Þetta er búinn að vera afar kyrrlátur laugardagsmorgun. Klukkan er átta, sólin er að nálgast hæstu trjátoppana austan við húsið og miðað við það ætti að vera þokkalega hlýtt. En hins vegar er héla á jörð þar sem sólin nær ekki niður. Hvernig sem ég horfi á skóginn get ég ekki merkt að nokkur minnsta trjágrein bærist í morgunkyrrðinni, hvorki á barrtrjám eða á nöktum lauftrjánum. Fyrsta hljóðið sem ég heyrði í morgun var þetta ótrúlega fíngerða og þægilega trommuhljóð spætunnar. Fyrir stuttu heyrði ég svo kyrrlátt kurrið í skógardúfu sem virtist vera nálægt loftventlinum austan á húsinu. Síðan þagnaði hún en spætan heldur áfram öðru hvoru til að láta vita að hún er á næstu grösum. Kannski spætan sé einmana vegna þess að engin spætukona hafi hrifist af hljóðinu.

 

Klukkan er rúmlega átta og þegar ég heyri að fólk fer á stjá í húsinu dríf ég mig í að elda hafragrautinn. Það verða bæði aprikósur og rúsínur í honum í dag. Rósa er trú hafragrautnum mínum og ég má ekki gera hana þreytta á honum með einhæfni. Svo veit ég að það finnst banani í eldhúsinu sem hægt er að brytja útí grautinn. Þá verður afi stór og sterkur. Þetta dugir samt ekki til að hæna Hannes að hafragrautnum. En það koma timar og koma ráð og mér þykir ekki ólíklegt að hann muni komast að því að það sé best að taka þátt í þessu grautaráti með kallinum.

 

Sólin heldur áfram himnaferð sinni og er nú svo hátt á lofti og laus við skóginn að ég verð að lækka gardinuna til að geta séð á tölvuskjáinn. Hrímið á grasinu er byrjað að blotna upp, kóngulóarvefur glitrar milli tveggja lína í snúrunni og hann er álíka kyrr í morgunblíðunni og trjágreinarnar. Nú er mál að byrja að taka þátt í þessum nýja degi.

 

 

*