Síðan gekk ég aftur með lestinni og þá birtist Valgerður þar og hún dró niður rúðu. Ég hélt áfram að hafa það á tilfinningunni að hún væri ekki alveg laus við áhyggjur af pabba. Ég gerði mér ekki grein fyrir því þegar ég tók myndina að ég mundi verða með á henni líka með myndavélina fyrir framan nefið.

 

Síðan leið lestin hljóðlega af stað og kveðjustundin á járnbrautarstöðinni var á enda. Ég gekk til baka í átt að bílnum með viðkomu í kaupfélaginu. Sjálfur hafði ég ekki áhyggjur af framtíð minni í þess orðs merkingu. Hins vegar á ég eftir að að laga mig að nýjum lifnaðarháttum sem einbúi þar sem ég verð að gæta þess að einangrast ekki. Treginn, sorgin og söknuðurinn munu fylgja mér langt inn í framtíðina og að einhverju leyti til frambúðar. Slæða sorgarinnar mun verða miskunnsöm og breiða sig yfir sársaukann, en eins og ég hef sagt áður; þá gliðnar hún við ýmis tækifæri, sleppir út tilfinningunni, en leggst síðan af mildi sinni yfir sársaukann aftur.

 

Ég á margt ólært í minni nýju stöðu í lífinu, ekki bara varðandi matargerð, þvotta og þrif. Þvottar og þrif eru mér ekki framandi en matargerðarkunnátta mín er meira á frumstigi en mun halda í mér lífi samt. Það sem ég á ólært fjallar meira um að vera sjálfum mér nógur á hugarfarslega og andlega sviðinu. Að hugleiða liðnar stundir og sjá verðmætin í svo mörgu sem við Valdís áttum saman lífinu, að læra af svo mörgu sem ég er að átta mig á í fari hennar en ég skildi ekki þá en er að sjá í dag að hafði þýðingu. Þetta þarf ég að læra og margt annað. Ég tala oft um að verða fullorðinn og það er nákvæmlega það sem ég mun stefna að svo lengi sem ég held sönsum. Ég verð aldrei fullorðinn í þeirri merkingu sem ég legg í orðið en það er samt sem áður markmiðið sem ég stefni að.

 

 

Ég get ekki látið hjá líða að birta mynd sem ég fann á feisbókinni hjá honum Jónatan tengdasyni mínum.