Svo dró ég ennþá meira með talíunni og efri hlutinn stakkst niður í skógarbotninn. Flóknara var það nú ekki og ekki í frásögu færandi. Meðal annars þannig líða dagarnir á Sólvöllum á eftirmiðdegi lífs míns eins og ég segi stundum. Þegar við komum á Sólvelli vissi ég bara um eina eik og það var það sem ég kalla stóru Sólvallaeikina. Allar hinar eikurnar voru þrautpíndar í þéttu mirkviði af reyniviði og greni og ég hafði ekki hugmynd um hvar þær voru eða að þær yfir höfuð væru til. Ég frelsaði þær síðan með grisjun jafnóðum og ég fann þær, klippti burtu skemmdar greinar eða greinar sem héngu niður á jörð, setti stög í sumar þeirra til að rétta þær, gaf sumum áburð og flutti gjarnan mold að rótum. Nú hafa bætst við tíu Sólvallaeikur sem eru allt frá minni tré upp í all stór tré. Svo er mikill fjöldi sem er á leiðinni í að vera minni tré og þá á ég við eina fimm til átta metra.

 

Þær voru mjög þakklátar fyrir góða atlætið, stækkuðu ótrúlega hratt og sargaðar laufkrónur náðu sér fljótt. Samt eru eikur í sjálfu sér hægvaxta tré. Ég byrjaði að ganga um þéttan skóginn árið 2003 og reyndi að sjá hvernig ég gæti með tímanum látið hann líta út. Allt er þetta á réttri leið eins og ég hugsaði mér það þá. Ég vil bara segja að ég veit ekki hvernig eftirmiðdagurinn í lífi mínu gæti verið betri eða þýðingarmeiri á annan hátt í annars órólegum heimi. Þegar ég fór einn með mótorsögina út í skóg í fyrradag átti ég erfitt með að setja hana í gang í þeirri hreinlega heilögu kyrrð sem hvíldi yfir sveitinni.