Þegar ég var búinn teygja úr mér í morgun og lesa texta dagsins dreif ég mig fram úr, að tölvunni og inn á ríkisútvarðið til að sjá hvernig Íslandi hefði reitt af í illviðrinu í nótt. Síðan fór ég inn á FB til að skoða myndir af Vestmannaeyjafjölskyldunni okkar. Meðan ég flakkaði milli myndanna þar heyrðist hvellur ofan af þaki líkur því sem eitthvað mjög sterkt hefði slitnað. Síðan heyrðust miklir skruðningar þegar einir tíu fermetrar af hálfs meters þykkum snjó rann niður af þakinu. Það var frostlaust og búið að vera alla vega í sólarhring.

Eftir morgunverðinn fór ég út og virti fyrir mér snjóinn á þakinu. Ég sá að við urðum að fá gönguleið fjær húsinu að útidyrunum bakdyramegin, en slóðin sem við höfum haft í tvo mánuði lá meðfram veggnum þar sem nú var hætta á að snjór félli í hana. Svo gerði ég það. Þegar ég hafði lokið mokstrinum og kom inn var Valdís að tala í símann. Annelie og Kjell ætluðu að líta inn eftir smá stund. Gott að vera búinn að moka nýja slóð. Svo komu Annelie og Kjell. Fyrst skoðuðum við nýbygginguna og svo gengum við bakvið húsið eftir nýju slóðinni og inn um þvottahúsdyrnar. Þegar við höfðum verið inni svo sem eina og hálfa mínútu heyrðust miklir skruðningar. Það hafði hrunið af húsinu bakdyramegin, niður í gömlu slóðina, og þar lá nú um 70 sentimetra djúpur hart pressaður snjór. Sá sem hefði orðið undir því hefði ekki verið jafn góður eftir í háls eða hryggjarliðum. Þvílíkt lán að hafa haft þessa fyrirhyggju og hallærislegt hefði það verið að ganga með fólkinu eftir slóðinni sem fylltist einhverri mínútu áður en snjórinn féll.

Á sama tíma og við vorum hér í blíðskapar veðri var vitlaust veður á Íslandi. Talandi um Vestmannaeyjafjölskylduna og myndirnar áðan var líka vitlaust veður á Norðurlandi um páska fyrir meira en tuttugu árum, en þá höfðu Valgerður og Jónatan ákveðið að koma og vera hjá okkur um páska.


Þá var sterklegi maðurinn sem á þessari mynd gætir systra sinna hjá ljósmyndaranum í Vestmannaeyjum um nýliðin jól bara lítill drengur. Líklega var það þannig að veður versnaði fyrr en spáð var, eða alla vega sluppu þau ekki norður yfir Öxnadalsheiði áður en stórhríð skall á. Farsímar voru ekki í hvers manns vasa á þessum árum en við vissum þó að þau höfðu lagt á heiðina og svo var ekki mikið annað að gera en að vona það besta. Ekki kann ég að segja frá ferðinni yfir Öxnadalsheiði, niður í Öxnadal og Eyjafjörð, en get þó sagt að þau lentu í samfloti með hjálpsömu fólki. Að lokum komust þau á Árskógssand og þá þurfti að senda eftir þeim þar sem þau náðu ekki áætlunarferðinni.

Það er eins og venjulega þegar ég skrifa um eitthvað að ég kemst í sterkari tengsl við minninguna og ég átta mig á því núna að mínúturnar liðu afar hægt meðan ekkert spurðist af ferðalöngunum. Það var líka mikill léttir að heyra að þau hefðu komið fram í byggð á ný. Ég mun hafa verið lasinn um þessa páska því að það lenti á Valdísi að fara tvisvar niður á bryggju í hríðarveðri, fyrst til að taka á móti Rósu sem þá var að koma heim úr skóla og svo aftur þegar ferðafólkið að sunnan loks komst út í ey. Valdís segir að það hafi verið alger þrautarganga fyrir hana eins og veður var þá.

Við töluðum við Dísu og Ottó í Hrísey í gær og þá sögðu þau að Gunnhikldur dóttir þeirra væri á leið til Dalvíkur frá Akureyri í virkilegu óþverra veðri. Það leyndi sér ekki að þeim var ekki alveg rótt og við skildum það vel, þekktum það af eigin raun.


Svo aftur til Vestmannaeyjasystkina, Erlu, Kristins og Guðdísar. Það virðist fara vel á þeim á þessari mynd eins og þeirri fyrri. Við vitum líka að það fer vel á með þeim og að þær systur elska stóra bróður afar mikið. Ég efa ekki að það er gagnkvæmt af hans hálfu. Þetta eru falleg börn Valgerður og Jónatan.

Þú mátt alveg kommentera Valgerður og segja aðeins nánar frá þessari ferð. Það væri fóðlegt að rifja þetta svolítið meira upp.