Ég er við sama heygarðshornið og nudda við mitt. Ég held að hún muni vera orðin rétt rúmlega tveggja vikna gömul þessi mynd. Þá voru áfangalok, dekkið komið á veröndina. Í tilefni af áfanganum fékk ég nágrannann til að taka þessa mynd. Ég vildi ekki láta hann vita af því, en þegar ég bað hann að koma til að setja hengiróluna upp á pallinn með mér var ég jafn mikið að biðja hann að koma til að taka mynd af mér. Þetta síðasta var bæði gaman og alvara.

 

 

Nei. Hluti af svona verkum hjá mér er að njóta þeirra. Mér þykir vænt um að gera snyrtilega, fara ekki illa með það sem er gróið, og eiginlega er hluti af að njóta verkanna að geta verið lengi að framkvæma þau. Ég er búinn að troða malarröndina með því að ganga hana fram og til baka og fram og til baka og taka afar stutt skref. Ég valdi að gera þetta svona og svo þarf ég ekki að borga fyrir gröfu eða víbrator sem ég var þó búinn að festa fyrir mánudaginn. Sum verk eru samt þannig að það er ekkert annað til umræðu en að fá þau unnin með þeim tækjum sem við eiga. En ég segi bara aftur að sumt er þess eðlis að ég vil njóta þess að vinna það á minn sérvitra hátt.

 

Í dag skrapp ég inn í Marieberg til að panta 255 gangstéttarhellur af þremur stærðum. Það er merkilegt með þessa helluverslun að bílastæðið er afar holótt malarplan. En vörurnar sem þeir selja eru margbreytilegar og fínar og fólkið sem afgreiðir þar er og hefur alltaf verið afburða hjálplegt. Ljóshærð stuttklipt kona um þrítugt var við afgreiðsluna í dag. Hún var alveg sérstaklega þægileg í viðmóti og glaðvær. Ég hafði velt fyrir mér að fá lánaða kerru nágrannans til að flytja hellurnar og þess vegna spurði ég eftir þyngd á hellunum. Hún varð svolítið hissa og þurfti að fara í bók til að gá að því. Svo sagði hún að fólk spyrði hreint aldrei eftir þessu og það væri ekki fyrr en að það væri búið að sliga kerrurnar með ofhleðslu sem fólk áttaði sig á því að þær hefðu þyngd.

 

Þegar ég var búinn að átta mig á því að 190 stykki af pöntuninni vógu 14,5 kg stykkið sleppti ég alveg hugmyndinni að flytja á kerru. Flutningurinn heim átti að kosta 800 krónur og ég var fljótur að þiggja það. Svo þegar hún var að skrifa nótuna skrifaði hún flutninginn á 700 krónur. Ég gladdist yfir því og þá sagði hún að það væri alltaf gott þegar fólk væri ekki á móti óvæntum afslætti. Það sagði hún í gamni ásamt mörgu öðru. Hvað heitirðu spurði hún. Guðjón svaraði ég og hún skrifaði það án hiks á nótuna. Það er ekki svo venjulegt að fólk geti það en hún gaf þá skýringu að hún hefði hlustað á það sem ég sagði. Einfalt! Þegar ég settist út í bílinn hugsaði ég að þetta hefði verið skemmtileg verslunarferð. Þessari konu virtist eiginlegt að gera lifið skemmtilegt.

 

*          *          *