Ég sagði um daginn að ég hefði borið inn við til einnar viku en þar fór ég ekki með rátt mál. Það varð mun kaldara en mig grunaði og kaldara en veðurspáin gerði ráð fyrir þá og á morgun verður borinn inn viður á ný. Níutíu og átta skrerfa slóðirnar umhverfis og milli húsanna eru greiðfærar en þó svolítið hálar. Það var eins og snjórinn dýpkaði ekki síðast þegar það snjóaði enda er jörð ófrosin undir snjónum og mig grunar að snjórinn bráðni ögn þó að það sé frost. Hann er píniulítið krapakenndur neðst og festist auðveldlega á skóflu.


Ég man vel eftir þegar bændur hittust fyrir meira en hálfri öld, drukku kaffi, tóku í nefið  og ræddu tíðarfar. Ég kannast við setningar eins og að "hann kæmi bara grænn undan" þar sem höfðu verið djúpir skaflar. Þannig verður það hér þegar vorar. Þessi vinnubekkur minn á myndinni er rúmlega 90 sm hár og stendur á svolítilli upphækkun þar að auki. Þessi er jafnaðar snjódýptin. Undir snjónum lifa ýmsir góðu lífi, til dæmis mýs og festingar. Broddgölturinn sem er viðkvæmur og sefur í dvala er líka vel varinn undir þessari hvítu voð þó að hún sé ekki meira en rétt um frostark niðri við jörð. En það tryggir líka broddgeltinum frostleysu í fylgsni sýnu og svo er það fyrir fleiri af íbúum þessa lands.


En það er líka mikið líf ofan á snjónum eins og sjá má hér, en þetta er svo sem 15 metra sunnan við Sólvallahúsið. En þessi för eru í fyrsta lagi eftir næturgesti. Það er að nálgast miðnætti og nú eru trúlega hérar og dádýr rétt sunnan við húsið að gæða sér á eplum, gulrótum og höfrum sem við bjóðum þeim upp á í kvöld. Þegar dádýrafóðrið kemur aftur í verslunina Nágrannabæinn verðum við að kaupa sekk. Í dag var það búið og það voru fleiri eins og ég að kaupa hafra til að gefa. Hafrarnir eru vel étnir hjá mér sagði afgreiðslumaður í Nágrannabænum þegar ég spurði ráða í dag. En ég gef þeim líka gulrætur, sagði hann, dádýrin þurfa safann úr gulrótunum. Já, og ég gef þeim epli líka upplýsti ég hann um. Já, það gengur líka vel samsinnti hann. Hann hlýtur að búa í sveit maðurinn sá.


Hér er brytjun í gangi á eldhúsbekknum. Þetta lítur ekki sem verst út fyrir fjórfætlingana enda hvarf það snarlega þegar dimmdi kvöldið sem þetta var skorið man ég. Dádýrin ráða ekki við frosin epli eða gulrætur, þess vegna brytjum við.

Á laugardag förum við til Uppsala. Það er svo sannarlega kominn tími til að hitta hann nafna minn. Þá verðum við að treysta því að nágrannarnir kringum Sólvelli verði heima og gefi svöngum dýrum svolítið fóður. Ég hlakka til Uppsalaferðar og ég hlakka til að sjá jörð koma græna undan snjó í vor. Ég hlakka til að það verði fært út í skóg sem það alls ekki er núna fyrir gangandi mann, jafnvel þó að ég sé fyrrverandi skaftfellskur smalamaður. Já, ég hlakka til margs þessa stundina, til dæmis að setjast upp í rútu inn í Örebro í sumar eins og við erum búin að tala um og aka niður að Gautaskurði og fara þar í siglingu eða fara í skoðunarferð upp í Värmland á slóðir Selmu Lagerlöv og Göran Tunström. Vitið þið að Göran Tunström skrifaði skáldsögu þar sem Ísland er vetvangurinn. Mér líkar vel í svona rútuferðum, þær eru svo áhyggjulausar og svo notalegt að hlusta á góðan leiðsögumann eða konu. En á þessu augnabliki hlakka ég mest til að leggja mig á koddann eftir smá stund og sigla hraðbyri inn í draumalandið.