Upp úr hálf tíu í gærmorgun lagði ég af stað í vinnu til að vera að vera að heiman í 28 tíma. Þegar ég kom í Vornes byrjaði ég á að hitta hana Annelie hjúkrunarfræðing. Hún gaf mér skýrslu um þá sem höfðu verið skrifaðir inn síðan ég var þar tæpum þremur dögum áður. Þessi skýrsla var mikilvæg fyrir mig þar sem fyrir mér lá að vera að mestu einn með þessu fólki meiri hluta helgarinnar. Hún dvaldi lengst við Jón og lýsti honum fyrir mér. Það er heppni að þú vinnur þessa helgi sagði hún þar sem ég er alveg hand viss um að þið passið vel hvor fyrir annan. Síðan gekk ég inn á reykherbergið á sjúkradeildinni, herbergi sem ég vil þó helst ekki koma inn á.

Þar heilsaði ég bæði kunnugum og ókunnugum mönnum og konum. Maður einn þar inni hafði rólegt og góðlegt yfirbragð og það var ekki um að villast að þar var Jón. Ég gekk til hans, rétti honum hendina og sagði; komdu sæll Jón. Hann stóð upp og heilsaði og spurði: Ert þú ellilífeyrisþegi? Hvernig dettur þér það í hug? Spurði ég á móti. Lít ég út fyrir að vera svo gamall? Hann kímdi og sagði að ég liti ljómandi vel út sem ellilífeyrisþegi. Hann er tveimur árum yngri. Hann langaði að vita hvað ég gerði þarna og nú veit hann það.

Sjúklingarnir sjá um morgunverð á laugardögum og sunnudögum. Ég lít alltaf nákvæmlega yfir hvernig þau ganga frá eftir morgunverðinn og sannleikurinn er sá að þau ganga afar vel frá eftir sig. Svo gef ég þeim einkunn. Eftir þessa athugun mína í morgun byrjaði morgunfundurinn þar sem ég þakkaði fyrir morgunverðinn og gaf þeim einkunnina. Ég byrjaði þó á því að segja að það væru aðeins tvö tækifæri þar sem ég leyfði mér að vera alvarlega vondur maður í vinnunni. Það væri á laugardags- og sunnudagsmorgnum þegar ég með refsaugum mínum reyndi að finna ágalla við fráganginn eftir morgunverðinn. Ég vissi að þeim finnst ég ekki vera vondur maður þó að þau séu stundum hrædd við mig. Þess vegna brustu þau í snöggan hlátur þegar ég sagði þetta. Þau fengu "mikið vel viðurkennt" fyrir fráganginn. Síðan byrjaði alvarlegi hluti þessa morgunfundar.

Hvað ætli ég sé svo að segja með þessu? Það er á mörkum þess sem ég má segja um vinnuna mína. Það sem ég er að segja er að ég hef góða vinnu. Annars mundi ég ekki nenna þessu og sérstaklega ekki að aka svo langar leiðir sem ég þarf að gera. Eins og Jón taldi með réttu, þá er ég nú sannnarlega ellilífeyrisþegi. Konan mín er líka svo duglega að taka þátt í þessu með því að vera oft ein heima. En við bíðum betri tíma á nýju ári þegar ég kem til með að vinna mun mikið minna eða hreinlega hætta. Byggingarvinnan er líka komin á rólegra stig og er meira orðin tómstundasmíði.

Mér lá dálítið á þegar vinnunni lauk seint í hádeginu og hún Susanna ráðgjafi leysti mig af og verður í vinnunni þangað til um hádegi á morgun. Við Valdís ætluðum að vera í Fjugesta klukkan hálf þrjú. Ég skilaði henni að safnaðarheiminu í Fjugesta en sjálfur fór ég til að kaupa dísilolíu á bílinn og til að taka út vasapeninga í hraðbanka. Síðan ók ég rólega um Fjugesta svolitla stund til að sjá mig um og svo hélt ég að safnaðarheimilinu þar sem ég gekk inn.

Þegar ég leit inn í samkomusalinn sá ég mikið af rosknu fólki sem gæddi sér á kræsingum af kökuhlaðborði. Þetta kom mér á óvart enda er ekki svo algengt að Svíar bjóði upp á kökuhlaðborð. Ég gekk inn að borðinu og virti fyrir mér kræsingarnar. Þar sem ég er nú einn af Kálfafellsbræðrum leist mér hreint alveg rosalega vel á brúnu súkkulaðiterturnar og bláberjapæið sem var við hliðina á könnunni með vanillusósunni. Ég stakk hundraðkalli í tágakörfuna á borðinu eftir að ég hafði talaði við konu sem var þarna til þjóðnustu reiðubúinn. Fólk var þarna að safna fyrir fátækt fólk í Afríku. Världens barn.

Meðan ég var að borða af fyrri kökudiskinum var kynntur maður úr sveitinni utan við Fjugesta, en hann hafði unnið við hjálparstörf niður í fátækustu Afríku. Það kom fram að þessi maður var aldraður augnlæknir og hann sýndi fjöldan allan af skyggnum frá starfinu þar. Hann sýndi bæði börn og fullorðna sem höfðu skaðast á augum og mörg andlitin litu vægast sagt alvarlega út. Hann sýndi augnaðgerðir út í guðsgrænni náttúrunni, jafnvel á matarborði eins og Esra læknir notaði á Kálfafelli þegar hann fjarlægði af mér litlafingurinn fyrir meira en sextíu árum. Það sem þessi maður sýndi var svo rosalega alvarlegt að ég var kominn á fremsta hlunn með að byrja nað gráta. Ég man ekki hvort það var fimmta eða sjötta hver kona sem fæðir barn sem deyr af barnsförum þarna. Það var að vísu ekki litið svo alverlegum augum vegna þess að það voru konur sem dóu. Það fyllti mælinn endanlega.

Og þarna sat ég og borðaði súkkulaðitertur. Ég fann að ég var byrjaður að svitna af sykrinum, en áður en læknirinn kom að þessu síðasta og svo hrikalega alvarlega, var ég búinn að sækja á annan kökudisk. Þá var ég líka farinn að velta því fyrir mér hvar Valdís eiginlega væri stödd á þessari stundu. Um það leyti sem ég var farinn að finna sykur- og súkkulaðibragðið með allri húðinni lauk þessi góðlátlegi læknir máli sínu, læknir sem hefur mótast af að vinna við hjálparstörf niður í fátækustu Afríku. Þá var það kynnt að "Hafa það gott kórinn" í Fjugesta ætlaði að syngja nokkur lög. Strax þar á eftir lét Valdís veskið sitt detta í kjöltu mína, en hún hafði þekkt mig á baksvipnum konan sú þegar hún kom ásamt kórnum sínum inn í salinn að baki okkur öllum.

Kórinn stillti sér upp og þarna í miðjum kórnum stóð kona ein brosandi og ánægð. Það var fiskimannsdóttirin frá Hrísey sem var svo kvíðin þegar við lögðum af stað frá Sólvöllum til Fjugesta einum klukkutíma fyrr. Ég sá vel að kvíðinn var runninn út í sandinn og eftir var kona sem var laus við allar hömlur og tók lifandi þátt í söngnum. Kórstjórinn og stofnandi kórsins er góðmenni sem býr eina 300 metra hér norðan við okkur, en við þekkjum hann ekkert sem nágranna. Han fer bara hér framhjá öðru hvoru á bláa Renó sendiferðabílnum sínum og hann á stóran hund, svo stóran hund á hann, að hundurinn skellti honum um koll inn í skógi fyrir einhverjum vikum og þess vegna gengur hann við tvær hækjur. En honum þykir vænt um hundinn sinn og hefur því löngu fyrirgefið honum þennan dálítið grófa leik.

Ég verð að nefna mann einn sem stóð næstum lengst fram til hægri í kórnum. Hann er trúlega ellilífeyrisþegi, einir tveir metrar á hæð, breiður yfir herðarnar, vöðvamikill og dálitið þykkur undir belti. Mjög sterkan bassa hefur þessi maður og þegar hann beitti bassanum getur maður svo sannarlega sagt að salurinn fylltist af rödd hans. Síðasta lagði sem þau sungu var "Rússnesk vísa", sett saman af fjórum eða fimm vísum. "Hej!" var sungið kröftuglega undir lok hverrar vísu. Þá varð þessi stóri maður svo svifléttur þar sem hann dansaði og það var sem einungis tærnar snertu gólfið fislétt. Söngur getur greinilega gert kraftaverk. Ég sá það bæði á konunni minni og bassamanninum mikla. Þar sem þessi stund í safnaðarheimilinu í Fjugesta spilaði á tilfinningar mínar kom ég aftur við hjá tágakörfunni á tertuborðinu. Ég setti í hana peninga sem eiga að geta gefið fleiri en einni móður sem fæðir barn niður í fátækustu Afríku hreint vatn til að þvo sér upp úr. Þar með eiga þær meiri möguleika á að halda lífi.