Ég er ekkert ókunnugur á þeim slóðum sem myndirnar eru frá, svæðum þar sem við Valdís hrærðumst í þrjú ár. Það er erfitt að fullyrða, en ég gat ekki látið mér detta í hug áður en við lögðum af stað í þessa ferð að þessi náttúrufegurð mundi blasa við okkur á þessum árstíma. Þar með verð ég að segja; fallegra en ég hef nokkru sinni séð það áður.

 

Eftir þessum myndum að dæma er eins og það hafi enginn verið heima í Dölunum, að ekki ein einasta mannvera hafi verið þar á ferli, heldur hafi myndavélin svifið þarna um og tekið myndir á eigin sýtur. En ég bara valdi að hafa þetta svona og svo set ég fleiri myndir og annað efni í blogg á morgun ef allt gengur eftir. Það er nefnilega hægt að segja margt um þessa ferð og þá fundi sem við áttum með fólki. Við hittum gott fólk og áttum frábærar spjallstundir með því. Ég hitti mann sem mig óraði ekki fyrir að ég mundi hitta og ég held að við höfum báðir orðið all vel hrærðir yfir óvæntum fundi okkar. Við hittum líka konu sem ég vonaðist til að hitta. Það var líka frábær fundur. Þetta efni ætla ég að eiga í blogg á morgun. Bloggið núna er bara inngangurinn í alvöru blogg um Dalaferðina sem ég hef talað lengi um.

 

Nú að húsinu aftur. Þegar við vorum búin að bera farangur okkar inn og sjá útsýnið eins og hægt var að sjá það þarna um dimmumótin þegar við komum heiman að, þá tókum við eftir því að það var kalt í húsinu. Þrátt fyrir miklar tilraunir til að bæta úr því tókst okkur það ekki. Það var ekki fyrr en að morgni sem eigendurnir komu hitanum í lag, en það þurfti að breyta einhverri stillingu frá sumarhita til hausthita. Við fengum lítils háttar afslátt og afsökunarbeiðni og eftir á kynntumst við því hversu mjög vingjarnleiki húss breytist þegar það hlýnar vel í því.

 

Hittumst væntanlega á morgun.