Í gær var vinna í Vornesi. Ég lagði af stað um klukkan hálf sjö í gærmorgun og það var sannur vetrarmorgun. Víða var frostþoka sem gaf möguleika á hvínandi hálku og ástæðu til mikillar gætni. Það er merkilegt þetta með Vornes. Þegar ég ek inn skógargöngin heim að staðnum ek ég á vit tilveru sem er mjög svo bundin við þröngt svæði, bundin við húsakynni sem eru umgirt af rótgrónum trjágróðri og runnum sem fólk með græna fingur og hugsjón skipulagði og hlúði að fyrir áratugum og svo að lokum er þessi tilvera bundin þeirri sérstöku starfssemi sem þar fer fram.

Mér dettur oft í hug þegar hringt er til mín, oft með stuttum fyrirvara, og ég er spurður hvort ég geti komið, hvort ég sé ekki dottinn út úr þeirri formgerð sem þar hefur ríkt í fimmtán ár. En þegar ég hef gengið að ákveðnum skáp, pikkað inn leyniorðið sem opnar skápinn og tekið fram lyklana sem ég þarf að hafa og símann sem ég á að hafa í vasanum, þá er ég á heimaslóð. Stuttu eftir að ég kom þangað í morgun gekk fram miðaldra maður sem ég hafði aldrei hitt áður og hann vildi heilsa. Ég hef oft heyrt um þig sagði hann, ég veit að þú ert þjóðsagnapersónan sem tengist Vornesi. Jahá. Ég hef heyrt þetta áður. Ég er nefnilega talinn hafa þá eiginleika að sjá í gegnum fólk og vita þegar að lýgur. Þess vegna lítur fólki mjög illan sem hefur logið í mín eyru.

Einhvern tíma sagði ég að ef nákomnir væru fluga á vegg þegar ég er að vinna þarna þá mundu þeir ekki þekkja mig, ekki fyrr en ég væri aftur á leið út skógargöngin á leiðinni heim. Og það var um klukkan fjögur síðdegis í gær sem ég var á leiðinni heim. Hitamælirinn í bílnum sýndi þá fimm stiga frost en frostið jókst eftir þvi sem mig bar lengra vestur á bóginn móti Örebrosvæðinu. Þegar ég var kominn svo sem þriðjung leiðarinnar heim var ég í frostþoku þegar ég sá lítið dádýr hlaupa út á veginn mjög óþægilega nálægt bílnum. Ég vissi að það var enginn alveg fyrir aftan mig enda bremsaði ég allt hvað af tók og dádýrið slapp og gerði sér greinilega enga grein fyrir því að það hefði verið í lífshættu.

Þegar ég var kominn langleiðina heim stóð allt í einu stór elgskú á veginum en hélt svo áfram þegar ég var nánast stoppaður. Ég lét bílinn aðeins síga áfram og var varkár þar sem það eru oft fleiri dýr á ferðinni ef vart verður við eitt. Bíll kom á móti og stoppaði. Ég varð einskis var og svo gaf ég hóflega í og bíllinn jók ferðina. Einmitt þá kom elgskálfur út á veginn eða það virtist sem hann hefði verið á ferðinni við hliðina á bílnum en svo tók hann á rás og hljóp fram fyrir bílinn. Þá nauðbremsaði ég aftur og nú gáði ég ekki aftur fyrir mig. Innan við einn meter fyrir framan bílinn slapp kálfurinn yfir veginn. Sá sem kom á móti hefur sjálfsagt séð kálfinn meira en ég þar sem hann lýsti á hann.

Þegar nú elgir voru úr sögunni leit á ég á hitamælinn og þá stóð hann í 20 stiga frosti. Ég fór í síðu nærbuxunum í Vornes en fór svo úr þeim þegar ég var kominn fram því að það er vont að sitja með fólki í grúppu og vera allt of heitt. Svo fannst mér ekki nógu kalt til að fara í þær aftur áður en ég lagði af stað heim. Að hugsa sér ef eitthvað kæmi fyrir og ég þyrfti að fara út úr bílnum, þá yrði ég ekki svo mannalegur þegar kuldinn færi að sverfa að. Ég ætla að muna þetta á föstudaginn kemur, en þá fer ég væntanlega aftur í Vornes.

Elgurinn er sagður konungur skógarins og þá hlýtur glæsileg elgskú að vera drottning skógarins.