Niður í opnun milli tveggja skógarlunda skammt norðvestan við Sólvelli lágu nokkur dádýr við dimmumótin og þau eru ótrúlega oft í þessari opnun. Þau hafa væntanlega átt sinn þátt í að bíta ofan af mörgum ungtrjánum í Sólvallaskóginum í vetur í þakklætisskini fyrir epli og gulrætur sem við veittum þeim. Daglega hlaupa hérar þvert yfir lóðina sunnan við húsið og þegar þeir eru komnir í ákveðna fjarlægð vestan við stoppa þeir og það er alveg eins og þeir horfi skömmustulegir hingað heim. Það er eins og þeir séu ekki alveg ánægðir með sjálfa sig og að þeir sjái eftir því að hafa nagað börkinn af eplatrjánum og ýmsum öðrum trjám eftir að þeir höfðu haft sameiginlega epla og gulrótamáltíð með dádýrunum.

En ég meina ekkert af þessu. Það er búið að skipta út eplatrjánum og ýmsum öðrum trjám og svo koma nýir tímar. Það er ósköp gaman að þessum dýrum og við vildum bara gjarnan sjá meira af elgjunum fjórum sem voru hér á bakvið húsið í vetur, aðallega áður en við fluttum hingað. Kannski voru þeir jafn mikið eftir að við fluttum en þeir hafa væntanlega haldið sig heldur lengra burtu, alla vega á daginn. Og svo var snjórinn svo mikill að það var eiginlega alveg ófært út í skóg til að huga að því sem þar fór fram.

Við fórum inn til Örebro í dag til að panta átta glugga og útihurð. Við fórum í þrjár byggingarvöruverslanir og bárum saman verð og útlit með tilliti til gluggana sem við höfum þegar keypt. Síðasta verslunin sem við komum til er sú verslun þar sem við höfum keypt að mest leyti allt byggingarefni til Sólvalla. Þegar við vorum búin að skoða gluggana fór Valdís út og fékk sér sæti í sólinni og góða veðrinu. Við Bengt skoðuðum verð. Bengt er ekki eigandi en hann er bróðir eigandans og er launþegi hjá honum. Þegar ég sagði að lokum að ég tæki gluggana hjá honum varð hann ótrúlega glaður. Hann stóð upp, tók í hendina á mér og hneigði sig djúpt. Svíar gera þetta gjarnan en ég, Íslendingurinn, verð alltaf svo stífur í hálsinum þegar þeir gera þetta og átta mig ekki á því fyrr en eftir á.

Þegar allt var klárt fór Bengt allt í einu að tala um heimildarmyndina af eldgosinu í Eyjafjallajökli sem sýnd var í gærkvöldi. Honum fannst þetta alveg rosaleg mynd og ótrúlegt hvernig fólk gæti staðið út með þessi ósköp inn á gafli hjá sér. Hann var ekki eini maðurinn sem talaði um þetta í dag. Fólki blöskrar gersamlega.

Ég talaði um héra áðan. Það er svo gaman að sjá þá hlaupa og stundum eru þeir í hóp og virðast leika sér alveg eins og smábörn. Þeir minna mig stundum hreinlega á ólma krakka. Ég sagði eins og smábörn. Ég bað Rósu í dag að senda mér mynd af honum nafna mínum. Svo var ég svo grútmontinn af myndunum og ætlaði nú aldeilis að nota þær á bloggið. En svo bara rífur tölvan kjaft og segir Fel filformat! Fel filformat! Fel filformat! Ég er engu nær. Ég held bara að ég verði að far í tölvuháskóla til að ráða bót á þessu. Ég segi bara góða nótt.