Það var þungt þegar Valdís vaknaði í morgun. Mér leist ekkert á. Hún sat lengi á rúmstokknum áður en hún reisti sig upp og ég sá vel að það voru átök fyrir hana að fara fram á bað. Ég setti morgunverðinn hennar á borðið og annað það sem hún þurfti á að halda, og þegar hún kom af baðinu settist hún við matarborðið og svo bara sat hún þar og var móð. Svo hóstaði hún og hóstaði aftur. Það var eins og það væri að leiða til einhvers og að lokum losnaði eitthvað. Ég sá útundan mér að hún varð allt önnur og eftir litla stund sagði hún að það hefði losnað einhver köggull og allt hefði breytst. Hvílíkur léttir. Hún var farin að tala um kvef og það leist mér ekkert á í því ástandi sem nú er.

 

Ég spurði hana hvað hún vildi á eftir morgunkorninu. Ef það væri til rúgbrauð, svaraði hún, og ef það væri til hangikjöt ofan á það. Það var til bæði rúgbrauð og hangikjötsbiti og hún fékk ósk sína uppfyllta. Svo byrjaði sjónvarpsmessan sem var frá kirkju lengst sunnan úr Smálöndum. Notaleg messa og falleg þó að ég muni ósköp lítið af henni. Það er heldur ekki málið að muna messuna, heldur áhrifin af henni meðan á henni stendur. Valdís var alls ekki sama manneskja og hún var fyrst í morgun, hún var svo mikið líflegri.

 

Síðan fór ég út á Bjarg að brasa við að innrétta hús, en þar vara ég líka búinn að vera snemma í morgun. Svo rann bíll í hlað. Sko til, oft fólk á Sólvöllum. Mikið gaman. Reyndar var það ekki alveg óvænt og rúgbrauðið var þegar niðursneitt á diski. Auður og Þórir voru komin.