sjálfur og ég velti þeim oft fyrir mér og þykir það uppbyggjandi. Ég finn líka oft að þau eru mjög í samræmi við hugmyndir mínar um lífið og tilveruna.

 

Stundum finnst mér líka heilræðin eða vísdómsorðin vera hreina "bla ha". Það er þess vegna sem ég leita oft eftir höfundum þeirra til að sjá hverjir þeir voru eða áorkuðu. Það getur haft áhrif á hvort ég er reiðubúinn að tileinka mér vísdóminn. Ég las eitt sinn ótrúlega falleg orð um fegurð tilverunnar og hversu hljóðar stundir í þeirri fegurð geta verið mikilvægar. Ég leitaði uppi höfundinn og ég man ekki hvort hann var uppi fyrir 1500 árum frekar en 3000 árum. En hann lét þannig lífið að lokum að hann var drukkinn á siglingu á báti á lygnu fljóti og sá mánann speglast svo fagurlega í vatninu að hann henti sér fyrir borð til að fanga hann. Þar dó hann, kannski með mánann í fanginu, hver veit?

 

Ég hló alls ekki þegar ég las þetta. Vogur eða Vornes fundust ekki fyrir hann á þessum tíma en væntanlega hefur hann verið í mikilli þörf fyrir hjálp af slíku tagi. En hann sá fegurðina og gat sett hana í orð. Ég hef lesið nokkur af vísdómsorðum hans og þau eru svo sönn, svo ótrúlega sönn. Þó að ég muni ekki nafn þessa manns, en um hann finnst heil mikið skrifað, og geti heldur ekki á þessu augnabliki sagt frá vísdómsorðum hans frá orði til orðs, þá hafa þau áhrif á mig. Þegar ég lít núna út í laufþykknið sem iðar í suðvestan golunni, þá finnst mér sem hann hafi hjálpað mér að sjá verðmæti sem ég þarf ekki að borga fyrir. Þau bara eru þarna þar sem ég er hverju sinni.

 

En nú er kannski best að ég komi heim aftur áður en ég drukkna í vísdómsorðum og mánaskini. Ég hef hér flogið úr einu í annað og er svo til baka aftur. En það liggur ljóst fyrir að ég er að gera upp við mig hvað ég eigi að vera lengi á vinnumarkjaði þó að ég sé ekki að tala um að fara í fastráðna, fulla vinnu. Ég talaði um einn fimmta í gær. Þessar pælingar mínar um hversu lengi ég eigi að vinna virðast kannski alveg snarruglaðar. En þá kem ég að því að maðurinn á myndinni fyrir neðan er alls ekki snarruglaður. Hann er snjall kall.

 

Klukkan tæplega fimm í dag stóð ég upp frá tölvunni í Vornesi. Þá var ég búinn að vera með á tveimur starfsmannafundum, hafa morgunfund með sjúklingum, fyrirlestur, grúppu, hafa tvö viðtöl og enda vinnudaginn með að skrifa inn fjögur samtöl. Þar sem ég stóð þarna upp frá tölvunni renndi ég yfir þetta í huganum og var hissa. Mér fannst ég enn vera hress en vissi að þegar ég kæmi heim yrði ég ekki alveg eins brattur. Ég hef mitt kontó inn á sjúkraskýrslurnar, geri ekki minna en þeir sem eru tíu til þrjátíu árum yngri en ég og eru fastráðnir, og ég virka almennt ekki síður en þeir.

 

Að ég var að velta þessu fyrir mér í dag og að skrifa um það núna kemur til af því að ég hef verið í vangaveltum og samningagerðum við sjálfan mig undanfarið. Skal eða skal ekki. Vinna eða vinna ekki. Ég er búinn að vinna fyrir allt of miklu á árinu til að geta fengið eina einustu krónu af íslenskum ellilífeyri frá tryggingastofnun, jafnvel þó að lögunum hafi verið breytt. Svo fjallar þetta alls ekki eingöngu um peninga. Ég veit líka að ég geri gagn. Sagt og skrifað: Ég veit að ég geri gagn. Vinni ég einn fimmta af starfi ynni ég einn dag í viku og hefði frí í sex daga.

 

Þegar ungt fólk, miðaldra fólk og eldra fólk spyr mig hvernig ég endist til að gera þetta get ég með góðri samvisku svarað því til að þegar maður er edrú er það mesta hægt. Það er spurning hvort það yfirleitt er hægt að vera betri fulltrúi fyrir edrúmennskuna en með því að geta sagt þetta með góðri samvisku og af sannfæringu. Þau urðu dálítið undrandi þegar þau sáu mig koma snemma í morgun líka eftir að hafa unnið hálfa helgina. Ég hafði sofið minn eðlilega tíma og var vel úthvíldur og ég hafði gaman af að vinna í dag.

 

*          *          *

 

Ég var ákveðinn í því á leiðnni heim að fá mér léttan kvöldverð þegar heim kæmi og fara svo út að vökva nýræktina mína. Ég var svolítið hissa á því hversu snemma fór að bregða birtu og dreif mig út þegar ég var búinn að borða. Þetta með birtuna gerði mig enn meira undrandi þegar út kom. En öll él styttir upp um síðir. Ég var með sólgleraugun á mér, þau sem ég nota þegar ég ek bílnum. Þau eru alveg eins og hin gleraugun mín nema hvað glerin eru lituð. Svo skipti ég um gleraugu og eftir það var kvöldið fallega bjart lengi frameftir. Svo segist ég virka vel í vinnunni!

 

Það er merkilegt hvað mér finnst ég vera að gera mikið gang með því að standa úti með slöngu og dreifa vatni yfir gras. Svo fell ég fyrir því morguninn eftir að fara út og gá hvort það hafi ekki sprottið aðeins frá því í gær. Að vísu sér oft mun frá kvöldinu áður. En ég held að það sé þessi fína afslöppun sem ég sæki í. Það er nefnilega afslöppun í þvi að dreifa út vatnsúða yfir nýgresi. Og varla verður sagt um þetta að það skaði neinn eða taki neitt frá neinum. Ekki fylgir því hávaðinn eða mengunin. Meðan ég stóð þarna og vökvaði heyrði ég í þreskivélunum sem voru dreifðar um akrana í nágrenninu. Vélarhljóðið er mjúkt og þægilegt í þessum tækjum og vitneskjan um að þarna fer fram mikil matvælaöflun réttlætir þessar athafnir síðsumarsins.

 

Og akkúrat i þessum orðum skrifuðum kom Óli Lokbrá og kastaði fíngerðum sandi í augu mín. Ég skil sendinguna. Ég á að fara aðleggja mig. Í fyrramálið rekur ekkert á eftir mér. Ég verð heima allan morgundaginn og þarf ekki eldsnemma á fætur morguninn þar á eftir heldur. Ég legg mig á eftir ánægður með minn skerf í dag en ekki alveg ákveðinn í því sem ég byrjaði að skrifa um -skal eða skal ekki.

 22. mars síðastliðinn komu þau til Örebro með lest frá Arlandaflugvelli og má heita beint frá lestinni komu þau í heimsókn til Valdísar á sjúkrahúsið í Örebro. Þau glöddu Valdísi afar mikið með því og ég segi bara aftur; þau glöddu Valdísi afar mikið. Seinni hluta apríl sögðu þau við mig; við höldum sambandi, við fylgjumst með þér. Það hafa þau svo sannarlega gert og þau hafa verið duglegri við að halda sambandi við mig en ég við þau. Hér er ég að tala um mér alveg óskyldar manneskjur.

 

Ég er í Vornesi ásamt 19 innskrifuðum sem við köllum sjúklinga. Það eru óvenju fáir í húsinu eins og stendur. Núna milli klukkan sjö og átta að kvöldi sitja þau öll með sína fundi sem þau leiða sjálf. Ég er einn strafsfólks á staðnum og einmitt þessi tími er tími sem ég get haft fyrir sjálfan mig í flestum tilfellum og í dag er einmitt svona tilfelli sem ég þarf ekki að skipta mér af neinu af því að allt er í góðu lagi í húsinu.

 

Í morgun fann ég fyrir svolitlu mótlæti yfir því að þurfa að fara hingað í Vornes. Ég fann á tímabili að ég nennti því hreinlega ekki og ég vildi bara vera ellilífeyrisþegi í næði heima í dag og sýsla við mitt þar. Ég reiknaði með að þetta mundi breytast áður en langt um liði. Svo þegar ég vr búinn að fara í sturtu og borða hafragrautinn minn fann ég að eitthvað gott var að fæðast. Svo ók ég af stað í tíma en þó fyrr en venjulega. Sá sem vinnur helgina á móti mér þurfti að komast fyrr heim til sín í dag en stundaskráin gerir ráð fyrir og ég brást auðvitað við því og mætti fyrr sem þeim tíma nemur.

 

Þegar ég var kominn fyrstu fimm kílómetrana tók ég eftir því að farsíminn var ekki í vasa mínum og af gömlum vana fann ég mig knúinn til að snúa við og sækja hann. Svo gerði ég. Þegar ég var búinn að setja hann í vasa minn og gekk út að bílnum á ný sá ég að þetta var alls ekki svo nauðsynlegt. Það var nauðsynlegt meðan Valdís var ein heima og þá mátti það að mínu mati bara alls ekki bregðast. Þetta situr í mér ennþá.

 

Þegar allt var nú örugglegsa klappað og klárt og ég kominn vel af stað fór ég að taka eftir því hversu landið er ótrúlega grænt og fallegt með alla sína fallegu og hraustlegu skóga eftir sólríkt sumar og mátulegar rigningar upp á síðkastið. Svo inn á milli birtust slétturnar sem sums staðar voru akurlönd með fullþroskuðu korni sem beið bara þreskivélarinnar og annars staðar biðu þeir plógsins. Á vissum stöðum var þegar búið að plægja og á öðrum stöðum var verið að plægja. Svo birtist Hjälmaren með sínum skógi vöxnu eyjum og sólin baðaði þetta allt saman með sínum óþrjótandi, hlýju geislum. Það var alls ekki svo fráleitt að vera á leið í Vornes.

 

Þetta fólk sem ég hef verið með í dag er með afbrigðum góður hópur. Fyrir löngu, löngu síðan var ég spurður hvort ég væri nógu frakkur í munninum tiil að ráða við þetta stjórnlausa fólk. Ekki man ég hverju ég svaraði en það er ekki að vera frakkur í munninum sem styður við bakið á þessu fólki. Ef því finnst að ég sé sannur verður vinna mín létt. Svo hefur það verið í dag. Ef allir heimsins leiðtogar gætu talað í sannleika frá hjartanu eins og fólkið mitt í Vornesi hefur gert í dag, þá væri ekki barist á banaspjótum.

 

Það er mikil gæfa fyrir mig að geta unnið við þetta við og við og finna fyrir þeim kærleika sem finnst á einu meðferðarheimili fyrir alkohólista og eiturlyfjaneytendur þegar stemmingin er góð og atburðarásin jákvæð.

Það var ekkert annað. Ég var heppinn þann 16. ágúst að fara inn á skjalasafnið á blogginu mínu, af algerri tilviljun. Þá sá ég að bloggin mín nálguðust eitt þúsund. Ég ákvað að halda upp á það með bloggi sem ég mundi gefa fyrirsögnina "Blogg númer eittþúsund". Í morgun birti ég blogg og gáði svo hversu nærri ég var þessu marki. Bloggið í morgun var númer 999 og því var ekki seinna vænna.

 

24 desember 2006 birti ég fyrsta bloggið. Ég hef nokkrum sinnum farið inn á fyrstu bloggin og þá sé ég að ég hreinlega kunni ekki á þetta kerfi. Mér tókst til dæmis ekki að birta nema eina mynd í hverju bloggi, svo tapaði ég nokkrum myndum og þetta bagaði mig mjög. Svo af tilviljun leystist það og af þeirri tilviljun lærði ég það að ef ég grúska og leita fyrir mér finn ég einhvern nýjan möguleika. Í þessu þúsundasta bloggi finnst mér sem ég þurfi ekki að kunna fleiri möguleika.

 

Upphaflega byrjarð þetta á því að ég vildi gefa nánum skyldmennum og gömlum nágrönnum möguleika á að fylgjast með lífi okkar Valdísar hér úti. Síðan jókst þetta og fleiri og fleiri fundu bloggið og fleiri og fleiri fréttu af því. Ég er ekki með í neinum bloggklúbb eða hvað nú á að kalla það og geri ekkert til að auglýsa það. Ég er ekki í þörf fyrir það.

 

Smám saman fór ég að finna að ég hafði gott af þessum skrifum mínum. Með því að skrifa hvað ég hugsa eða er með um í lífinu og gef öðrum kost á að lesa það, þá veit ég að ég hef gott af því. Það er eins og með AA félagsskapinn. Hann leysir mikið fyrir fólk. Flestir alkohólistar reyna á eigin spýtur að bjarga sér fyrir horn. Þeir vona að sem fæstir viti hvernig málum er háttað og þeir taka í laumi hverja ákvörðunina á fætur annarri um að hætta allri þessari vitleysu. Og enginn skal vita. En málið er bara það að þetta hjálpar ekki. Að lokum þegar alkohólistarnir gefast endanlega upp og fara að hitta aðra aklohólista og segja þeim sannleikann, þá fer eitthvað merkilegt að ske.

 

Ég gæti líka skrifað mín blogg og látið vera að birta þau, til dæmis af því að ég þyrði ekki að láta aðra sjá hvernig minn stíll við að tjá mig með pennanum er, eða af því að ég þori ekki að láta aðra sjá hvernig ég hugsa, hvað mér finnst og hvað ég er með um í lífinu. En ef ég gerði það, væri í feluleik með allt sem ég skrifa, hefðu bloggin mín 999 ekki gert mér mikið gagn og ég hefði verið betur settur með að nota frístundir mínar á annan hátt.

 

Ég hef fengið að upplifa margt við þessi skrif mín. Ég hef oft grátið yfir þeim, líka þegar ég les yfir eldri blogg, ég hef hlegið aleinn yfir þeim á stundum, en ekki eins oft. Ég hef hrifist og það er án efa sú tilfinning sem hefur verið lang algengust. Oft þegar ég hef verið önnum kafinn við að skrifa blogg hef ég oft áttað mig á einhverju sem ég hef ekki skilið áður. Ég hef líka orðið reiður, mjög sorgmæddur, vonsvikinn og jafnvel hræddur. En það eru jákvæðu tilfinningarnar sem hafa algera yfirburði. Ég hef aldrei skammast mín fyrir að birta blogg og aldrei eytt bloggi vegna þess að ég skammist mín fyrir það.

 

*

 

Dagurinn í dag er góður dagur. Það er sólskin og um tuttugu stiga hiti að vanda. Ég skrapp inn til Örebro fyrir hádegi til að láta klippa mig. Ég stoppaði við póstkassann til að taka blaðið. Þá sá ég að hann Lars eldri í næst næsta húsi sunnan við sat úti á stutterma skyrtu og leysti krossgátu. Hann er jafnaldri minn. Ég bara varð að ganga til hans og heilsa upp á hann. Lars hefur glímt við langvarandi veikindi en hann hefur ekki gefið sig og gengur þrjá og hálfan kílómeter flesta morgna. Mjög lengi gekk hann með göngugrind og ég hef nokkrum sinnum hrósað honum fyrir það hversu jákvætt hann taki á þessu alvarlega máli og sagt honum að það muni bjarga honum frá ennþá alvarlegri veikindum.

 

Fyrir nokkru sleppti hann svo göngugrindinni og fór að ganga léttari skrefum. Þegar ég nálgaðist hann í morgun sá ég að þessi maður hafði tekið ótrúlegum framförum. Hrjáð andlitið var orðið slétt og fellt, það var létt yfir augnaráðinu og hann heilsaði með bros á vör. Ég talaði um að það væri gaman að sjá hann svona hressan. Hann átti svolítið erfitt með að svara því. Eftir nokkra stund vildi ég halda áfram. Ég reisti mig upp og sagði um leið að ég hefði bara ekki getað annað en komið við til að gleðjast aðeins með honum yfir því hvernig dugnaður hans hefði hjálpað honum.

 

Nú lenti Lars í svolitlum vanda en svo svaraði hann. Ég gleðst líka alltaf þegar ég sé að þú hefur náð einum áfanganum enn heima hjá þér. Ég þori að segja að nú vorum við báðir orðnir svolítið hrærðir. Það er gott að tala öðru hvoru saman af alvöru og víkja hlýju orði að þeim sem þurfa á því að halda.

 

Víst er dagur þúsundasta bloggsins góður.

 

 

Í morgun vaknaði ég eftir mikið góðan og endurnærandi nætursvefn. Ég lagði mig á bakið og horfði upp í loftið og hafði það notalegt. Ég er búinn að vinna helling í vikunni og svo verður næstu dagana líka. Ég var því ákveðinn í að flýta mér ekkert um of á fætur, enda var klukkan ekki nema tæplega hálf átta. Eins og svo oft hugsaði ég til þess að ég var við góða heilsu og hafði yfir höfuð ekkert að kvarta undan.

 

Allt i einu datt mér í hug síðasta ferð mín inn til Marieberg, bara fyrir nokkrum dögum. Ég gekk þar suður eftir einum stóru ganganna þar í átt að apótekinu. Ég var ekki á leið þangað til að kaupa lyf. Ég ætlaði að leita að sjampói og mýkjandi, lyktarlausu húðkremi. Þar sem ég var þarna á göngunni heyrði ég allt í einu hljóð í rafmagnsstól hægra meginn við mig. Ég leit þangað.

 

Í stólnum sat maður og ég gat ekki gert mér neina grein fyrir aldri hans. Stóllinn var einn af þessum þungu hjólastólum og með margs konar að því er virtist þungum og flóknum útbúnaði. Á höfði mannsins og kringum það var mikill búnaður og ég gerði mér ekki grein fyrir hvernig hann stýrði stólnum. Hann virtist ekki horfa framfyrir sig, heldur skáhalt upp í loftið, og ferð hans gekk í rykkjum. Hann virtist velja leið næstu metrana og fara þá leið á enda, hægja þá á eða stoppa og velja síðan leið aftur og aka hana.

 

Mér fannst næstum ógnvekjandi að sjá þetta. Þarna var maður sem ég taldi mikið yngri en ég var, kannski á aldur við barnabarn mitt eða svo, og ég var ekki viss um að ég mundi einu sinni hafa kunnáttu til að hafa nokkuð samband við hann í tali eða neinni annarri tjáningu. Svo gekk ég þarna rúmlega sjötugur kall, nokkuð beinn í baki, og var á leiðinni á apótek til að kaupa mýkjandi húðkrem. Ég vildi gera hendurnar á mér svolítið fínni og kannski setja smá slettu af kreminu í andlitið líka. Svo dettur mér stundum í hug að ég þurfi að hafa það aðeins betra en ég hef. Hvers vegna er okkur mismunað svo mikið manneskjunum á þessari jörð!?

 

Ég sagðist ekki hafa verið á leiðinni í apótekið til að kaupa lyf. Ekkert keypti ég þar sjampóið en húðkremið keypti ég. Þeldökk kona á hvítum slopp sem gat verið barnabarnið mitt hjálpaði mér mjög vingjarnlega. Svo keypti ég rúmlega miðlungs stóra túbu á 61 krónu, en ég gat líka fengið flókið og margslungið krem í næstu verslun sem kostaði einhver hundruð hver túba. Ah, nú varð ég gamaldags. Sjampóið fékk ég í annarri verslun. Nú er ég hér heima með nægjanlegt af fegrunarefnum fram að jólum.

 

Í kommóðuskúffu hér frammi eru reyndar lyf. Þar er pakki af nokkru sem heitir ipren sem er vægt verkjalyf sem líka á að standa á móti bólgum. Ég hef ekki notað þetta lyf í viku eða svo, en ég nota það þegar ég þarf að gera eitthvað þar sem ég þarf að vera í vondum stellingum við, skríða eða bogra til dæmis. Þá verð ég óneitanlega liprari við verkin mín og fljótari að standa upp. Svo ætla ég á næstu dögum að kaupa D-vítamín. Þar með eru lyfin mín upp talin. Þegar ég var búinn að hugsa um þetta allt saman í morgun þakkaði ég fyrir þá heilsu sem ég hef og fyrir allar þær gjafir sem mér eru gefnar.

 

Hverjum get ég svo þakkað fyrir? Ég skil það eftir sem gátu.

Ég kom heim úr sólarhrings vinnu rétt fyrir hádegi í dag og gekk nokkurn veginn raka leið gegnum húsið, inn í herbergið mitt, út um dyrnar á því skógarmegin og út á nýja pallinn. Svo tók ég stólinn með rauðbleika segldúkslíka efninu sem er strengt milli hliðanna í stólnum og fékk mér sæti. Svo mjakaði ég mér til þangað mér fannst stellingin og hallinn á stólbakinu uppfylla óskir mínar um þægilegheit á þessari stundu. Svo slappaði ég af og horfði nokkurn veginn út í mitt laufþykknið fyrir framan mig. Eiginlega horfði ég ekki á neinn ákveðinn stað í laufþykkninu, heldur langt út í eilífðina þar sem skóginn bar á milli.

 

Síðan lét ég hugan reika og velti fyrir mér tilvist minni á þessari stundu. Ég var sáttur, forvitinn, fann fyrir einskonar mildri eftirvæntingu til lífsins eins og það blasti við mér í dag. Ef til vill var mér ekki alveg ljóst hvernig það blasti við mér. Kannski var ég eins og unglingur sem var að byrja að leggja land undir fót þegar hann kvaddi foreldrahús. Kannski var ég bara voða lítill þó að fólkinu sem ég vann með síðasta sólarhringinn þyki oft að ég sé gríðarlega stór. Þá á ég ekki við vinnufélaga mína, heldur skjólstæðinga mína sem ég reyni að rétta út hendina til í tilraun þeirra til að finna nýjan flöt á lífi sínu.

 

Þar sem ég sat þarna í notalegri stellingu og horfði út í eilífðina gegnum einhvern punkt í iðandi skóginum, þá byrjaði ég smám saman að skynja hvernig allt laufverkið iðaði í suðvestan golunni. Ég horfði ekki beint á það en skynjaði að utan punktsins sem ég horfði í gegnum var allt á notalegu iði. Græn ásýnd heimsins dansaði hægan vangadans þarna allt í kring og ég forðaðist að sleppa auga af græna punktinum sem ég horfði út í gegnum til eilífðarinnar. Ég vildi framlengja eins og mögulegt var þessa stund, andartak eftir andartak, helst hversu legni sem helst, láta lifandi og iðandi blaðgrænuna láta blítt að sjáöldrum mínum eins og tónlistarunnandinn óskar sér þess að tónar sínfóníunnar sem hefur svo undursamleg áhrif á hljóðhimnur hans taki ekki enda. Svo tók stundin enda. Ég hafði fengið minn skerf í þetta sinn.

 

 

*          *          *

 

 

Það var spurning hvernig mér tókst þetta. Ég veit að ég ætti að geyma það og lesa yfir og lagfæra eftir nokkra daga, þá yrði ég mun ánægðari með það. En ég reyndi eftir bestu getu að lýsa því hvernig stuttur dagdraumur getur litið út þegar allt er í góðu lagi og amstur heimsins er ekki alveg inn á gafli. Fyrri hlutinn er skrifaður um hádegisbil en nú er komið kvöld og ég ætla að enda þetta blogg og birta það svo.

 

Ég borðaði síðbúinn hádegisverð, tók mér svo skóflu og haka í hönd, sótti hjólbörurnar og ákvað að grafa fyrir hellurönd sem ég ætla að setja framan við útipallinn áður en trappan verður smíðuð. Ég ætlaði að vísu bara að byrja til að sanna fyrir mér að þessi gröftur væri ekki svo alvarlega mikill. Svo þurfti ég að grafa dýpra en ég hafði reiknað með en ég var líka duglegri en mig óraði fyrir. Svo gróf ég mikið meira en til stóð og fann eins og oft áður að það er gott að taka til við líkamlega vinnu eftir vinnuna í Vornesi.

 

Svo fór ég inn til að taka til kvöldmat handa mér. Frosna rauðsprettu hafði ég lagt á disk þar sem hún skyldi þiðna. Þegar ég ætlaði að fara að matreiða hana sá ég að stór hluti af henni hafði verið vatn. Ég tók því upp meiri rauðsprettu til að ég yrði þokkalega mettur eftir kvöldmatinn. Meðan þessi viðbót þiðnaði fór ég að tölvunni og þá var hún afar hægvirk, minnst sagt. Ég reyndi ýmsar vísar leiðir til fá ferð á tölvuna en ekkert gekk. Að lokum varð ég að slökkva á henni með valdi og svo taldi ég að hún yrði fljótari eftir það. Ekki get ég sagt að svo yrði en hún varð þó alla vega nokkurn veginn nothæf.

 

Ég tók fiskinn út úr ofninum eftir sjö og hálfa mínútu þar og þegar ég leit á fatið sá ég að fiskurinn hafði enn rýrnað. Ég borðaði slatta af rúgbrauði með til að máltíðin yrði meira mettandi. Það var ýmislegt fleira sem reyndi á mig og ég fann að ef ég ekki reyndi að gæta stillingar gæti þetta endað með því að ég færi í fýlu. Ég hins vegar aftók ég það með öllu þar sem dagurinn í heild hafði verið svo góður. Ekkert skyldi fá mig á fall. Nú sit ég með nýju fartölvuna og lýk þessu bloggi. Því næst ætla ég að útbua mér engiferte og setjast með að í hengiróluna úti á palli. Hver veit nema að hann Broddi eða jafnvel Broddarnir gleðji mig með nærveru sinni.

 

Því næst skal ég kúra mig snemma undir ullarfeldinn minn þar sem ég þarf að vakan mjög snemma til að taka þátt í venjulegum dagvinnudegi í Vornesi á morgun, Ég þarf að vera vel úthvíldur til að ég geti beinn í baki mætt skjólstæðingum mínum. Ég á líka að halda fyrirlestur um bata og þá má ég ekki vera þreyttur og illa haldinn, þá væri ég ekki góður fulltrúi edrúmennskunnar. Svo halda margir að ég sjái í gegnum fólk og sá sem sér í gegnum fólk verður auðvitað að vera í góðu formi.

Upp úr hádegi í dag, sunnudag, lögðu þau af stað heim Hannes og fjölskylda. Hann var mikið ljúfur drengur og þau öll mikið velviljuð með heimsókn sinni. Þeim líður vel hér, það fer ekki milli mála, og þau meta mikils þá kyrrð og náttúruna sem umvefur þennan stað. Það er misjafnt hverju fólk sækist eftir í fríum og á ferðalögum og þeir sem vilja koma á Sólvelli og njóta þess einfaldleika sem staðurinn býður upp á, já hvað á ég nú að segja? Þeir eru nú ríkir á sinn hátt. Kannski lætur þetta hrokafullt af minni hálfu að segja svona, en ég þori þó að segja um sjálfan mig að þó að ég hafi mína annmarka, þá er ég ekki hrokafullur. Sólvellir eru bara einfaldur og mjög góður staður og hér tala ég af alvöru.

 

Það var nokkuð undarlegt sem Hannesi tókst með mig. Hann fékk mig til að dansa, alla vega hálfdansa. Og hann fékk mig til að leika ófreskju og ýmislegt fleira. Svo settum við saman magnaðan legóvörubíl. Reyndar tókum við öll þátt í því. Ýmsir af þeim leikjum sem hann tælir mig út í gera mig móðan og eins og hann hljóp í gær hér úti á nýja pallinum við Sólvallahúsið, þá fær það mig til að langa að eiga svolítið af þeirri orku sem hann getur leyst úr læðingi. Þá mundu mörg af mínum verkum ganga hraðar en þau gera.

 

*          *          *

 

Það var hérna um daginn að ég átti ekkert avakadó og engin egg. Hvað á þá að gefa honum Brodda? Jú, ég reyndi að gefa honum epli. Ég sá fljótt að það fannst honum léleg framkoma gagnvart sér. Svo fór ég og vann einn sólarhring í Vornesi svo að ekkert fékk hann þann daginn heldur. Svo hvarf Broddi og félagi hans, sá sem var skaddaður undir auga. Nokkrum dögum síðar frétti ég frá nágrannna í húsinu suðvestur í brekkunni í svo sem tvöhundruð metra fjalægð að þeir félagar hefðu setst þar að.

 

Ég varð alveg eyðilagður yfir þessu, Broddi og Broddi farnir að halda framhjá mér. Svo gafst ég upp á að gefa þeim félögum þar sem maturinn bara rotnaði niður í grasið. Í dag var ég að vinna úti og datt þá í hug að það væri kannski mál að gera nú eina tilraun og ég sótti avakadó og losaði það í grasið bakvið húsið. Svo þegar ég var að borða þorskinn minn í kvöld datt mér allt í einu í hug að skreppa út og gá hvort þeir félagar hefðu gert matnum skil. Nei, svo var ekki.

 

Þar sem ég var að snúa mér við úti á lóðinni sá ég hreyfingu út undan mér. Og hvað haldið þið? Rétt innan við hliðið í grjótgarðinum í svo sem fimmtíu m fjarlægð sá ég hvar Broddi, sá stærri, kom kjagandi og stefndi beint á gamla matarstaðinn. Ég dreif mig inn og fylgdist með. Jú, hann kom þarna rakleiðis, þefaði og snuðraði og svo fann hann sitt avakadó og át upp til agna. Ég er búinn að fyrirgefa honum framhjáhaldið.

 

*          *          *

 

Ég fékk heimsókn í dag eftir að Hannes og fjölskylda fóru. Hann Lennart sem á heima neðst suðvestur í brekkunni kom með plastpoka. Forvitinn bauð ég honum upp á molakaffi sem hann þáði. Yfir kaffinu tók hann upp innihald pokans og lagði á borðið. Þarna kom hann með eina krukku af títuberjasultu og aðra af moltuberjasultu. Namm, namm. Þau reynast mér mjög vel Anni og Lennart. Þetta er ekki í fyrsta sinn sem þau gauka að mér sultu. Þau voru líka dugleg við að heimsækja Valdísi síðustu mánuðina og fyrir það met ég þau að verðleikum sem aldrei verða frá þeim teknir.

 

Eftir þessa afhendingu byrjaði Lennart að spila á fíngerða og aldeilis frábæra en ósýnilega strengi. Hann fór að lýsa fyrir mér stöðum langt, langt norður í landi, stöðum sem mig hefur lengi dreymt um að sækja heim vegna þess að svo margir hafa talað um þessa staði sem aldeilis einstaklega fallega. Hann lýsti fyrir mér fjöllum sem ganga í sjó fram með breið fljót við fjallsræturnar og skóga sem tengja saman fjallsrætur og fljót. Hann lýsti fyrir mér veitingastað uppi á fjalli einu með útsýni inn yfir norðlenska fjallaveröld, skóga, vötn, fljót, og svo sjálft Eystrasaltið í gagnstæðri átt. Margt fleira talaði hann um og hann gerði það á þann hátt að það gekk mér beint í hjartastað.

 

Ja Lennart, hvað mig þyrsti í ferðalag, ferðalag sem mig hefur lengi dreymt um og nú er lag fyrir mig að undirbúa. Ég mun ekki rasa um ráð fram og æða af stað. Ég hef veturinn fyrir mér til að undirbúa þetta, panta stugu og svo kannski aðra stugu, velja leiðir, lesa um þær, og verða vel undir þetta búinn. Ég byrjaði að blogga um svona lagað fyrir nokkrum árum. Nú er ég alveg að verða búinn að ganga frá mér á Sólvöllum og nú get ég farið að neyta ávaxtanna. Því miður var ekki hægt að fara svona ferð á allra síðustu árum. Við Valdís vorum oft búin að tala um það en kraftinn vantaði, því miður. Þannig var það bara.

 

Lífið heldur áfram og það er ekki um svo mikið annað að ræða en að taka þátt í því.

Það var nú lag á mér í morgun. Ég sem sofnaði fyrir miðnætti svaf nánast í einum dúr til klukkan tæplega níu í morgun. Þetta heyrir hreint ekki hversdagsleikanum til hjá mér, en ég hlýt að hafa verið þreyttur eftir gærdaginn. Þegar ég kom fram höfðu gestirnir mínir lagt járnbrautarspor í stórum stíl og iðkuðu alls konar flutninga með lest. Eftir morgunverðinn hringdi hún Annelie.

 

Ég efa ekki að ég er ögn skrýtinn en mér líður ágætlega með það og meðan ég geri engum mein með því er ekkert við því að segja. Ég var að úti fram til klukkan hálf átta og þegar mér þóknaðist að hætta settist ég í henguróluna úti á palli móti skóginum og lét fara vel um mig. Ég hélt rólunni á afslappandi hreyfingu og lét hugann reika. Upp úr klukkan átta fór ég inn og fékk mér kvöldmat.

 

Svo þegar ég var búinn að koma átta fernum af rúgbrauði í bakarofninn og ganga frá fór ég nefnilega aftur út í hengiróluna. Það var orðið dimmt en mátulega sterkt útiljós skein út frá gaflinum handan við suðaustur hornið, kyrrðin var bókstaflega fullkomin og lofthitinn notalegur. Það var alls ekki kalt en það var svo svalandi að sitja þarna á stutterma skyrtunni. Það amaði ekkert að. Ég var hvorki lasinn eða veikur, hafði engar áhyggjur, samviskan var í lagi og ég sáttur við alla.

 

Þarna sat ég eins og einn hálftíma og hugurinn reikaði mjög víða.  Ég hlakkaði til að Hannes kæmi með fólkið sitt í heimsókn til mín á morgun, ég var ánægður með daginn og ég var líka ánægður með að það hyllir undir að öll stærri verk eru að verða búin hjá mér á Sólvöllum. Eftir einar fimm vikur reikna ég með að ég sé orðinn frjáls maður og það sem eftir það þurfi að gera megi gera hvort heldur vikunni fyrr eða seinna eða kannski bara hálfum mánuði fyrr eða seinna. Það kalla ég að vera frjáls maður.

 

Ég ákvað líka að fá hann Anders til að hjálpa mér með ákveðna hluti í einn eða tvo daga. Að gera það þegar ég er tilbúinn með mitt sparar mér eins og eina viku hið minnsta. Og þarna sat ég aleinn í kvöldrökkrinu og var ánægður með lífið. Allt mögulegt annað fór gegnum huga mér. Það er ótrúlegt hvað hugurinn getur farið víða um heim á stuttum tíma. Það er bara notalegt fyrir þann sem er sjötíu og eins árs að dilla sér svolítið í hengirólu.

 

Mikið er fallegt útsýnið út um austurgluggann á herberginu mínu. Eftir talsverða rigningu í gær og talsverða vætu undanfarið virðist náttúran svo sæl með sig, safarík, afslöppuð og í góðu formi. Það er eins og sólin lýsi upp nokkra græna, óreglulega sali þarna út í skóginum og þó að ég sé búinn að vera þarna úti í einhver þúsund skipti get ég spurt mig að því hér og nú; hvernig ætli það líti út að vera þarna og þarna já og þarna. Ég veit það alveg upp á hár en samt verður það svona á þessum frábærilega fallegu morgnum að hugmyndaflugið fer á flug. Það er eins og það sé endalaust hægt að fara í eina og eina sólarlandaferðina enn út um þennan austurglugga minn.

 

Rósa og fjölskylda koma í heimsókn um helgina. Ég þarf að tala um það við hann Pétur að ná mynd af þessu ef veðrið býður upp á það. Hann á mikið betri myndavél en ég. Samkvæmt tíu daga spánni gæti vel orðið svona morgun á sunnudag. Að ég sé að reyna að glíma við þetta með minni vél og birta síðan mynd af því er eiginlega rangt. Það verður aldrei sönn mynd.

 

Rósa, Pétur og Hannes Guðjón koma á morgun til að skoða framkvæmdir síðustu tveggja vikna. Eins og venjulega hefði ég viljað hafa gert meira en það verður bara að duga eins og það er. Þessi mynd er að vísu næstum viku gömul en það er ekki svo mikill munur á, þá og nú, annað en að það er mun þrifalegra í dag en það er á myndinni.

 

Í gær kom skýfall sem stóð ekki nema eins og í tíu mínútur. Ég hef séð vera skýfall en þetta en það var alveg nóg samt. Þrumurnar möluðu látlaust hér í kring og um stund beint yfir að því er virtist. Ég stóð undir þakskegginu austan við húsið, þarna inn í horninu við dyrnar sem við sjáum á myndinni, og horfði á hvernig ég þarf að hækka með jarðvegi kringum pallinn. Það var alveg í samræmi við það sem ég hafði gert mér í hugarlund en það er bara fínt að fá það staðfest svona beint frá raunveruleikanum.

 

Á fyrstu tíu mínútunum rigndi eina tólf millimetra. Það athugaði ég með því að setja þvottabala yfir mig og hlaupa svo að mælinum og verða blautur í fæturna. Síðan rigndi samtals 23 mm á um það bil hálftíma. Í fyrradag sáði ég nokkrum lítrum af grasfræi á bletti kringum Bjarg, bletti sem enn voru sköllóttir eftir sáningu frá því fyrr i sumar. Þegar fór aðeins að þorna til fór ég og hugaði að grasfræinu. Það sást ekki tangur eða tetur af því. Kannski hefur eitthvað af því grafist í rennblauta moldina en ég efa það. Líklegast þykir mér að það muni fara að vaxa mikið af fallegu grasi í lok næstu viku í skurðinum út í skógi. Ég hef alveg efni á að kaupa annan svona fræpoka. Ég er tilbúinn að leggja nokkrar krónur í þann efa, það fer best á því.

 

Sólin er að heita má komin upp yfir skóginn, veðrið er alveg stórkostlegt, allt er mjög fallegt og líka út um gluggann fyrir aftan mig. Eftir þungan dag í gær er gott að fá einn svona alveg frábæran dag í dag. Það er virkilega kominn tími á hafragraut með tilheyrandi og svo þarf ég að láta hendur standa fram úr ermum svo að ég geti orðið aðeins meira stoltur á morgun þegar gestirnir mínir koma til að gera úttektina.

 

Oj, klukkan er orðin níu!

 

 

 

Usha fæddist 1961 á Indlandi en í fjölda ára hefur hún búið í Svíþjóð. Hún ætlaði að koma til Örebro á útfararathöfn Valdísar þann 26. apríl. Nokkuð snemma þá um morguninn sendi hún Rósu skilaboð og sagði að hún hefði svo mikla verki í kviðarholi að hún væri á leið á sjúkrahús. Ekki svo löngu síðar greindist hún með krabbamein á þremur stöðum í líkamanum.

 

Usha dó í morgun.

 

Usha og Rósa dóttir mín voru vinnufélagar og síðar með sjálfstæðan atvinnurekstur báðar tvær þar sem þær höfðu all mikla samvinnu. Góðar vinkonur voru þær og Pétur var einnig meðal vinanna. Rósa og fjölskylda sleppur því ekki sársaukalaust frá þessu og ég verð að viðurkenna að ég slepp ekki heldur ósnertur frá því. Usha var ljúf kona að hitta, tók vel á móti fólki og vildi fólki vel. Þegar nokkuð sýnt var að það yrði ekki aftur snúið frá sjúkdómnum, eða þann 19. maí, kom Rósa með hana í dagsferð hingað á Sólvelli. Hún skoðaði hér allt í krók og kring, ráðlagði í sambandi við matjurtir og ýmislegt annað. Þá stráði hún kringum sig velviljanum sem hún var svo rík af. Fyrir all nokkrum árum fóru þær saman í ferðalag til Indlands vinkonurnar og þá kynntist Rósa fjölskyldu hennar þar. Tvisvar sinnum var hún hjá Valgerði í Vestmannaeyjum með námskeið í indverskri matargerð. Hún hreifst af Vestmannaeyjum og Íslandi almennt. Á fimmtugasta og öðru aldursári hvarf hún héðan og ég verð að segja að ég finn fyrir sterkri ósk þess efnis að hún hefi fengið að lifa lengur. Andlát hennar dregur sterkt fram minnngarnar frá í apríl síðastliðnum.

 

Usha, þakka þér fyrir allt það góða viðmót sem þú sýndir okkur Valdísi.

Það voru engin vettlingatök hér á Sólvöllum í dag eins og það var í gær þegar ég tók nýjar og nýjar ákvarðanirn og breytti ákvörðunum fram undir hádegi og enginn gangur var á neinu. Dagurinn í dag byrjaði svalur en svo fór hitinn í 20 stig þannig að það var ekki yfir neinu að skæla.

 

Í morgun átti ég í erfileikum með sjálfan mig. Eins og venjulega svaf ég mjög lengi eftir að hafa unnið kvöld eða nótt eða hvað það á nú að kallast. Ég er alltaf dauðþreyttur eftir svoleiðis sólarhrings törn þó að ég nái að sofa allt að fimm tíma. En það var ekki það sem bagaði mig í morgun. Vandamálið var hvað ég ætti að gera í dag. Það lágu fyrir tvö megin verkefni. Annað var að vinna við að loka köntunum á nýju veröndunum við Sólvallahúsið og þar sem það er dálítil "að skríða vinna" vildi ég svo lifandi feginn geta klárað það. Hitt verkefnið var að taka til eftir undangengna törn og þar var af all nokkru að taka.

 

Svo fór ég í eina rannsóknarferð kringum vetvanginn og tók ákvörðun. Síðan fór ég inn, leit út um glugga og tók nýja ákvörðun. Svo fékk ég mér morgunverð og var eins og óöruggur táningskrakki og breytti um ákvörðun nokkrum sinnum. Svo skoðaði ég veðrið í tölvunni og til öryggis á textavarpinu líka og væflaðist enn um stund. Síðan tók ég sorteringardallana fjóra sem voru orðnir vel fullir og bar þá út í bíl. Ég fer nefnilega til Fjugesta eftir hádegið til að hitta fólk og ætla að fara á endurvinnslustöðina um leið. Síðan byrjaði ég að taka til því að nú var endanlega ákvörðunin tekin. Taka til kringum húsið og svo kom ausandi rigning. Ég rétt náði að taka inn ullarfeldina mína sem voru til veðrunar á snúrunni.

 

Já, það er ekki alltaf einfalt að vera sveitamaður.

 

Í dag fór ég í bankann til hennar Helenu. Helena þessi seldi okkur íbúðina sem við áttum í tíu ár í Örebro og sjálf keypti hún stærri íbúð í sama hverfi og það voru aðeins um 50 metrar á milli útihurðanna hjá okkur. Þar með varð Helena kunningi okkar og vinur. Við fengum aðstoð við kaupin í bankanum okkar í Örebro og Helena vann hjá sama banka en bara á öðrum stað, í Kumla. Þegar ég var orðinn illa haldinn af sumarbústaðadellunni, skömmu áður en Sólvellir komu á dagskrá, þá sagði ég við Helenu eitt sinn þegar við mættumst á bílastæðinu að ég væri að hugsa um að kaupa sumarbústað. Það líst mér vel á sagði hún og þegar þið eruð tilbúin getið þið bara komið og talað við mig. Þar með var hún orðin bankafulltrúi okkar og enn í dag er hún fulltrúi minn.

 

Ég fór til Helenu í dag til að ganga frá ýmsum málum. Til dæmis að færa á mitt nafn allt það sem við Valdís áttum saman. Sólvelli og vissa sameiginlega bankareikninga og svo framvegis. Ég hélt að ég mundi verða þarna einhvern hálftíma en ég var hjá henni í bankanum í rúma tvo tíma. Það var styttri tími sem það tók síðast þegar ég leitaði til hennar.

 

Það var í maí þegar Valgerður var stödd hér. Ég hafði aldrei slíku vant fengið útborgað frá Vornesi með ávísun og sú ávísun hafði legið all lengi hjá mér. Svo var það á fimmtudegi að við Valgerður fórum til Kumla og ég ætlaði þá meðal annars að koma við í bankanum og leggja ávísunina inn á reikninginn minn. Við gengum eins og venjulega eftir gangstéttinni heim að bankanum en allt í einu gerði ég mér grein fyrir því að ég þekkti mig ekki í þessari götu og bankann fann ég bara alls ekki. Ég var að gefast upp þegar Helena kom allt í einu út um sléttann glervegg, sneri sér svo við og læsti.

 

Við gengum til móts við hana og hún sá okkur á all nokkru færi og síðan heilsaði hún afar vingjarnlega. Ég sagði henni frá ferðum okkar og þá útskýrði hún hvað var á seiði. Bankanum var lokað um hádegi þennan dag af sérstökum ástæðum og hún hafði bara verið að ganga frá. Láttu mig hafa ávísunina sagði hún. Síðan þurfti ég að skrifa undir á tveimur stöðum og hún rétti mér penna og sagði að ég gæti notað rúðuna til að skrifa á. Síðan stakk hún ávísuninni í tösku sína og svo ætlaði hún að leggja inn á reikninginn minn næsta mánudag. Valgerður varð all undrandi á þessum bankaviðskiptum og þótti atvikið mikið sniðugt ef ég man rétt. Ástæðan til að ég hafði ekki fundið bankann var sú að stór glerflykki eru látin loka annars stórum inngangi og þá hverfur líka nafn bankans. Þetta sá ég í dag og þótti sniðugt.

 

*          *          *

 

 

 

 

 

Klukkan hálf eitt í dag lagði ég af stað heim frá Vornesi eftir nákvæmlega sólarhrings veru þar. Við vorum að vinna þar fjórir ellilífeyrisþegar. Sumir hinna fastráðnu voru í sumarfríi og sumir voru veikir. Mér finnst gott að vera gamall og ellilífeyrisþegi því að þá er ég svo sjaldan veikur. Þá get ég líka farið hóflega oft í vinnu og unnið mér til svolítillar ánægju og jafnframt fengið nokkrar krónur í vasann líka. Svo er það kannski þetta mikilvægasta og það er að ég held nú hreinlega að ég haldi betri heilsu með því að gera þetta. Suma hluti segi ég býsna oft og kannski er ég búinn að segja þetta síðasta full oft. En svona er það; stundum held ég að speki mín sé svo einstök að ég verði að hamra á henni aftur og aftur. Þrátt fyrir þetta allt saman þá neitaði ég vinnu í gær og meðferðarheimilið riðlaði þó ekki til falls. Ég er ekki svo algerlega ómissandi.

 

Þegar ég var að leggja af stað heim féllu fyrstu regndroparnir í Vornesi. Svo fjölgaði dropunum eftir því sem á ferðina leið og þegar ég kom heim var komin drjúg rigning. Ég veit ekki hvenær byrjaði að rigna hér og þess vegna byrjaði ég á því að líta á regnmælinn. Hann hékk þá út á hlið með á að giska 60 gráðu halla en svo undarlegt var það þó að það voru þrír millimetrar í honum. Þar til klukkan átta í fyrramálið er spáð 15 mm rigningu og minna má það ekki vera. Náttúran er orðin afar þyrst og mun taka lengi við. Mér þykir afar vænt um náttúruna og eftir því sem henni líður betur er veröldin kringum mig fallegri og ómótstæðilegri. Vellíðan mín vex í samræmi við það.

 

Vellíðan já. Við vorum í Marieberg ég, Rósa, Pétur og Hannes. Þau fóru í stórmarkaðinn til að kaupa til heimilisins en ég fór í byggingarvöruverslunina K-rauta til að athuga með efni. Þau ætluðu svo að koma þangað til að taka mig og mín innkaup þar. Ég beið nokkra stund eftir þeim og settist á vöruhillu utanhúss og á þessari hillu var gerfigras þannig að hún var notalegt sæti þó að hún væri full lág.

 

Þarna sat ég svo á hillunni með tommustokk í annarri hendinni og starði niður í malbikið við fætur mér. Eiginlega má þó segja að ég starði langt út í óendanleikann í einhverjum afslöppuðum, notalegum draumaheimi. Sólin var hátt á lofti og hitinn sennilega um eða yfir 25 stig eins og svo marga daga undanfarið. Skammt frá var slæðingur af fólki að skoða eitt og annað og þar á meðal maður og kona sem væntanlega voru hjón. Svo allt í einu fann ég hvernig konan stóð rétt hjá mér, virti mig fyrir sér og sagði: Er ekki allt í lagi? Þar með var ég vakinn upp frá dagdraumi mínum, ég leit snöggt upp og hélt nú það, það væri allt í lagi með mig, ég hefði bara verið upptekinn á fjarlægum slóðum. Hún brosti þægilega og gekk svo yfir til mannsins þar sem þau héldu áfram að spekúlera í vöruinnkaupum sínum.

 

Er ekki dásamlegt að fólk skuli bera svona mikla umhyggju fyrir náunganum? Ég er ekki að gera grín þegar ég segi að mér finnst svo vera.

 

Og í þessum línum skrifuðum um að bera umhyggju fyrir náunganum fór póstbílinn hjá. Þá ákvað ég að fara og sækja póstinn fyrir daginn í gær og í dag. Á leiðinni suður götuna hugsaði ég að nú yrði einu sinni eitthvað skemmtilegt í póstinum og mér fannst hugsunin svo skemmtileg að ég held hreinlega að ég hafi verið farinn að trúa því. Svo tók ég upp póstinn sem voru þrír reikningar sem eiga að borgast um mánaðamótin, eitt bréf um að ég væri búinn að breyta samningnum varðandi farsímann sem ég vissi jú þegar um, og svo var bréf um ferð í septemberlok til Kaumannahafnar.

 

Þá fór úr mér sá vindurinn -ekkert skemmtilegt í póstinum. En þá var það spurningin hvort eitthvað skemmtilegt væri í úrkomumælinum. Það var jú búið að rigna viðstöðulaust hátt í fimm tíma. Og viti menn; það voru átta millimetrar í mælinum utan við það sem ekki komst í hann fyrr í dag þar sem hann hallaði svo mikið. Um leið fór ég í kartöflugarðinn til að taka upp kartöflur til að hafa með köldum, reyktum makríl í kvöldmatinn. Það var að sjá á moldinni í kartöflugarðinum að það væri farið að muna um rigninguna.

 

Svo er í gangi svolítið leyndarmál hér á bæ, leyndarmál sem er að finna í kartöflugarðinum. Þegar við Rósa settum niður í vor urðu útsæðiskartöflur eftir. Þegar búið var að taka upp helminginn af fyrstu kartöfluuppskeru, þá setti Rósa niður kartöflurnar sem urðu eftir í vor. Þær eru komnar upp og grasið orðið á að giska 25 sm hátt. Það verður gaman að fygjast með uppskerunni frá þessari seinni sáningu.

 

Enn rignir og eykst heldur. Mér líður mjög vel með þetta hér innanhúss á stuttbuxunum. Þegar ég kom heim setti ég nokkra plankabúta inn í bílageymsluna og á morgun ætla ég að smíða úr þeim þá sæmilega þurrum eftir inniveruna. Svo verð ég í vinnu milli laugardags og sunnudags.

Ég hef ekki alveg komist í gang í dag eins og ég hefði þó viljað. Ekki get ég sagt neitt um hvað stóð í vegi fyrir framgangi mínum enda kannski best fyrir mig að vera ekki að velta mér upp úr því. Eldingarnar, þrumurnar og rigningin komu heldur ekki eins og spáð var og það þótti mér miður. Ég hefði þurft að vökva en treysti á rigningu sem kom svo ekki. Ég var að líta á veðurspána á næstu veðurstöð við Sólvelli sem er í fimm kílómetra fjarlægð og þar er spáð þrumum og rigningu eftir 27 mínútur þannig að ekki er öll von úti. Nú hef ég á tilfinningunni án þess að lesa yfir þessar fyrstu línur að þær séu mettaðar af hógværri neikvæðni. En málið er þó að það er mikið búið að ske á Sólvöllum bæði í gær og í dag þannig að ég má vera harðánægður með minn hluta þennan fyrsta þriðjudag í ágúst.

 

Ég er búinn að setja haframjölið í pott með rúsínum og apríkósum þannig að það er ekkert annað en að setja vatnið í pottinn og kvekja á plötunni. Smiðurinn kemur svo snemma að ég verð að hafa mig allan við til að vera tilbúinn þegar hann kemur. Það er dálítið mikið núna, en svona er það bara. Ég get hvílt mig seinna. Ég fékk líka hjálp í dag frá góðu fólki. Þegar ég kom heim um hálf sex leytið í kvöld með skápaefni og ísskáp frá Stokkhólmi beið mín fólk í sólinni sem bar allt inn með mér. Þórir og Auður eru söm við sig, koma gjarnan á réttum tíma í heimsókn.

 

Ég get ekki sagt að það sé vel tekið til hjá mér þetta kvöld, hvorki úti eða inni. Stundum er bara of mikið að gera en ég get auðvitað tekið til þó að það dragist um einhvern dag eða daga. Eftir að ég kom heim úr Stokkhólmsferðinni og búið var að ganga frá því sem ég flutti heim með mér þaðan, lét ég ganga fyrir öllu að vökva nýræktina kringum Bjarg og auðvitað að gefa Broddunum mínum matinn sinn. Meðan ég var að því var dádýrsmamma á beit á gamla túninu vestan við Sólevelli og með henni var kiðið hennar. Það var svo skrýtið að þegar ég byrjaði að horfa á þau var eins og þau hefðu fengið að vita um það. Þau litu bæði upp og horfðu á mig á móti. Það er ekki í fyrsta skipti sem ég tek eftir þessu.,

 

Jú, svo ætla ég að vinna tvö kvöld/nætur í komandi viku. Mér er varla við bjargandi. Það verður greinilega ekki fyrr en í næstu viku sem ég fer í tiltektina. Hér heima, bæði úti og inni. En hvað er ég nú að sýsla. Ég þarf að fara að sofa og sofa vel og svo er ég bara að leika mér við tölvuna. Það er áríðandi fyrir mig að sofa mikið þegar annir eru miklar. Því verður þetta blogg bæði stutt og endasleppt. Ég veit varla hvers vegna ég byrjaði á því.

Ég er of syfjaður til að blogga en hins vegar er ég að æfa mig á tölvu sem er ný í mínum höndum. Ég freistast því til að skora sjálfan mig að gera eitthvað til að geta spurt mig áfram ef ég þarf á því að halda. Ég er í Stokkhólmi hjá Rósu og fjölskyldu og verð hér í nótt. Á morgun fer ég hins vegar heim á leið með kerru og hluta úr eldhúsinnréttingu sem ég ætla að hagnýta mér í bílageymslu/vinnustofu heima á Bjargi.

 

Ef ég hefði ekki þessi hjón til að leiðbeina mér í tölvuheiminum veit ég ekki hvernig ég væri staddur í tölvumálunum. Víst þekki ég fólk sem gæti vel hjálpað en það yrði aldrei á sama hátt. Ég gæti líka keypt mér hellings hjálp en það yrði bara eins og dropi í hafið af allri þeirri þörf sem ég hef fyrir aðstoð ef ég ætla að nýta mér tölvuheiminn eins og ég geri.

 

Líklega var það 1985 sem ég eignaðist fyrstu tölvuna og þá var ég æði mikið sjáfum mér nógur. Þá fannst mér líka að ég væri maður að meiri ef ég væri tölvufróður. Svo skal ég viðurkenna að ég reyndi að taka þátt í umræðum um þessi mál og reyni þá að leyna því hversu lítið ég vissi. Víst var ég barnalegur þá. Í dag þykir mér mörg önnur gildi verðmætari lí lífinu en svo kem ég þó aftur að því að ég er í þörf fyrir að einhverjir hjálpi mér.

 

Eins og í gærmorgun er sólin á leið sinni upp á himinhvolfið í austri. Hingað og þangað í skóginum eru upplýstir flekkir þar sem sólin nær að senda geisla sína í gegnum lauf- og barrþykknið. Svo færast þessir flekkir til og skapa nýjar og nýjar myndir héðan frá glugganum mínum séð. Eftir klukkutíma eða svo verður sólin orðin svo óhindruð af skóginum að ég verð að lækka gardínuna til að sterk birtan stingi ekki í augun. Í gær reyndi ég að ná góðum myndum af þessu en ég verð bara að taka ofan hatt minn og viðurkenna að ég ræð ekki við það. Trúlega er þar bæði um kunnáttuleysi að ræða og að myndavélin ræður ekki við það. Nú verð ég að láta mér nægja að láta sólstafina mála sínar fallegu myndir þarna úti og eiga þær myndir sem fallega og verðmæta minningu.

 

Ég vaknaði snemma í morgun, rétt fyrir klukkan fimm. Eftir eina ferð fram í þetta litla herbergi sem ég, og við flest líklega, heimsæki í byrjun hvers dags, þá lagði ég mig aftur í þeirri von að sofna. Aðeins slumraði ég til en það varð enginn svefn. Klukkan sex kveikti ég á lampanum á náttborðinu og tók bók upp úr náttborðsskúffunni og fór að lesa. Það var eins gott fannst mér. Annars mundi ég bara safna stærri baugum undir augun sem mundu svo hanga á mér langt fram eftir degi. Þessir venjulegu baugar nægja mér alveg þó að ég liggi ekki á mig ennþá stærri bauga.

 

Ég sló upp bókinni þar sem nöglin á þumalfingri hitti á hana. Ég geri oft svoleiðis að ég loka augunum og set svo þumalfingurinn að bókinni og opna þar sem nöglin hittir milli blaðanna. Efnið sem ég hitti á í þetta skipti fjallaði um að dæma ekki, þá skyldi ég ekki verða dæmdur heldur. Ég varð svolítið hugsi. Af hverju hitti ég á þetta efni þennan fyrsta ágústmorgun. Ég get ekki sagt að ég hafi fundið mig sekan um neitt sérstakt akkúrat núna en almennt séð var kannski rétt fyrir mig að hugleiða þetta. Það var ýmislegt fleira sem efnið í þessum texta varaði mig við, ýmislegt fleira sem myndi koma niður á mér sjálfum mér að lokum. Koma til baka til mín eins og bergmálið frá fjallinu.

 

Ég hef ekki lesið neitt á kvöldin eða á morgnana undanfarið. Ég hef fundið mig of önnum kafinn fyrir það, en þó veit ég að það er ekki rétt af mér. Ég veit ekki hversu langur tími er ætlaður mér hér á jörðu og kannski er það mikilvægara fyrir mig að sinna mínum innri manni en að hamast við að byggja upp fasteignina Sólvelli. En það er einmitt þetta sem togast oft á í mér, minn innri maður og hið veraldlega. Ég skal hrinskilnislega viðurkenna að ég vonast til að fá þann tíma að ég komist yfir hvort tveggja.

 

Ég vil ekki að neinn eftirkomandi taki við Sólvöllum eins og þeir eru. Það er ýmislegt ógert hér sem bara ég veit hvernig stendur. Svo er ýmislegt í mér sjálfum sem einungis ég get tekið höndum um að annast. Samviskan segir mér að ég skuli ljúka þessu hvoru tveggja á þeim tíma sem mér er gefinn. Þessi veraldlega uppbygging mín ætti að vera löngu frágengin en ég er á eftir mínum jafnöldrum á því sviði. Ég er ekki tilbúinn að fjalla frekar um það að sinni, en sá dagur kemur að ég geri það. Ég er nokkuð undir það búinn þó að ég sé ekki tilbúinn.

 

Ég talaði um bauga áðan. Stundum var það þannig að þegar ég hafði fengið mér afréttara á morgnana, sem var allt of algengt, að þá leit ég heldur hressari út. En oft varð það þveröfugt og þá fann ég án þess að líta í spegil hvernig baugarnir hrönnuðust upp undir augunum og mér fannst ég verða að illa gerðum skítahaug. Eitt svoleiðis tilfelli var í gangi þegar ég var á leið heim til Íslands frá Kaupmannahöfn. Þá fannst mér sem allir þeir sem litu framan í mig í þeirri ferð sæu að þarna var á ferðinni reglulegur skítahaugur. Ég sat við ganginn í vélinni og Valdís við hliðina á mér, einu sæti nær glugganum.

 

Flugrfreyjurnar voru búnar að ljúka störfum sínum og þar á eftir gekk ein þeirra aftur eftir vélinni og virtrist einfaldlega vera að athuga hvort ekki væri allt eins og það ætti að vera. Hún brosti ótilgerðarlegu brosi þar sem hún kom og nálgaðist nú sætið mitt. Hún horfði vingjarnlega á mig, svo vingjarnlega að mér er það minnisstætt enn í dag, og þarna sat ég og leið eins og ég væri ekkert. Þegar hún kom að sætinu mínu beygði hún sig svolítið niður og hvíslaði: Við seljum gel sem hjálpar til að minnka bauga undir augum. Þú getur komið aftur í til mín núna og keypt það ef þú vilt.

 

Hún sagði þetta svo ótrúlega vingjarnlega og ég var ekki í neinum vafa um að hún gerði það af einlægum vilja til að vera hjálpleg. Stundum kemur það fyrir þegar slíkt á sér stað að ég hugsa snögglega; ég elska þessa manneskju. Svo var það líka þarna upp í háloftunum yfir norðanverðu Atlantshafinu að ég hugsaði; ég elska þessa konu. Svo stóð ég upp og fylgdi henni eftir og keypti gelið. Því næst fór ég beint á snyrtinguna og bar gelið á baugana mína samkvæmt leiðbeiningum flugfreyjunnar.

 

Ekki sá ég breytinguna umsvifalaust og svo fór ég í sæti mitt. Ég hafði þó alla vega gert eitthvað og fannst það sem eftir lifði ferðarinnar að þetta væri líklega að lagast. Ekki svo mjög mörgum mánuðum síðar stóð ég í andyrrinu á Vogi og beið eftir því að hjúkrunarfræðingur kæmi þangað og tæki á móti mér. Þar fékk ég gelið sem dugði best, ekki bara á baugana, heldur fyrir minn innri mann líka. En minningin um flugfreyjuna sem ég hef líklega bara hitt einu sinni á ævinni lifir enn með mér og iðulega enn í dag nota ég svona gel til að hressa mig svolítið upp, en þá er ástæðan allt önnur en í flugvélinni forðum.

 

*          *          *

 

Hér fyrir neðan eru svo myndir af skóginum og sólaruppkomunni í morgun. Myndirnar voru teknar með svo sem hálftíma millibili. Ég tók margar myndir en fékk þó ekki fram neina sem sýndi einmitt það sem ég sá. Stundum held ég að myndavélin mín sé göldrótt en það er hún bara ekki. Ég læt myndirnar fara þrátt fyrir ófullkomleikann. Þetta hafði ég fyrir augum mér meðan ég skrifaði bloggið.