Um miðjan desember hringdi ég í rafvirkjan til að segja honum að nú væri svefnherbergið tilbúið fyrir hann að ganga frá lögnum. Þessi maður sem alltaf hefur komið á augabragði þegar ég hef hringt sagði nú að hann gæti bara alls ekki komið fyrir jól. Það yrði alla vega svo pressað að það væri ekki gott fyrir neinn. Nú, það var ekkert með það og öll eigin vinna á Sólvöllum var skipulögð upp á nýtt með hliðsjón af þessu. Svo liðu jólin og áramótin og við fórum að kljúfa við sem var líka nauðsynlegt að gera og þó fyrr hefði verið. Í gær hringdi ég svo í rafvirkjan aftur og ég þurfti ekki einu sinni að segja hver ég væri því að hann var svo fljótur að segja að hann gæti ekki ennþá sagt um það hvenær hann gæti komið. Á mánudaginn ætlar hann þó að hringja til að reyna að finna mögulegan dag. Já, hvar er kreppan? Við Ingemar, ellilífeyrisþegarnir frá Vornesi, erum komnir í meira en hálfa vinnu aftur á okkar gamla vinnustað. Mikið erum við heppnir að vera búnir að fá svolítið uppihald. Jú, víst hefur mörgum verið sagt upp og margir óttast uppsögn en það er eins og hjólin snúist eigi að síður.

Í morgun var 11,5 stiga frost. og svo hefur verið 8 stiga frost í dag. Mé sýndist óráðlegt að eyða eldsneyti í að fara á Sólvelli til að kljúfa við. Ég er ekki viss um að það sé svo gott að kljúfa við í frosti. Það á líka að vera hlýrra næstu daga og það verður nú búið að ganga frá öllum við áður en rafvirkjinn kemur sem er jú mikilvægt. Þegar hann verður búinn að ganga frá slöngunum og veggjadósunum sínum hefst lokaáfanginn við svefnherbergissmíðina. Rosalega verður það gaman. Engin kreppa þar heldur.

Það er næstum að ég hafi ekki kunnað við mig í dag þar sem það var skipulagt að vinna við viðinn. Valdís stakk upp á því að ég læsi og víst eru það farnar að safnast upp bækur sem bíða þess að ég lesi þær. En ég þori ekki að leggjast í lestur ennþá. Ég er hræddur um að þá verði það bara vinna í Vornesi og svo bókalestur á milli. Ég þekki svoleiðis atburðarás frá Hrísey og svo er ég fljótur að aðlagast því að það sé í lagi að hlutirnir séu ekki tilbúnir. Svo verður bara erfitt að komast í gang aftur. Bækurnar bíða mín þolinmóðar. Við fórum svolítið á stúfana um hádegisbilið til að líta inn í byggingarvöruverslanir.


Vegna kuldans í morgun var ekki um annað að ræða en fara í þokkalega peysu. Peysan á myndinni fyrir neðan ver fyrir miklum kulda, mikið meiri kulda en hér var í morgun.

Þessa peysu fékk ég í jólagjöf frá Valgerði fyrir all nokkrum árum. Við erum ekki viss um hvenær en kannski Valgerður geti upplýst það í athugasemdum hér fyrir neðan. En hvað aldrinum viðvíkur þá er peysan falleg og skýlir vel.


Svo barst peysan hér fyrir neðan í tal í dag (peysudagur).

Þessa peysu prjónaði Valdís þegar við bjuggum á Bjargi í Hrísey. Hún prjónaði svona peysur handa allri fjölskyldunni nema sjálfri sér. Rósa var heldur ekki fædd og hún eignaðist aldrei svona peysu. Eitt get ég fullyrt; þessi peysa er búin að halda á mér afskaplega mörgum hitaeiningum. Ekki vissi ég þegar Valdís tók myndirnar að ég hefði reynt að spenna fram bringuna (mont). Látið ykkur ekki detta í hug að ég sé kominn með ellilífeyrisþegamaga eins og einn vinnufélaga minna í Vornesi sagði í haust, sá vinnufélaginn sem á í mestum erfiðleikum með magann sinn.

Lýkur hér spjalli um kreppu, peysur og ellilífeyrisþegamaga.