Í morgun sagði ég Valdísi að ég ætlaði að hreinsa úti á baklóðinni og svo ætlaði ég að teikna svolítið þegar hreinsunni væri lokið. Það var þegar við vorum að borða morgunverðinn. Svo hringdi rafvirkinn og svo kom hann og leit á eldavélina og eldhúsviftuna. Svo einkennilegt sem það nú er þá fengu þær báðar einhverja flensu nýlega, þó viftan fyrst, og í dag voru þær dæmdar til ferðar á endurvinnslustöðina. Þetta tók jú allt sinn tíma þannig að áætlun mín byrjaði þá þegar að riðlast, en að lokum byrjaði ég þó á hreinsuninni. Þá þaut Valdís út, dró í gang sláttuvélina og sló rösklega eina 600 m2 bara í hvelli og eins og ekkert væri.

Greinahaugurinn var frá grisjun vetrarins og vorsins í fremsta hluta skógarins, það er að segja næst húsinu. Hann var búinn að bíða á baklóðinni eftir að því að við möluðum greinarnar í þar til gerðu apparati. Í gær ákváðum við að mala ekki, heldur bera greinarnar út í skóg og setja þær í gryfju sem er búin að taka við greinum fyrir okkur í mörg ár. Aðferðin við þetta er ósköp einföld; bara binda mátulegan haug í knippi og setja á öxlina og lalla svo af stað. Svo hefur það verið í öll ár utan að grenigreinar set ég ekki alltaf á öxlina, heldur dreg ég þá knippin. Nokkrar ferðir fór ég í gær en margar, margar í dag.

Það lítur kannski út fyrir að vera alger bilun að leggja sig í svona lagað, en sannleikurinn er sá að þetta hefur gríðarlega mikilvæga þýðingu fyrir mig á tveimur sviðum. Annars vegar það að ég held mér í góðu formi og ég get verið afar þakklátur fyrir þá heilsu sem ég hef, sjötugur kallanginn. (Ég held reyndar að það geti bara ekki staðist) Hitt er svo að þegar þetta var búið var munurinn alveg ótrúlegur. Það er nokkuð sem við höfum bæði ánægju af og í síðasta áfanga af þessum greinaflutningum mínum var Valdís komin frá slættinum og farin að hjálpa mér við að raka restunum saman. Hún er ekki heldur af baki dottin.

Að lokum vorum við bæði þarna úti og nutum þess að sjá árangurinn. Skógurinn næst húsinu og öll lóðin er þrifalegri og fallegri en nokkru sinni fyrr. Slátturinn hafði sína þýðingu í þessari breytingu þar sem að allar biðukollur eru nú horfnar og nú er vertíð fíflanna á lokastigi.

Þessi mynd tókst ekki eins og ég ætlaði mér. Valdís heldur þarna á tveimur greinum sem eru af birkitrjám sem bjuggu einum of nærri nágranna sínum. Ef vel er að gáð sést að þær eru mjög kræklóttar eftir barning við greinar nágrannans í vestanvindunum sem er eina áttin sem getur blásið hér svo heitið geti. Ég tala oft um að gera skóginn að vel hirtum laufskógi. Hluti af því er grisjun og að sjá til þess að nýir og vel vaxnir einstaklingar taki við af hinum. Svoleiðis vinna tekur jú fjölda ára eins og allir vita þar sem stórt tré verður ekki til á nokkrum árum, heldur á áratugum. Þess vegna lá mikið á í byrjun að hefja þetta verk sem eftir sumarið í sumar er komið dálítið á veg. Svo gefur grisjunin verðmætan eldivið á aðra hönd.

Varðandi það sem ég sagði áðan um gott form, langar mig að segja frá samtali sem átti sér stað hér á Sólvöllum á fyrstu árum okkar hér. Þá var hér læknir í heimsókn og ég talaði um að ég vildi vera búinn með vissa hluti hár áður en ég yrði til dæmis 65 ára, svo sem að brölta upp á þaki og fleiri klifurverkefni. Þá sagði læknirinn að það væri ekki gott að fara bara að hvíla sig þegar á ellilífeyrisaldurinn kæmi, því að þá fengi maður auma elli. Best væri að halda áfram með það sama og maður hefði áður gert svo lengi sem stætt væri á. Ég hef haft þetta að leiðarljósi og ég er býsna duglegur upp á þaki enn í dag ef á þarf að halda. Við hefðum getað fengið dráttarvél með kló til að taka þetta og setja á vagn og flytja í burtu, en nú er ég búinn að yngja mig upp með því að gera það með kroppnum og skógurinn mun í framtíðinni fá góða næringu úr gryfjunni sem nú er orðin kúffull af greinum.

Nýlega birti ég mynd af 250 ára gamalli hestkastaníu á Facebook. Sú mynd var tekin með farsíma sem réði ekki vel við það verkefni. Svo sá ég á Google wikipedia þessa undur fallegu mynd af blómstrandi kastaníu. Ég stóðst ekki mátið og tók myndina ófrjálsri hendi. Nafn ljósmyndarans fann ég hvergi þannig að ég get ekki látið það fylgja með, en hver svo sem hann eða hún er, þá er myndin afar falleg.

Heyrðu! ég byrjaði aldrei að teikna það sem til stóð, aðrar annir voru of miklar, en ég fór líka á AA fund í Fjugesta eftir kvöldmatinn og ég held bara að ég hafi bætt þar einu stigi við persónulegan þroska minn.