Skal duga í 15 ár
Bestå heitir utanhússmálningin og þau sögðu í málningarversluninni okkar að ef við máluðum tvær umferðir eftir grunnmálninguna mundum við ekki þurfa að mála næstu 15 árin. Það lét aldeilis gríðarlega stórt. Eftir 15 ár verðum við Valdís 84 ára. Það verður árið 2026 og kannski best að taka sumarið 2026 frá strax til að mála Sólvelli. Svo ráðgaðist ég svolítið við málarann og hann hélt því sama fram. Alveg er þetta frábært.
Í morgun, sunnudag, eftir hugvekjuna hófst málningarvinnan. Ég undirbjó í gær með því að fara yfir alla neglingu og bæta svolítið um betur. Ég tók tröppu frá IKEA og minni pensil og byrjaði að mála meðfram öllu og efst. Valdís hélt sig hins vegar við jörðina og gekk að stórum flötum. Hún notaði gamla borðstofustólinn undir málningarfötuna, þennan sem ég nenni ekki að líma saman einu sinni enn. Þarna er hún að mála austurvegginn og hefur skóginn á bakvið sig.
Hér er hún enn við austurvegginn og er að verða búin með hann. Í glugganum speglast þvotturinn á snúrunni og fata sem ég nota til að fylgjast með úrkomu. Það var nú meiri munurinn að fá þvottasnúru og lykta svo af þvottinum á eftir, mmmmmm, hvað rúmfötin lykta gott. Skógurinn speglast í glugganum líka.
Hér erum viðkomin á vesturvegg og sólin er að ná okkur þar. Hér er íslenski fáninn í glugganum móti veginum.
Það er seinlegt að mála þessa mjóu fleti en það er við engan að sakast annan en hönnuðinn sjálfan, þann sem er að mála. En satt best að segja; þetta er bráðfallegt hús og verður ennþá fallegra fullmálað.
-------------------------------------------------
Það er virkilega komið að því að funda með Óla Lokbrá. Á morgun förum við Valdís í dagsferðalag út í Stokkhólms skerjagarð. Við förum með rútu frá Örebro klukkan sjö og ósköp verður notalegt að setjast upp í rútuna og finna hana renna af stað og þurfa ekki að hafa neinar áhyggjur af ferðinni, bara vera með. Það er alveg ótrúlega fallegt að ferðast í skerjagarðinum og því verður eiginlega ekki lýst, það verður að upplifast. Það verða engar smíðar, engin viðarvinna og enginn penslill með í för. Ég hlakka til.
Áðan talaði ég um sunnudagshugvekjuna. Þar var talað við hana Lnnu Maríu Klingvall, konuna sem fæddist handa- og handleggjalaus og með einn heilan fót og hinn örstuttann. Það var mikið að hugsa um meðan á því samtali stóð og það var því sönn hugvekja. Ég vona að ég komi því í verk að fara inn á sjónvarpið í tölvunni og hlusta betur á samtalið. Þegar manneskja með slíkar takmarkanir sem Lena María getur verið söngkona, íþróttakona, listamaður og svo glöð og þakklát fyrir sitt, þá ber mér að vera mikið þakklátur fyrir að geta farið á tveimur fótum og með tvær hendur í ferðalag út í Stokkhómms skerjagarð á morgun.
Góða nótt
Í morgun, sunnudag, eftir hugvekjuna hófst málningarvinnan. Ég undirbjó í gær með því að fara yfir alla neglingu og bæta svolítið um betur. Ég tók tröppu frá IKEA og minni pensil og byrjaði að mála meðfram öllu og efst. Valdís hélt sig hins vegar við jörðina og gekk að stórum flötum. Hún notaði gamla borðstofustólinn undir málningarfötuna, þennan sem ég nenni ekki að líma saman einu sinni enn. Þarna er hún að mála austurvegginn og hefur skóginn á bakvið sig.
Hér er hún enn við austurvegginn og er að verða búin með hann. Í glugganum speglast þvotturinn á snúrunni og fata sem ég nota til að fylgjast með úrkomu. Það var nú meiri munurinn að fá þvottasnúru og lykta svo af þvottinum á eftir, mmmmmm, hvað rúmfötin lykta gott. Skógurinn speglast í glugganum líka.
Hér erum viðkomin á vesturvegg og sólin er að ná okkur þar. Hér er íslenski fáninn í glugganum móti veginum.
Það er seinlegt að mála þessa mjóu fleti en það er við engan að sakast annan en hönnuðinn sjálfan, þann sem er að mála. En satt best að segja; þetta er bráðfallegt hús og verður ennþá fallegra fullmálað.
-------------------------------------------------
Það er virkilega komið að því að funda með Óla Lokbrá. Á morgun förum við Valdís í dagsferðalag út í Stokkhólms skerjagarð. Við förum með rútu frá Örebro klukkan sjö og ósköp verður notalegt að setjast upp í rútuna og finna hana renna af stað og þurfa ekki að hafa neinar áhyggjur af ferðinni, bara vera með. Það er alveg ótrúlega fallegt að ferðast í skerjagarðinum og því verður eiginlega ekki lýst, það verður að upplifast. Það verða engar smíðar, engin viðarvinna og enginn penslill með í för. Ég hlakka til.
Áðan talaði ég um sunnudagshugvekjuna. Þar var talað við hana Lnnu Maríu Klingvall, konuna sem fæddist handa- og handleggjalaus og með einn heilan fót og hinn örstuttann. Það var mikið að hugsa um meðan á því samtali stóð og það var því sönn hugvekja. Ég vona að ég komi því í verk að fara inn á sjónvarpið í tölvunni og hlusta betur á samtalið. Þegar manneskja með slíkar takmarkanir sem Lena María getur verið söngkona, íþróttakona, listamaður og svo glöð og þakklát fyrir sitt, þá ber mér að vera mikið þakklátur fyrir að geta farið á tveimur fótum og með tvær hendur í ferðalag út í Stokkhómms skerjagarð á morgun.
Góða nótt
Kommentarer
Trackback
