Mig langar að verða ljósmóðir sagði Guðdís barnabarn við mig um daginn þegar við töluðum saman á skæp. Í fyrra eða svo kom þetta líka fram á feisbókinni og ég sagði í umsögn eitthvað á þá leið að hún yrði örugglega góð ljósmóðir. En þá var það einhver í skólanum hafði komist inn á fb-síðuna hennar og skrifað þetta um ljósmóðurina. Svo þegar ég fór að hæla barnabarninu mínu hafði orðið voða gaman hjá hrekkjalómunum í skólanum og málið varð viðkvæmt fyrir Guðdísi. Ég fjarlægði umsögnina samstundis og ég frétti af þessu. Eftir þetta hélt ég að þetta með ljósmóðurina væri bara gamanmál. En svo horfði ég á þessa ungu konu fyrir framan mig á tölvuskjánum þegar við skæpuðum um daginn og hún bara segir þetta við mig í fullri alvöru. Gaman.

 

Guðdís dótturdóttir mín er ekki lengur barn, krakki eða táningur, hún er orðin ung kona. Ég sá hana í fyrsta skipti þegar við Valdís bjuggum á Vallaveginum í Falun. Ég var að vinna í Vornesi þegar þær komu mæðgurnar, Valgerður og Guðdís. Á leiðinni heim eftir vinnuvikuna lék ég mér með þá hugsun að hún mundi líklega verða fljót að hænast að honum afa sínum. Svo þegar ég kom heim hringdi ég fyrst dyrabjöllunni og opnaði svo. Hún kom fram að dyrunum til að forvitnast um hvað væri að ske, en þegar hún sá mig hljóp hún á mikilli ferð til mömmu sinnar, teygði upp hendurnar og bað hana um vernd. Ég þurfti að vinna fyrir vináttu hennar. Þá var hún um eins og hálfs árs þessi unga kona sem nú er hún skiptinemi í Danmörku.