Klukkan tíu í morgun ók ég úr hlaði í Vornesi og var þá búinn að vinna löngu helgina eins og kallað er og vera einn með húsið það sem samsvarar næstum viku vinnu utan það að kona var í eldhúsinu hluta dagsins og sá liðinu fyrir mat. Ég vissi að ég yrði þreyttur þegar ég kæmi heim og ekki síst vegna þess að nóttin varð afar stutt hjá mér. Það var nefnilega svo að þegar ég var lagstur á koddann rétt fyrir miðnætti í gær, búinn að slökkva ljósið og Óli Lokbrá var búinn að fylla herbergið með nærveru sinni, að ég heyrði talsvert högg. Það var barið í húsið með planka eða einhverju slíku. Svo heyrði ég annað högg og svo heyrði ég högg áfram. Það var verið að brjótast inn í húsið!

Nú er ég byrjaður að skrifa sannann reyfara. Ekki langaði mig til þess en það var ekki um annað að ræða, ég klæddi mig aftur. Ég fór þó í skóna án þess að fara í sokka. Einhver fullur eða bilaður bófi mundi varla fara að skoða á mér lappirnar. Ég fór út að næsta glugga og leit út. Engin hreyfing. Svo gekk ég að næsta glugga og svo að þar næsta og ennþá engin hreyfing. Svo fór ég gætilega niður stigann án þess að kveikja ljósið og leit út um enn aðra glugga á hæðinni fyrir neðan. Engin hreyfing.

Svo var ég kominn inn á sjúkradeildina eftir að fara eftir endilöngu stóru húsi og þegar ég kom inn á ganginn þar kom maður á sextugs aldri eftir ganginum. Hann var innskrifaður og alls ekki bófinn sem ég leitað að. Við heilsuðumst og hann virtist ögn hissa á að sjá mig. Svo fór hann inn í reykherbergið. Ég fór inn á vaktherbergið og út að glugga þar. Það var dimmt fyrir utan gluggann svo að ég sá lítið. Því lagði ég ennið að rúðunni til að sjá betur. Rétt í því kviknaði útiljós sem var rétt við gluggann. Sko, nú var bófinn ekki langt undan en ég sá hann samt ekki þó að ljósið hefði kviknað. Það var þá sem hárin risu á höfðinu á mér.

Nú heyrði ég meiri umferð frammi á ganginum svo að ég hélt þangað. Þar var herbergisfélagi mannsins á sextugs aldrinum kominn á stjá líka. Hann var liðlega þrítugur sá og var svolítið hissa að sjá mig á þessum tíma, klukkan að verða hálf eitt að nóttu. Hann hélt líka inn í reykherbergið og ég á eftir þó að mér líkaði ekki að vera þar inni. Af hverju ert þú á ferðinni á þessum tíma spurði sá yngri. Ég sagðist bara hafa viljað fara eina aukaferð um húsið áður en ég leggði mig. Svo spurði ég hvað hefði vakið þá á þessum tíma. Þeir vissu það ekki. Svo voru hljóð alls ekki rædd.

Ég gekk eftir endilangri sjúkradeildinni og upp á næstu hæð fyrir ofan. Ég kveikti engin ljós til að vera minna áberandi í þessum leitarleiðangri mínum. Að lokum taldi ég mig búinn að grandskoða allt og búinn að fara út og fullvissa mig um að það væri enginn náælgt húsinu. Ég hafði nú ekki heyrt hljóðin í hálftíma eða svo. Ég talaði aðeins meira við mennina sem voru ennþá í reykherberginu og lagði svo af stað í áttina að herbergi mínu sem var á allt öðrum stað í húsinu.

Ég smeygði mér undir mjúka og góða sængina og fann að ég var orðinn verulega þreyttur og það féll á mig höfgi með það sama. Þá reif smá vindhviða  í opna gluggafagið þannig að ég rumskaði aftur. Rétt á eftir var aftur barið í húsið. Ég byrjaði nú að renna grun í hvað væri hér á ferðinni. Nokkru síðar tók væg vindhviða í gluggann aftur og í sama mund var barið í húsið. Vinnupallarnir!

Verið er að leggja nýjar þakhellur á húsin í Vornesi og um átta metra háir vinnupallar umlykja sjúkradeildina. Ég vissi að þeir voru svo sem fimm sentimetra frá þakrennunum þannig að þeir gátu auðveldlega slegist í rennurnar í vægum vindi. Ein vindhviða enn og ein vindhviða enn sönnuðu þessa kenningu og ég varð þess full viss að það væri enginn brjálæðingur að reyna að komast inn i hús í Vornesi. Í morgun sögðu sjúklingarnir á sjúkradeildinni að það hefði verið einhver hávaði frá þakinu að ónáða þá um nóttina. Ljósið kviknaði vegna þess að rofinn er tímastilltur og er ennþá stilltur á bjartasta sumartímann.

Þegar ég kom heim átti ég sem sagt von á því að ég mundi verða þreyttur og ekki hafa mig í neitt. En nei! Ég fann ekki svo mikið fyrir þreytu. Svo fórum við Valdís í búð og ég keypti líka þrjú borð hjá honum Mats sögunarmanni. Ég ætlaði að smíða flatan stiga á þakið því að ég þarf að vinna smávegis þar uppi. Ég er orðinn upp úr því vaxinn að vera með æfingar á þaki og vel öryggið fram yfir karlmennskuna.

Svo fór að rigna og það rigndi drjúgt en eins og svo oft áður féll regnið svo mildilega niður að það var aðeins notalegt að fylgjast með því. Þá vaknaði hjá mér þessi ótrúlega notalega tilfinning. Það rignir of mikið til að ég geti gert það sem ég ætlaði að gera. Hvað geri ég þá? Guð er góður að senda mér regn. Ég geri ekki neitt.

Það eru fimm tímar síðan það fór að rigna og ég er búinn að fara oft út í dyr til að fylgjast með þessari dásamlegu rigningu og það rignir enn. Ég hef hugsað til stórrigninga í brúarvinnunni fyrir meira en hálfri öld þegar það urðu svonefndar inniteppur og maður skiptist á við að lesa, sofna, fá sér mjólkurkex og mjólk, lesa, sofna aftur og líða alveg dásamlega undir tjaldhimninum með róandi regnið yfir sér. Já, víst var Guð góður að senda mér rigninguna.

Svo er Valdís búin að taka bláber úr frystinum og hræra púðursykri út í ögn af Tyrkjajógúrt. Ég veit að bráum verða bláber í Tyrkjajógúrt. Það er gott að vera heima.


Þegar við vinnum kvöld/nótt í Vornesi sofum við hægra megin í háa húsinu á annarri hæð. Sjúkradeildin er nánast í hvarfi við stórt linditré sem er nokkru til hægri við háa húsið. Fjær á myndinni er vatnið Geringe og yfir það sér yfir víðáttumikla skóga í átt til Austur-Gautalands. Ég mundi ekki svo skömmu eftir að þessa nótt í Vornesi blogga um atburði næturinnar á sænsku.

Takið eftir hvað trén gnæfa mikið yfir húsin og til og með yfir húsið sem er tvær hæðir og hátt ris. Ég hélt einu sinni að svona stór tré stækkuðu ekki svo mikið lengur en á þeim tæpu 16 árum sem ég hef verið viðriðinn þennan stað hafa þau stækkað gríðar mikið.