Gestir í Sólvallaskóginum
Um næstíðustu helgi voru hér gestir, komu á laugardegi og fóru á sunnudegi. Það var hún Rósa dóttir mín sem kom með fjölskylduna sína, þá strákana Pétur og Hannes Guðjón. Susanne var ekki heima um þessa helgi, hún var í 25 ára afmæli sonar síns í Eskilstuna.
Með þeim var einnig hann Ingimar Eydal frá Akureyri. Skátamaður mikill gegnum allt lífið ásamt því að hafa verið slökkviliðsmaður, björgunarsveitarmaður, sjúkraflutningamaður við allar mögulegar aðstæður, meðal annars í Grænlandsflugi, og nú er hann skólastjóri Sjúkraflutningaskólans. Ég veit að hér er ekki allt upp talið, sumir koma meiru í verk en aðrir. Ég hef vitað af þessum manni í meira en þrjátíu ár en við höfum ekki beinlínis verið kunnugir. Það hefur hins vegar verið góð vinátta milli Rósu og Ingimars í áratugi og svo varð hann fjölskylduvinur.
Pétur, Hannes Guðjón, Rósa og Ingimar.
Ingimar hefur gegnum árin lesið bloggin mín og hafði áhuga fyrir að koma á Sólvelli og sjá þennan stað sem ég hef svo oft lofsungið í bloggunum mínum. Nú hefur hann dvalið í Stokkhólmi um skeið og svo rann stundin upp að hann stóð föstum fótum á landi Sólvalla.
Við gengum inn í skóginn sem ég kalla Sólvallaskóginn eða "minn skóg", skógur með blönduðum trjátegundum, með stórum trjám, minni trjám, litlum trjám og argrúa af plöntum. Þaðan gengum við inn í skóg nágrannans som er meira nytjaskógur og í fyrsta lagi greniskógur. Þar er ein af stærri mauraþúfum landisns, eða alla vega segja Svíar sem sjá þessa mauraþúfu að hún sé sú stærsta sem þeir hafi augum litið. Á mörkum þessara skóga stoppuðum við og hlustuðum á kyrrðina. Í þeirri kyrrð tók ég ekki einu sinni eftir sterku suðinu sem ég hef jafnan fyrir eyrum mér. Við vorum í heimi skógarins, þeim heimi sem aðeins skógurinn býr yfir. Sérstök birta, sérstök kyrrð, sérstakur botngróður og bara sérstakt eitthvað sem erfitt er að tjá sig um en það bara er.
Grenið fyrir miðri mynd er í mínum skógi. Þau eru reyndar tvö hlið við hlið en bera hvort í annað á myndinni og efitt að greina á milli. Þarna eru líklega tvö hæstu tré skógarins sem við Valdís spöruðum á sínum tíma þegar við felldum þrettán grenitré sem notuð voru í fyrstu stækkunina á Sólvallagúsinu. Glaður er ég í dag yfir að hafa sparað þau. Þegar birtu tekur að bregða verða þau að ótrúlega stórum risum.
Á leiðinni til baka heimsóttum við stórt tré, ösp, sem ég hafði ákveðið að fella og hafði einnig ákveðið að fella hana meðan á þessari heimsókn stóð. Og hvers vegna að fella hana? Jú, hún hafði einfaldega of marga nánustu nágranna og hún hafði gríðar miklar árásargjarnar greinar sem uxu þvert út og höfðu slegið út ársvöxt nágranna sinna árum eða jafnvel áratugum saman þegar skógurinn hafði bylgjast í vindum.
Þannig leit hún þegar hún var fallin og ég hafði byrjað að brytja hana í eldiviðarlengdir. 25 metra há var hún og auðvitað braut hún dálítið og bramlaði í fallinu en minna en ég hafði óttast. Helgarheimsóknin var öll viðstödd fellinguna og fyrir dóttursonurinn Hannes Guðjón virtist þetta talsverð upplifun. Svo hélt ég með gestunum út að borða hádegisverð áður en þau héldu heim á leið.
Einhvern veginn fór það svo að tvo næstu daga byrjaði ég ekki fyrr en rétt fyrir myrkur að flytja heim viðinn -á gömlu hjólbörunum mínum eins og venjulega. Þegar myrkt var orðið setti ég á mig ennislampann og hélt ótrauður áfram.
Kommentarer
Trackback
