Frá langafa Guðjóni
Það er ekkert smáræði að vera orðinn langafi. Það er meira að segja svo mikið að ég kallaði mig langalangafa hérna um daginn og mér var bent á að ég væri farinn að ruglast í ríminu. En nú er það svo að mér dettur ekki í hug að spauga með þetta en mér er ekki alveg ljóst hvað ég á að segja þegar ég blogga um skírn barnabarnsins míns númer tvö.
Mamman Guðdís, annað barnabarnið mitt í röðinni á eftir Kristni bróður sínum, var eins og hálfs árs gömul þegar hún kom í heimsókn til afa og ömmu í Svíþjóð. Ég var þá að vinna í 240 km fjarlægð frá heimili okkar í Falun í sænsku Dölunum. Ég var á leið heim í frí vegna þessarar heimsóknar og velti fyrir mér hvernig það myndi verða að hitta þetta barnabarn, fyrstu stúlkuna. Ég hugsaði mikið um það á leiðinni heim hvernig ég mundi heilla stúlkuna sem afi og ég hlakkaði mikið til að sjá viðbrögð hennar.
Svo bankaði ég til gamans á dyrnar heima hjá mér og beið þar til Valdís kom til dyra ásamt barnabarninu Guðdísi. Þegar hún sá að ég ætlaði að víkja mér að henni sneri hún sér við, hljóp í burtu og faldi sig bakvið stólinn þar sem mamma hennar sat. Ég fékk sjaldan að taka hana á kné mér meðan á þessari heimsókn stóð en henni þótti mikið gaman að fela sig og láta mig leita að sér.
Svo eignaðist Guðdís systurina Erlu og þær komu í heimsókn til okkar, þá til Örebro. Þá voru þær miklir ærslabelgir og léku sér mikið með mér en ég hafði afar mikið minna úthald en þær. Einhvers staðar er til mynd frá þeirri heimsókn þar sem ég sat með þær systur sitt á hvoru hné, ég get trúað að þær hafi þá verið að nálgast annað og fjórða árið. Á þeirri mynd virðist ég vera alveg búinn að vera af þreytu og það er eins og andlitið sé að falla af mér. Þá var leikur búinn að standa lengi yfir. Ég fann vel hversu mikið úthald mitt í leik með börnum hafði þá þegar minnkað frá því að mín börn voru lítil.
Þannig var það á þessum árum en núna er Guðdís orðin mamma og Erla systir hennar er orðin móðursystir og Kristinn bróðir þeirra sem sjálfur er faðir, veraldarvanur maður í Noregi og nú móðurbróðir. Hann kom til Stokkhólms sumarið 1994, varð ellefu ára þar og hélt svo ótrauður með lest, aleinn, frá Stokkhólomi til Falun þar sem við amma hans og afi biðum óstyrk á lestarstöðinni þar til við sáum ljósa kollinn hans þar sem hann gekk yfirvegaður með töskuna sína út úr lestinni.
Það voru fleiri heimsóknirnar þeirra systkinanna og foreldranna hingað til Svíþjóðar og okkar Valdísar til Íslands. Litið til baka voru þær alls ekki nógu margar og svo get ég sagt sem varð vitur eftir á. Núna eru þau systkinin orðin fullorðið fólk, ég kall sem fer að nálgast barndóminn aftur og amma þeirra horfin á vit tilverunnar sem við þekkjum ekki til. Ný kynslóð er byrjuð að fæðast, barnabarnabörnin.
Það er fætt barn og það er komið að skírn. Það er sunnudagurinn 27 nóvember. Á myndinni eru frá vinstri; Jóhann Norðfjörð föðurbróðir, Kristinn Jónatansson móðurbróðir, móðirin Guðdís Jónatansdóttir, faðirinn Sigurður Norðfjörð, föðuramman Sigrún Jónsdóttir sem heldur á barninu og ungur nývígður prestur í Vestmannaeyjum, Viðar stefánsson. Hvað á barnið að heita? spurði presturinn, og Sigrún amma svaraði; Sigrún Dís. Og svo var hún dótturdótturdóttir mín skírð Sigrún Dís.
En einn fulltrúann á þessari mynd hef ég ekki nefnt. Það er litla hnátan sem lætur lítið fyrir sér fara og situr á hækjum sér. Ég valdi þessa mynd af fleiri mögulegum vegna þess að hún er þarna. Hún kemur þarna fram eins og óþvinguð börn gera, fylgist vel með og ekkert annað skiptir máli en að það er verið að skíra litla frænku hennar.
Presturinn Viðar Stefánsson, Guðdís mamma og Sigurður pabbi. Og lengst fram fyrir miðri mynd er svo sjálf Sigrún Dís í fangi mömmu sinnar.
Mamma, pabbi, barn.
Nú byrja ég, langafinn, að koma við sögu. Valgerður amma með Sigrúnu Dís, Guðdís mamma og langafi Guðjón.
Systkinin Erla, Kristinn og Guðdís. Sitjandi Valgerður amma með Sigrúnu Dís og svo sjálfur ég, langafinn Guðjón. En hvar er hann tengdasonur minn, hann Jónatan afi? Jú, svo leiðinlegt sem að nú var þá varð hann veikur að morgni skírnardagsins og það var ekkert "kannski" með það, hann bara gat alls ekki komið. Amman, Valgerður dóttir mín, var því fulltrúi fyrir þau bæði.
Nú er komið að okkur Sigrúnu Dís, bara okkur tveimur. Þegar ég fékk að heyra um að yngsta barnabarnið mitt, Hannes Guðjón sem nú er sjö ára, væri á leiðinni, þá var fyrsta hugsun mín; hvernig mun veröldin sem hann fæðist inn í reynast honum? Sama hugsun flaug gegnum huga minn þegar ég sat þarna með þetta litla barn í fanginu. Litla stúlkan á myndinni virðist sofa afar vært og hún getur gert það vegna þess að hún treystir fullkomlega öllu umhverfi sínu. Við sem eigum að teljast fullorðin berum mikla ábyrgð og presturinn talaði líka um það við skírnina. Megi henni Sigrúnu Dís ásamt öllum öðrum litlum börnum, barnabörnum og barnabarnabörnum vegna vel í framtíðinni.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Að lokum verð ég að hafa með mynd af afa Jónatani þó að hún sé tekin við annað tilfelli. Þegar hann tekur þetta litla barn í fang sér er auðvelt að sjá stjörnur í augum hans. Það er allt sem segja þarf.
Kommentarer
Trackback
