Bloggskrif þann 13. febrúar 2012
Það var á miðvikudaginn var sem sótarinn kom í sína árlegu heimsókn til að annast að kamínuna okkar. Þar með á hún að verða góð til upphitunar eitt ár áfram og einnig að uppfylla skilyrði brunatryggingarinnar. Ég vann þá um kvöldið og fór seinna til að geta hitt sótarann. Svo kom hann að útihurðinni með kaðalhönk á öxlinni og á endanum á þessari kaðalhönk var bursti og svo nokkrar kúlur sem eiga víst að berjast í skorsteinsveggina og hreinsa af þeim ösku og tjöruskánir.
Ég byrja á þvi að fara upp á þak sagði hann inn um rifu á hurðinni og svo fór hann upp stigann sem ég stillti upp við skorsteininn daginn áður. Litlu síðar fengum við að berja þennan mann almennilega augum og það leyndi sér ekki að hann var sótari. Eiginlega grunaði okkur eftir á að hann hefði strokið sóti á kinnarnar áður en hann fór til vinnu um morguninn. Grannarnir sögðu líka að sami sótari hefði verið hjá þeim klukkan sex um morguninn og þá þegar hefði hann verið orðinn svartur af sóti. Hendurnar voru einnig sótsvartar og það var hægt að ætla að hann væri þeldökkur. Hann hafði prjónahúfu á höfði í staðinn fyrir bátinn sem þeir hafa oftast.
Svo lauk hann verki sínu með því að kafa með hendurnar upp að olnbogum inn í kamínuna sóta hana innan. Svo fór hann, við kveiktum upp og ég lagði svo af stað í vinnu. Þessi leið sem ég er búinn að fara eitthvað yfir þrjú þúsund sinnum var sjálfri sér lík með sama þunna lag af snjó í einhverjar vikur. Stórgatan sem ég ek eftir gegnum Vingåker liggur bókstaflega eftir endilöngum bænum og einu umferðarljósin sem fyrirfinnast í Vingåker eru á miðri Stórgötunni við bensínstöðina. Ungur maður ýtti á hnapp og rauðu ljósin stoppuðu mig og aðra sem áttu þar leið um.
Nokkrar stokkendur notuðu sér tækifærið og fóru líka yfir á þessu rauða ljósi, en á meðan þær vögguðu þarna kom grænt ljós á umferðina. Fólk stoppaði samt fyrir þessum fríða hópi en einn sem kom á móti virtist þó ekki ætla að gefa sig og það munaði líklega undir tuttugu sentimetrum að hann tæki einn stegginn með framhjólinu. Þegar allur hópurinn var kominn inn á planið hjá bensínstöðinni OK/Q8 gátu allir haldið áfram á ný. Þetta var tilbreytingin sem stóð upp úr á ferðalaginu þennan daginn.
Þegar ég átti eftir timmtán kílómetra hringdi Ove og spurði hvar ég væri. Hann sagðist þurfa að biðja mig að taka grúppuna sem hann ætlaði sjálfur að taka. Þá tek ég hana bara sagði ég og svo kom ég fáeinum mínútum áður en grúppan átti að byrja, renndi mér úr vetrarjakkanum, hengdi upp húfuna og fór á inniskóna. Svo byrjaði grúppan með fólki sem ég hafið hitt að hluta en nöfnin á öðrum vissi ég ekki þannig að ég varð að hafa eyrun opin þegar við tókum eina umferð til að kynna okkur. Þeim finnst ég ótrúlega góður við að muna nöfn og það er gott ef ég er góður við að muna eitthvað.
Þetta er eina vinnan sem mér finnst ég kunna almennilega. Ég var enginn atvinnusmiður en þokkalegur við að bauka fyrir sjálfan mig. Ég held hins vegar að ég hafi verið sæmilegur bústjóri í nautabúinu. Sveitarstjórastarfið hefið ég átt að gefa einhverjum öðrum kost á að vinna. En ráðgjafastarfið finnst mér eiginlega hafa leikið í höndunum á mér. Það má þá segja að það var gott að ég fann sjálfan mig að lokum. Ég er ekki kvíðinn fyrir nóttina þó að einhver sé lélegur að kvöldi og ég tel mig finna fyrir öryggi og ró hjá sjúklingunum þegar ég vinn kvöld. Annað finnst mér fara eftir þessu.
Í gær, sunnudag, vann ég aftur kvöld og þá mætti ég samkvæmt venju um hádegi. Ég sá að pípulagningamenn höfðu verið á ferðinni og rör og verkfæri lágu við veggi á tveimur stöðum. Svo var ekkert meira með það. Einn sjúklingur á sjúkradeildinni hafði herbergi á annarri hæð og bjó þar einn, en það finnst orðrómur um draugagang á þeirri hæð. Um átta leytið um kvöldið spurði hann mig hvort ég mundi ekki sofa þar uppi líka. Nei svaraði ég að bragði og sá hvernig hann snöggfölnaði upp um leið og hann heyrði mig segja þetta. Þá ligg ég einhvers staðar annars staðar á dýnu í nótt varð honum að orði og hann lagði áherslu á það sem hann sagði. Jú, ég sagði honum að ég mundi vissulega sofa þar líka en ég vildi bara sjá hversu mikil alvara lá á bakvið þetta.
Um miðnætti var ég að ganga frá mér í háttinn og fór á klósettið. Svo halaði ég niður og var kominn í dyrnar þegar það var eins og skotið af byssu rétt fyrir aftan mig. Mér, þessum yfirvegaða manni, varð nú á að taka næsta skref æði mikið hraðar og lengra en ég var vanur og svo var skotið aftur. Það lá við að ég færi að trúa á draugaganginn sjálfur þó að ég ætti von á því að draugagangur sýndi sig á allt annan hátt en þennan. Svo lækkuðu skothvellirnir þarna inn á klósettinu og urðu líkari drunum. Eftir nokkrar sekúndur renndi mig grun í hvað hér lægi að baki. Pípararnir!!! Ég fór inn á herbergið og opnaði fyrir kranann þar og þá kom vatnið í gusum og miklir loftpúðar á milli. Hvellirnir þar voru bara ekki eins ótrúlega miklir og í klósettkassanum.
Ég sagði frá þessu á morgunfundi starfsfólks í morgun, mánudagsmorgun, þegar ég gaf skýrslu eftir helgina. Ég dró ekki úr og vakti þetta mikla kátínu. Maðurinn verður ekki látinn búa þarna uppi lengur. Hann var rólegur og yfirvegaður í morgun þegar hann lýsti fyrir mér hvað hann hefði upplifað þarna uppi áður, en það ætla ég að hafa fyrir okkur tvo. Draugaorðsporið hvílir á þessari hæð alltaf öðru hvoru og svo deyr það út á milli. Það er gott að krydda lífið með einhverju óvenjulegu vissar stundir.
Valdís er með kór sínum að æfa slatta af gömlu tjúttlögunum og svo ætla þau að syngja fyrir dansi í apríl. Það verður öðru vísi ball en þegar pabbi hennar lék á munnhörpu á böllum og dansaði spilandi á munnhörpuna við dætur sínar. Á laugardaginn förum við á Evert Taube tónleika í höfuðstöðvunum Fjugesta. Við höfum fengið gott tilboð í þriggja daga ferjuferð til Helsingfors í vor. Það mál er í athugun. Í gær var sjónvarpsþáttur sem heitir Så skall det låta (Þnnig skal það hljóma). Það voru snillingar í þessum þætti sem gerðu hann alveg sérstakan í sinni röð. Hann verður endursýndur miðvikudaginn 15. febrúar kl. 12,20 að íslenskum tíma sem er fínn tími fyrir ellilífeyrisþega sem hafa erlendar stöðvar. Það er gott að opna fyrir sjónvarpið eftir grjónagraut og slátur.
Nú er mál að linni. Bless, bless.
Ég byrja á þvi að fara upp á þak sagði hann inn um rifu á hurðinni og svo fór hann upp stigann sem ég stillti upp við skorsteininn daginn áður. Litlu síðar fengum við að berja þennan mann almennilega augum og það leyndi sér ekki að hann var sótari. Eiginlega grunaði okkur eftir á að hann hefði strokið sóti á kinnarnar áður en hann fór til vinnu um morguninn. Grannarnir sögðu líka að sami sótari hefði verið hjá þeim klukkan sex um morguninn og þá þegar hefði hann verið orðinn svartur af sóti. Hendurnar voru einnig sótsvartar og það var hægt að ætla að hann væri þeldökkur. Hann hafði prjónahúfu á höfði í staðinn fyrir bátinn sem þeir hafa oftast.
Svo lauk hann verki sínu með því að kafa með hendurnar upp að olnbogum inn í kamínuna sóta hana innan. Svo fór hann, við kveiktum upp og ég lagði svo af stað í vinnu. Þessi leið sem ég er búinn að fara eitthvað yfir þrjú þúsund sinnum var sjálfri sér lík með sama þunna lag af snjó í einhverjar vikur. Stórgatan sem ég ek eftir gegnum Vingåker liggur bókstaflega eftir endilöngum bænum og einu umferðarljósin sem fyrirfinnast í Vingåker eru á miðri Stórgötunni við bensínstöðina. Ungur maður ýtti á hnapp og rauðu ljósin stoppuðu mig og aðra sem áttu þar leið um.
Nokkrar stokkendur notuðu sér tækifærið og fóru líka yfir á þessu rauða ljósi, en á meðan þær vögguðu þarna kom grænt ljós á umferðina. Fólk stoppaði samt fyrir þessum fríða hópi en einn sem kom á móti virtist þó ekki ætla að gefa sig og það munaði líklega undir tuttugu sentimetrum að hann tæki einn stegginn með framhjólinu. Þegar allur hópurinn var kominn inn á planið hjá bensínstöðinni OK/Q8 gátu allir haldið áfram á ný. Þetta var tilbreytingin sem stóð upp úr á ferðalaginu þennan daginn.
Þegar ég átti eftir timmtán kílómetra hringdi Ove og spurði hvar ég væri. Hann sagðist þurfa að biðja mig að taka grúppuna sem hann ætlaði sjálfur að taka. Þá tek ég hana bara sagði ég og svo kom ég fáeinum mínútum áður en grúppan átti að byrja, renndi mér úr vetrarjakkanum, hengdi upp húfuna og fór á inniskóna. Svo byrjaði grúppan með fólki sem ég hafið hitt að hluta en nöfnin á öðrum vissi ég ekki þannig að ég varð að hafa eyrun opin þegar við tókum eina umferð til að kynna okkur. Þeim finnst ég ótrúlega góður við að muna nöfn og það er gott ef ég er góður við að muna eitthvað.
Þetta er eina vinnan sem mér finnst ég kunna almennilega. Ég var enginn atvinnusmiður en þokkalegur við að bauka fyrir sjálfan mig. Ég held hins vegar að ég hafi verið sæmilegur bústjóri í nautabúinu. Sveitarstjórastarfið hefið ég átt að gefa einhverjum öðrum kost á að vinna. En ráðgjafastarfið finnst mér eiginlega hafa leikið í höndunum á mér. Það má þá segja að það var gott að ég fann sjálfan mig að lokum. Ég er ekki kvíðinn fyrir nóttina þó að einhver sé lélegur að kvöldi og ég tel mig finna fyrir öryggi og ró hjá sjúklingunum þegar ég vinn kvöld. Annað finnst mér fara eftir þessu.
Í gær, sunnudag, vann ég aftur kvöld og þá mætti ég samkvæmt venju um hádegi. Ég sá að pípulagningamenn höfðu verið á ferðinni og rör og verkfæri lágu við veggi á tveimur stöðum. Svo var ekkert meira með það. Einn sjúklingur á sjúkradeildinni hafði herbergi á annarri hæð og bjó þar einn, en það finnst orðrómur um draugagang á þeirri hæð. Um átta leytið um kvöldið spurði hann mig hvort ég mundi ekki sofa þar uppi líka. Nei svaraði ég að bragði og sá hvernig hann snöggfölnaði upp um leið og hann heyrði mig segja þetta. Þá ligg ég einhvers staðar annars staðar á dýnu í nótt varð honum að orði og hann lagði áherslu á það sem hann sagði. Jú, ég sagði honum að ég mundi vissulega sofa þar líka en ég vildi bara sjá hversu mikil alvara lá á bakvið þetta.
Um miðnætti var ég að ganga frá mér í háttinn og fór á klósettið. Svo halaði ég niður og var kominn í dyrnar þegar það var eins og skotið af byssu rétt fyrir aftan mig. Mér, þessum yfirvegaða manni, varð nú á að taka næsta skref æði mikið hraðar og lengra en ég var vanur og svo var skotið aftur. Það lá við að ég færi að trúa á draugaganginn sjálfur þó að ég ætti von á því að draugagangur sýndi sig á allt annan hátt en þennan. Svo lækkuðu skothvellirnir þarna inn á klósettinu og urðu líkari drunum. Eftir nokkrar sekúndur renndi mig grun í hvað hér lægi að baki. Pípararnir!!! Ég fór inn á herbergið og opnaði fyrir kranann þar og þá kom vatnið í gusum og miklir loftpúðar á milli. Hvellirnir þar voru bara ekki eins ótrúlega miklir og í klósettkassanum.
Ég sagði frá þessu á morgunfundi starfsfólks í morgun, mánudagsmorgun, þegar ég gaf skýrslu eftir helgina. Ég dró ekki úr og vakti þetta mikla kátínu. Maðurinn verður ekki látinn búa þarna uppi lengur. Hann var rólegur og yfirvegaður í morgun þegar hann lýsti fyrir mér hvað hann hefði upplifað þarna uppi áður, en það ætla ég að hafa fyrir okkur tvo. Draugaorðsporið hvílir á þessari hæð alltaf öðru hvoru og svo deyr það út á milli. Það er gott að krydda lífið með einhverju óvenjulegu vissar stundir.
Valdís er með kór sínum að æfa slatta af gömlu tjúttlögunum og svo ætla þau að syngja fyrir dansi í apríl. Það verður öðru vísi ball en þegar pabbi hennar lék á munnhörpu á böllum og dansaði spilandi á munnhörpuna við dætur sínar. Á laugardaginn förum við á Evert Taube tónleika í höfuðstöðvunum Fjugesta. Við höfum fengið gott tilboð í þriggja daga ferjuferð til Helsingfors í vor. Það mál er í athugun. Í gær var sjónvarpsþáttur sem heitir Så skall det låta (Þnnig skal það hljóma). Það voru snillingar í þessum þætti sem gerðu hann alveg sérstakan í sinni röð. Hann verður endursýndur miðvikudaginn 15. febrúar kl. 12,20 að íslenskum tíma sem er fínn tími fyrir ellilífeyrisþega sem hafa erlendar stöðvar. Það er gott að opna fyrir sjónvarpið eftir grjónagraut og slátur.
Nú er mál að linni. Bless, bless.
Kommentarer
Trackback
