Töfrakonan
Nú er ég með algera bloggdellu. Valgerður og Rósa eru báðar búnar að lesa og kvitta fyrir og ég má til að skrifa svolítið meira. Það fyrsta er að ég er búinn að vinna tvær nætur í Vornesi í vikunni og það er allt annað að fara þangað til að vinna svona tilfallandi verkefni í stað þess að keyra þangað eldsnemma á morgnana í reglubundna vinnu. Ég er búinn að keyra þessa leið svo sem 1400 sinnum í vinnuna og 1400 sinnum til baka heim. Þrátt fyrir það sá ég vissa hluti á leiðinni núna þegar ég var ekki að fara í mína föstu vinnu sem ég hef aldrei tekið eftir áður, eða svo upplifði ég það alla vega. Vörubílar voru framan við mig í bæði skiptin á leiðinni í vinnuna og þeir keyrðu hægar en ég ætlaði að gera. En ég lét það ekki á mig fá og hélt mig bara bakvið þá, keyrði rólega og skoðaði mig um. Þvílíkur lúxus. Samt var mér illt í bakinu og kem ég nú að því.
Já, þetta með bakið. Ég sagði í síðasta bloggi að ég hefði læknast alveg ótrúlega með því að nota grjónapokann hennar Valdísar sem við hituðum í örbylgjuofninum. En til að tryggja lækninguna enn frekar pantaði ég tíma hjá nuddkonu í Vingåker, lítill nágrannabær við Vornes, og kom við hjá henni á heimleiðinni eftir fyrri nóttina sem ég vann. Þessi nuddkona, hún Kerstin, veit nú lengra nefi sínu fullyrði ég. Ég hef verið nokkrum sinnum hjá henni áður og það hafa skeð kraftaverk eftir hvert skipti sem ég hef verið þar. Það skeður á einhvern lúmskan hátt nokkrum dögum eftir nuddið. Því kalla ég hana töfrakonuna (trollkvinnan) og segi alltaf frá því í Vornesi þegar ég ætla til hennar og segist þá ætla til "trollkvinnan". Í Vornesi eru margir sem hafa verið hjá henni í nuddi og þeir biðja alltaf að heilsa henni. Svo færi ég henni þessar kveðjur og svo erum við bæði ánægð. Svo var það líka að þessu sinni og ég kom heim og áhrifin komu í ljós bókstaflega samstundis aldrei slíku vant.
Daginn eftir var komið að því að fara í Vornes til að vinna seinni nóttina, það er að segja í gær. Ég fór í sturtu og dáðist að góðu heilsufari mínu. Svo skellti ég mér fram á gólfið og þurrkaði mér af mikilli ánægju (malaði eins og köttur). Svo lyfti ég öðrum fætinum til að þurrka mér á milli tánna og vitti menn; þvert í gegnum mjaðmahryggin gekk þessi svakalegi stingandi verkur, svo slæmur að ég bara staulaðist að handlauginni og studdi mig við hana í langan tíma áður en ég þorði að hreyfa mig. Svo var komið að verkjatöflunum aftur. Það urðu tvær töflur áður en ég fór af stað í Vornes og Valdís fékk að hjálpa mér í sokkana og binda á mig skóna. Mér fannst eins vel að ég gæti farið í vinnuna því að mér mundi líka líða bölvanlega heima og þar að auki sitja of mikið. Ég reyndi að bera mig vel í vinnunni en auðvitað sást að ég var illa stirður. Í nótt svaf ég svo þokkalega í Vornesi (svaf á bakvakt) en stirður var ég í morgun og ég tók verkjatöflu enn á ný þó að mér sé bölvanlega við það. Ég lauk því sem ég þurfti að gera og var kominn heim um tíu leytið. Um hádegi fórum við svo á Sólvelli bara til að vera þar og gera ekki neitt.
Eftir að hafa fengið okkur kaffi og með því á Sólvöllum fór ég út í skóg. Ég sá eik sem ég þurfti að laga og sótti mér því runnaklippur og sög og lagaði eikina. Svo sá ég svo sem mannhæðar háa plöntu sem þurfti svolítið að lagfæra og eina til og svo sá ég plöntu sem nauðsynlegt var að fjarlægja. Svo fannst mér best að ráðast á heilmikla þyrpingu af öskum sem uxu allt of þétt og fjarlægði þá. Suma þeirra reif ég upp með rótum því að það gefur mikið betri árangur. Annars fara þeir að skjóta upp nýjum stofni eða mörgum stofnum sem svo verður að fjarlægja seinna í sumar eða næsta sumar. Að lokum var kominn talsverður haugur af villigróðri sem ég var búinn að klippa niður eða rífa upp með rótum og þá allt í einu áttaði ég mig á því að ég var algóður í bakinu. Ég varð alveg hissa og ætlaði ekki að trúa sjálfum mér að þetta gæti verið svona. En auðvitað var það þannig. Áhrif töfrakonunnar koma ekki fyrr en fáeinum dögum eftir að ég hef verið í nuddi hjá henni. Ef þú átt leið hjá getur þú auðvitað pantað tíma, sagði hún í fyrradag. Ég ætla nú að athuga það og panta þá líka tíma fyrir Valdísi og sjá hvort þar skeður ekki kraftaverk líka.
Gangi ykkur allt í haginn. GB
Já, þetta með bakið. Ég sagði í síðasta bloggi að ég hefði læknast alveg ótrúlega með því að nota grjónapokann hennar Valdísar sem við hituðum í örbylgjuofninum. En til að tryggja lækninguna enn frekar pantaði ég tíma hjá nuddkonu í Vingåker, lítill nágrannabær við Vornes, og kom við hjá henni á heimleiðinni eftir fyrri nóttina sem ég vann. Þessi nuddkona, hún Kerstin, veit nú lengra nefi sínu fullyrði ég. Ég hef verið nokkrum sinnum hjá henni áður og það hafa skeð kraftaverk eftir hvert skipti sem ég hef verið þar. Það skeður á einhvern lúmskan hátt nokkrum dögum eftir nuddið. Því kalla ég hana töfrakonuna (trollkvinnan) og segi alltaf frá því í Vornesi þegar ég ætla til hennar og segist þá ætla til "trollkvinnan". Í Vornesi eru margir sem hafa verið hjá henni í nuddi og þeir biðja alltaf að heilsa henni. Svo færi ég henni þessar kveðjur og svo erum við bæði ánægð. Svo var það líka að þessu sinni og ég kom heim og áhrifin komu í ljós bókstaflega samstundis aldrei slíku vant.
Daginn eftir var komið að því að fara í Vornes til að vinna seinni nóttina, það er að segja í gær. Ég fór í sturtu og dáðist að góðu heilsufari mínu. Svo skellti ég mér fram á gólfið og þurrkaði mér af mikilli ánægju (malaði eins og köttur). Svo lyfti ég öðrum fætinum til að þurrka mér á milli tánna og vitti menn; þvert í gegnum mjaðmahryggin gekk þessi svakalegi stingandi verkur, svo slæmur að ég bara staulaðist að handlauginni og studdi mig við hana í langan tíma áður en ég þorði að hreyfa mig. Svo var komið að verkjatöflunum aftur. Það urðu tvær töflur áður en ég fór af stað í Vornes og Valdís fékk að hjálpa mér í sokkana og binda á mig skóna. Mér fannst eins vel að ég gæti farið í vinnuna því að mér mundi líka líða bölvanlega heima og þar að auki sitja of mikið. Ég reyndi að bera mig vel í vinnunni en auðvitað sást að ég var illa stirður. Í nótt svaf ég svo þokkalega í Vornesi (svaf á bakvakt) en stirður var ég í morgun og ég tók verkjatöflu enn á ný þó að mér sé bölvanlega við það. Ég lauk því sem ég þurfti að gera og var kominn heim um tíu leytið. Um hádegi fórum við svo á Sólvelli bara til að vera þar og gera ekki neitt.
Eftir að hafa fengið okkur kaffi og með því á Sólvöllum fór ég út í skóg. Ég sá eik sem ég þurfti að laga og sótti mér því runnaklippur og sög og lagaði eikina. Svo sá ég svo sem mannhæðar háa plöntu sem þurfti svolítið að lagfæra og eina til og svo sá ég plöntu sem nauðsynlegt var að fjarlægja. Svo fannst mér best að ráðast á heilmikla þyrpingu af öskum sem uxu allt of þétt og fjarlægði þá. Suma þeirra reif ég upp með rótum því að það gefur mikið betri árangur. Annars fara þeir að skjóta upp nýjum stofni eða mörgum stofnum sem svo verður að fjarlægja seinna í sumar eða næsta sumar. Að lokum var kominn talsverður haugur af villigróðri sem ég var búinn að klippa niður eða rífa upp með rótum og þá allt í einu áttaði ég mig á því að ég var algóður í bakinu. Ég varð alveg hissa og ætlaði ekki að trúa sjálfum mér að þetta gæti verið svona. En auðvitað var það þannig. Áhrif töfrakonunnar koma ekki fyrr en fáeinum dögum eftir að ég hef verið í nuddi hjá henni. Ef þú átt leið hjá getur þú auðvitað pantað tíma, sagði hún í fyrradag. Ég ætla nú að athuga það og panta þá líka tíma fyrir Valdísi og sjá hvort þar skeður ekki kraftaverk líka.
Gangi ykkur allt í haginn. GB
Kommentarer
Trackback
