Við fórum að mestu í neðanjarðarlest á milli staða. Rétt hjá þar sem Rósa býr er lestarstöð. Þar í sjoppu keyptum við miðalengju sem nægir okkur Valdísi um nokkurt skeið. Við afgreiðsluna var arabi, kannski um fertugt. Hann talaði í óða önn í síma með drynjandi rödd þegar við komum og það var eins og hann ætlaði að afgreiða mig talandi í símann. En að lokum lagði hann frá sér tólið og afgreiddi mig með miðana, blað og eitthvað fleira. Ég borgaði og um leið og hann hafði gefið til baka þreif hann tólið á ný og sagði umsvifalaust með kraftmikilli, rykkjandi röddu: annúa -húa halí. Ég lagði svo vel merki til hvað hann sagði og byrjaði strax að hafa þetta eftir honum í huganum og þegar við komim nægilega langt í burtu byrjaði ég að segja það upphátt. Svo skrifaði ég það eins og það hljómði en hann, manntetrið, hefði teiknað arabisk tákn í staðinn fyrir að nota bókstafi. Svo upptekinn var ég af þessu að ég auðvitað gleymdi að taka miðana en annað tók ég þó með mér. Mér var nær að láta svona og varð af með 950 kr íslenskar. Nokkrum klukkutímum seinna fórum við þarna niður aftur til að taka lest og nú varð ég að kaupa nýja miðalengju, eða athuga hvort maðurinn myndi eftir mér. Um leið og ég kom í dyrnar sá arabinn mig og ég sá á honum að hann kannaðist við mig. Miðana fékk ég skilvíslega en ég þorði ekki að segja við hann "annúa -húa halí" lét nægja að þakka fyrir mig og hann brosti út að eyrum. Neðarlega á myndinni má greina Valdísi, Rósu og Pétur.