Að finna hvernig brjóstholið vex að rúmmáli
Fallegan en lágskýjaðan dag í fyrrasumar gekk Jónas nágranni minn og skógarbóndi með mér inn í skóginn til að spekúlera með mér. Við skoðuðum meðal annars grenitré í litla skóginum mínum sem grenibarkarborrinn hafði gert að heimkynnum sínum sem líka þýðir dauða fyrir grenið. Ég mundi vilja hafa nokkrar stórar skógarfuruplöntur til að gróðursetja hér, sagði ég við Jónas, ef ófögnuðurinn skyldi gera útaf við grenin mín. Þú getur farið undir háspennulínuna hérna austan við og tekið eins margar furur og þú vilt og flutt hingað svaraði hann. Jónas kalla ég oft skógarbónda enda á hann 77 hektara skóg, en hann er verkfræðingur sem vinnur hjá fyrirtæki sem framleiðir stórar vélar sem meðal annars bora í gegnum fjöll.
Laugardaginn 7. mars hélt ég af stað á bílnum og með gömlu kerruna mína og fór stutt hérna norður fyrir og síðan til austurs eftir skógarvegi og inn í skóginn þar til ég kom að háspennulínunni. Þar lagði ég bílnum og gekk af stað með vel brýndan stunguspaða og stóra greinaklippur.
Við að sjá álengdar þessi auðu svæði undir og við háspennulínurnar gæti maður haldið að þau séu slétt og greiðfær, en það er langt frá því. Þau eru þakin djúpri sinu og þar er mikið af kjarri og lækjarsitrur og skurðir með mjúkum botni liðast um allt, alla vega á þessu svæði og á þessum árstíma, og svo er svæðið alls ekki svo slétt sem sýnist.
En alla vega náði ég að stinga upp sex furur sem voru frá 80 og upp í 120 sm og svona til vara tók ég fimm furur sem voru mun minni. Ég ók með þetta heim og stillti þeim til bráðabirgða á staðina þar sem ég var búinn að grafa all vænar holur og hafa jarðvegsskipti. Eftir það var ég þreyttur og stirður og hætti, enda komið að kvöldi og ég búinn að ganga sjö og hálfan kílómeter á mjög óþægilegu undirlagi.
Daginn eftir, sunnudag, hlúði ég að þessum plöntum, bætti sandi og gróðrarmold kringum þær og rak niður bambuspinna til að binda þær við. Sama dag klippti ég til all margar eikur þar sem það var rétti tíminn til þess. Síðan var kvöld á ný. Ég gekk um sjö kílómetra þennan dag líka en á mun betra undirlagi.
Susanne var að vinna á sínum gamla vinnustað alla þessa daga og eftir að hún fór til vinnu eftir hádegi á mánudeginum settist ég við sjónvarpið til að fylgjast með þróun kóróna vírusins. Fréttirnar voru þungar, það var myrkur að baki orðanna og heimurinn virtist standa frammi fyrir vá sem fram að þessu bara hafði heyrt sögunni til síðan fleiri kynslóðir til baka.
Það setti að mér mikil ónot, beyg, sem ég hafði fram að því verið nokkuð farsællega laus við. Svo hélt ég áfram að fygjast með. Brjóstholið virtist verða þrengra, það var ekki pláss fyrir allt þar inni og ég var vissulega að verða veikur. Það var eins og loftið sem ég dró inn kæmist ekki alveg til skila.
Ég veit að allir þekkja þetta í ýmiskonar samhengi og ef einhver í samræðum segist alls ekki þekkja neitt þessu líkt, þá má alveg ljúka samtalinu því að það þá hefur sannleikurinn verið lagður til hliðar og ekki svo mikið meira að tala um. Í byrjun tíunda áratugarins lærði ég að takast á við svona hluti og sitjandi í stólnum heima hjá mér undir skógarjaðrinum tók ég ákvörðum um að lifa með lífinu.
Ég fór út til að ljúka frágangi á furunum sem ég hafði slitið upp frá heimkynnum sínum og vildi láta vaxa mér til þóknunar í skóginum mínum. Þær áttu sér heldur ekki framtíð þar sem þær voru því að innan skamms hefðu komið kraftmiklar vélar sem mala niður allan runna og trjágróður á leið sinni. Þannig er það undir háspennulínum.
Með mér nú hafði ég hjólbörurnar með sandi og mold, snæri og skærum. Svo lagðist ég á hné við fyrstu plöntuna, batt hana við bambuspinnana, strauk með hlýju yfir jarðveginn í kringum hana og bætti á ef mér fannst þurfa. Ég reisti mig síðan upp og horfði á lífið sem ég hafði reynt að gera svo vel við að því mundi líða vel þar sem ég hafði valið því ný heimkynni.
Þannig hélt ég áfram plöntu af plöntu þar til umferðinni var lokið. Nú var ég að fullu búinn að ganga frá nákvæmlega eins og ég best gat. Ég fór heim með tómar hjólbörurnar og setti inn í geymslu. Ég setti snærið í vasann og skærin á ákveðið borð í ákveðinni geymslu. Svo fór ég eina um umferðina enn og leit yfir och líka til þess að njóta þess sem ég hafði gert eftir bestu vitund.
Ég fann hvernig brjóstholið hafði aukist að rúmmáli og loftið gekk svo létt og óhindrað niður í lungun og ég fann svo vel að ég var ekki veikur. Ég fann hvernig loftið straukst við lungnaveggina í hverri innöndun. Ég hjafði hlúð að lífinu í kringum mig, lífinu sem við mennirnir höfum gengið svo heiftarlega nærri að það á í vök að verjast.
Ég hefði getað sleppt því að tala um gönguna um skóginn með Jónasi og ýmsu fleiru sem ég hef sagt hér til að koma ákveðnum hlutum á framfæri. En meðan á göngu okkar Jónasar stóð í mínum litla skógi gekk umræðan út á að hlú að lífinu að baki húsanna okkar því að við vitum báðir að það hefur áhrif á líðan okkar og lífsgæði.
Það væri alls ekki fyrir alla að takast á við erfiðleikana eins og ég tala um hér þó að það hafi verið aldeilis frábært fyrir mig. Hver og einn verður að finna sína leið til að lifa áfram með lífinu.
Þessi skógarfura sem er líklega á fermingaraldrinum er að baki húsinu í átt að nágrönnum norðan við. Sjálfsáin er hún. Ég hef ekki fundið á gróðrarstöðum furuplöntur sem eru komnar svolítið á legg eins og þær sem ég valdi undir háspennulínunni. Þess vegna fór ég þá leiðina.
What do you want to do ?
New mailWhat do you want to do ?
New mailWhat do you want to do ?
New mail
Kommentarer
Trackback
