Ég tók forskot á sæluna og fékk  lánaða mynd sem tilheyrir júlí á almanakinu frá Rósu og Pétri. Þar eru þau að leika sér frændsystkinin Hannes Guðjón og Erla Jónatansdóttir í Vestmannaeyjum. Þessi blómarós átti afmæli þann 7. apríl, varð þá 17 ára. Ég veit ekki við hvaða tækifæri þessi mynd var tekin en kannski kemur það fram þegar ég birti þetta blogg.

 

Ég veit hins vegar að þessi mynd var tekin af henni þegar hún var fermd. Eitthvað fyrsta árið sem við Valdís áttum heima í Örebro dvaldi Valgerður hjá okkur með þær systur, Erlu og Guðdísi. Þær voru búnar að ærslast kringum mig einhvern dagpart og svo var tekin mynd þar sem ég sat með þær á sitt hvoru hné. Á þeirri mynd er ég ekki í jafn góðu formi og á þessari mynd. Ég virðist hafa verið orðinn afar þreyttur þá, því að það er eins og andlitið á mér sé sigið all langt niður eftir höfðinu. Ég vona að þær systur fari að koma í heimsókn á Sólvelli og ég veit að þær munu ekki framar þreyta afa sinn á sama hátt og þær gerðu þá. Það er langt síðan ég fór að öfunda börn fyrir þá nánast óþrjótandi orku sem þau hafa. Ég mundi koma mörgu í verk á stuttum tíma ef ég byggi yfir öðrum eins krafti.

Mamma kom í heimsókn til okkar 1994 og lenti þá í eihverjum mestu sumarhitum sem komið hafa í þessu landi. Við fórum oft út að keyra og skoða okkur um. Eitt sinn vorum við í hálfgerðum óbyggðum ofan við Svärdsjö í Dölunum þar sem við Valdís áttum þá heima. Við ókum gegnum vel hirtan skóg þar sem beinir og snyrtilegir stofnar uxu upp úr stórgrýttu landi, hreinlega upp úr urð, skógur sem var orðinn æði gamall. Landið var eins og ég sagði stórgrýtt og virtist algerlega snautt af jarðvegi. Þá sagði mamma alvarleg á svip; það er alveg merkilegt að svo fallegur skógur geti vaxið á svo grýttu og hrjóstrugu landi. Ég verð að segja að ég var sammála og þetta vekur oft undrun mína enn í dag.

 

En það land var mikið stórgrýttara en landið sem ég er að grafa í þarna, finnst mér nóg um samt. Ég frétti í gær eða fyrradag að rifsrunnarnir mínir mundu ekki gefa af sér ber fyrr en eftir tvö eða þrjú ár. Til að bæta það upp keypti ég tólf jarðarberjaplöntur, en þær nefnilega eru með berjum þegar á fyrsta ári. En þá fékk ég að sjálfsögðu meiri vinnu sem skurðgröfuleikari. Holan er ekki langt komin á myndinni sem er frá í gær, en samt er ég þegar búinn að fara með einar hjólbörur af grjóti, umfram það sem liggur þarna við holuna, í ákveðna uppfyllingu bakvið Bjarg. En nú er ég langt kominn með þessa holu og það verður gaman að gróðursetja jarðarberjaplönturnar á morgun. Ég mun ekki sakna grjótvinnunnar þegar þetta verður búið. Annars er þessi gröftur bara hressandi fyrir mig.