Það rignir með köflum í Eyjum og stundum mígrignir. Við höldum okkur því mest innan dyra og með okkur er tíkin Salka. Salka er ung og lífleg og við áttum okkur ekki almennilega á því að ef það kemur smá gætt á dyrnar er Salka horfin þar út. Þetta er hún búin að leika tvisvar í dag og hlæjandi virðist hún trítla burt á vit nýrra ævintýra. Sem líkamlega áreynslu hef ég í fyrsta lagi stundað smíðar marga síðustu mánuðina. Nú er ég búinn að átta mig á því að það nægir mér ekki. Þegar ég hef drattast upp brekkuna hér framundan húsinu í dag í rigningarhraglanda með Sölku í taumi eftir að náðst hefur að véla hana aftur í manna hendur, þá hef ég blásið eins og hvalur. Það er af sem áður var þegar skaftfellingurinn fótfrái blés ekki úr nös við að skokka eftir fjallafé í Kálfafellsheiðinni fyrir 50 árum og þaðan af meira. Mér ber að taka stafina í hönd þegar ég kem heim úr þessu ferðalagi og byrja á ný gönguferðir í sænsku skógunum. En eitt er sannað; við Valdís erum hundlélegir hundahirðar.