Ég hef barist við aðgerðarleysi eftir að ég gekk frá reikningum mánaðarins fyrir einum tveimur eða þremur tímum. Ég ætlaði nefnilega að blogga og var búinn að velja myndir af honum nafna mínum, sjálfu barnabarninu. Svo skeði ekkert fyrr en allt í einu að ég leit á myndirnar sem ég hafði valið. Þegar ég svo leit á þær skammaðist ég mín fyrir að vera latur þegar svona skýr og glaður maður birtist á fyrstu myndinni með svo fallegt bros á vör.


Á þessari mynd er hann Hannes Guðjón ekki orðinn viku gamall en getur það bara verið? Jú, það er svo en okkur afa og ömmu rekur í rogastans þegar við horfum á þessa mynd. Drengurinn er þarna greinilega að fylgjast með foreldrunum og það verður ekki betur séð en það sé gaman.


Og hér horfir hann nafni minn á leikfang og eins og á fyrri myndinni; það er gaman. Það mun dragast að ég, afi, fari og hitti hann en mig grunar að amma muni taka rútuna og fara einhvern næstu daga til Stokkhólms til að horfa á hann og lyfta honum aðeins upp. Trúlega mun hún líka að setjast með hann á kné sér og tala til hans. Afi kemur seinna og fær kannski að keyra honum í barnavagni meðfram sundunum í Stokkhólmi. Svo auðvitað kemur hann einhvern tíma í heimsókn á Sólvelli og þá kemur nú afi nafni til með að vilja sýna honum eitt og annað og segja honum frá afrekum sínum í sveitinni.


Rósa mamma og Hannes Guðjón að leika sér.






Og Pétur pabbi og Hannes Guðjón að bauka eitthvað í félagi.


Ég verð nú að segja að tölvutæknin gefur mikla möguleika. Við vorum fyrir fáeinum dögum að skoða myndir af barnabörnunum á Íslandi og ekki fundust á árunum sem þau fæddust möguleikar á að skoða í öðrum löndum myndir af þeim nýfæddum.