Að færa eldivið úr illa vörðum haug og inn í skýli eins og ég hef gert í dag, raða honum upp, strjúka kubbana öðru hvoru þannig að það fari betur um þá, það var hljóðlátt verk. Vestan golan hjalaði kringum mig og skógurinn sendi mér lágraddað suð frá vindinum og rökkrið settist að. Þessar aðstæður sköpuðu kyrrð í huga mér, kyrrð sem þó ólgaði af hljóðlátum myndum, orðum og atburðum sem birtu enn aðrar myndir, önnur orð og aðra atburði. Þannig leið síðdegið frá daufri dagsbirtu inn í skammdegismyrkrið. Tíminn var allt frá því að vera ljúfur og ríkur til þess að vera ljúfsár og tregablandinn.

 

Eitthvað var svo nærri og ég rétti úr hendina en það var ekkert sem tók á móti. Vinnuljósið lýsti fyrir aftan mig og ég sá skuggann af höfði mínu og herðum á viðarstæðunni fyrir framan mig og skugginn af handarhreyfingum mínumm dansaði eftir endunum á birkikubbunum, greni, aski, ösp og á nokkrum seljuendum einnig. Svo voru hjólbörurnar tómar einu sinni enn og ég fór til baka að haugnum til að sækja einar til. Ég var ekki alveg nærstaddur, heldur einhvers staðar í leit að nærveru, var eins og maður sem heldur að hann sé vakandi þó að hann sé sofandi inn í draumalandinu.

 

Einmitt þegar ég var að beygja með hjólbörurnar að haugnum flakkaði ljós við hlið mér. Guðjón! Guðjón! hefurðu séð langahærðan svartan kött? Það var kona úr einu af húsunum hér á svæðinu sem var úti með vasaljós og leitaði að kettinum sínum sem hvarf á laugardaginn var, fyrir þremur sólarhringum.

 

Ég vaknaði til einhverrar tilveru sem augnabliki áður var víðs fjarri. Köttur! Mér fellur ekki við ketti sem fá að éta heima hjá sér og fara svo út til að drepa fuglana mína. Ég á að vísu ekki fuglana en hver getur átt kött frekar en ég fugla. En, nei, ég hafði ekki séð neinn kött nýlega, sem satt var, ekki einu sinni köttinn sem ég hef lengi haft grunaðan um að fæla frá mér fasanan sem virðist vilja setjast að hjá mér á hverju vori. Hugleiðingar mínar trufluðust, það var eins og eitthvað hefði brotnað og það snerist um kött.

 

*