Ég var að tala um það í bloggi í gær að ég mundi ljóstra einhverju upp í dag. Raunverulega var ég bara að gefa í skin að við ættum leyndarmál. En sannleikurinn er bara sá að við eigum ósköp lítið af leyndarmálum. Það er nefnilega lang einfaldast fyrir farsælt líf.

En nú skal ég koma mér að efninu. Þann 19.nóvember 1960 vorum við Valdís stödd í herberginu sem ég leigði af henni Guðrúnu frænku minni frá Fagurhólsmýri. Þetta var í Skaftahlíð 16 og herbergisglugginn vissi móti suðri og sneri út að Miklubraut rétt austan við Lönguhlíðina. Ég var 18 ára og Valdís átti fimm daga í að verða 18 ára líka. Í litlum pakka höfðum við trúlofunarhringa og vorum að hugsa um að setja þá upp á afmælisdaginn hennar Valdísar. Nú var það svo að við vorum óþolinmóð og áttum erfitt með að bíða þannig að við ákváðum að setja þá bara upp þennan dag, þann 19. nóvember. Og svo gerðum við.

Í dag, þann 19. nóvember, nákvæmlega 50 árum eftir trúlofunina, á sér stað annar atburður. Hún Rósa dóttir okkar sem varði doktorsritgerð sína þann 4. júní í vor er nú á þessu kvöldi stödd í Borgarhúsi Stokkhólms (Stockholms stadshus) og tekur við ákveðna athöfn á móti doktorsskýrteini sínu. Hún er klædd íslenskum upphlut sem góður fulltrúi Íslands.


Ég hélt að ég yrði búinn að fá mynd af Rósu á upphlutnum við þessa athöfn en svo varð ekki. En í staðinn birti ég mynd af Borgarhúsi Stokkhólms sem stendur á Kungsholmen, einni af mörgum eyjum Stokkhólms, og svo sem einn kílometer að baki borgarhúsinu búa Rósa, Pétur og Hannes Guðjón


Og hér er önnur mynd af borgarhúsinu. Í þessu húsi eru Nóbelsverðlaunin afhent og margar aðrar hátíðir og veislur eru haldnar þar. Við Valdís höfum skoðað þetta hús með leiðsögumanni og þar er margt að sjá.

Já, 19. nóvember er sérstaklega merkilegur á 50 ára fresti.