Ég er nú bara alltaf að bjarga heiminum. Í morgun, mánudag og þrettándadag, var hringt og sem betur fer heyrði ég ekki í símanum því að hann var í jakkavasa í fataskáp í forstofunni. Ég var að sparsla á baðinu úti á Bjargi. Svo saknaði ég símans og fór inn og hringdi frá heimasímanum í farsímann og fann hann þannig. Þá hafði Vornes hringt nokkrum sinnum til að reyna að fá mig í vinnu, en þar sem ég var byrjaður að sparsla ákvað ég að klára það fyrst og fara svo. Það var ófrávíkjanlegt en það gerði mér auðveldara fyrir að hafa ekki heyrt fyrstu hringinguna. Annars hefði ég hugsanlega farið fyrr en ég vildi. Nú er ég í Vornesi og ætla að vinna kvöldið og nóttina. Fer svo heim fyrir hádegi á morgun.

 

Á leiðinni heim ætla ég að koma við i Bauhaus í Marieberg og panta sturtuhurðirnar sem ég valdi í gær. Ég ætla líka að kaupa blöndunartæki fyrir sturtuna. Ég nefnilega rann á rassinn með það í gær, sunnudag, vegna þess að þau blöndunartæki sem ég vildi voru svo dýr og þá frestaði ég að velja, lét gunguna taka yfirhöndina. Nú tek ég þau dýrari án þess að velta því meira fyrir mér. Ég fæ vel borgað fyrir þennan sólarhring sem ég vinn hér nú og hef vel efni á að kaupa þau blöndunartæki sem ég vil. Gungunni fleygði ég langt út í skóg á leiðinni í Vornes.

 

Nei, ég er reyndar ekki að bjarga heiminum en það kemur Vornesi vel að ég er vel hress og get gert þetta án nokkurra vandkvæða. Ég þarf líka að halda við því hressa í mér. Ég hef gott af því að sanna fyrir mér að ég get sinnt krefjandi vinnu, en akkúrat núna fékk ég hlé sem ég get notað fyrir sjálfan mig. Ég settist því við borð á annarri hæð með mikið fínu útsýni móti suðri, yfir litla tjörn og dálítið stöðuvatn lengra frá. Hinu megin við þetta stöðuvatn eru nánast óslitnir skógar fleiri kílómetra til suðurs, jafnvel tugi kílómetra.

 

Þetta útsýni dró hins vegar huga minn norður á bóginn til ennþá meiri skóga, upp í Dali. Ferðin upp í Dali í haust kveikti í mér ennþá meiri Dalaþrá en áður og var þó talsvert af henni fyrir. Ég þarf að fara þangað aftur þegar sumrar og vera ennþá lengur en við Kristín vorum í haust þegar við dvöldum í og við Falun. Ég vil aftur þangað upp og sækja mér lífsgleði og kraft til áframhaldandi góðrar heilsu.

 

En áður en það getur orðið ætla ég í Íslandsferð, gjarnan síðla vetrar eða snemma vors. Ég ætlaði að gera það í fyrra að fara aðra ferð til Íslands en svo frestaði ég því. Ég þarf að hitta ættingja og vini og svo ætlar Skógaskólafólkið frá 1959 að hittast á morgun, þriðjudag, yfir kaffibolla og þá á að ræða hvað gera skuli í vor í tilefni af því að 55 ár eru liðin frá útskriftinni okkar. Ég bíð spenntur að heyra niðurstöðuna. Eftir það fer ég að skipuleggja þessa Íslandsferð og Dalaferðin ólgar í mér nú þegar.

 

Ég sér fyrir mér tréborðin upp á Orsa Gönklitt þar sem hægt er að sitja með nesti eða kaupa sér ærlega hressingu og hafa ótrúlega víðáttumikið útsýni þaðan yfir lægri fjöll, vötn, skóga og byggðir. Ég vil komast upp í útsýnisturninn í Vidablick og vera þar uppi lengi og horfa yfir það sama þar; ótrúlegar grænar víðáttur prýddar vötnum með Siljan í fararbroddi. Ég vil fara upp í skíðalyftu á enn öðrum útsýnisstað og vera lengi þar uppi og virða fyrir mér Siljanhringinn sem myndaðist fyrir 362 miljónum ára síðan. Ægilegur loftsteinn myndaði þennan hring og í hundrað þúsund ár kraumaði þar bráðin jarðskorpan og núverandi landslag myndaðist smám saman.

 

Ég nefndi Vidablick. Þangað kom ég fyrir mörgum árum. Ég vildi endilega fara þangað í Dalaferð okkar Kristínar þó að ég vissi að útsýnisturninn væri lokaður. Við stoppuðum á stað með góðu útsýni yfir Siljan. Síðan langaði mig að leita uppi Vidablick sem ég taldi góðan spöl frá okkur og á allt öðrum stað. Eftir að hafa rölt þarna um, horft yfir ótrúlega fallegt svæði, meðal annars Siljan, og tekið myndir, þá settumst við inn í bílinn. Hvað er þetta, spurði Kristín og benti á skilti nokkra metra framan við bílinn. Það var skiltið Vidablick. Stundum er ég ótrúlegur sauður. Hefði hún ekki verið með hefði ég jafnvel farið framhjá skiltinu. Við fórum þangað upp og höfðum þaðan mikið útsýni þó að turninn væri lokaður

 

Ég vil fara ennþá lengra upp í land, kannski langt langt upp. Ég er búinn að eiga þann draum lengi. Þegar ég er að skrifa þetta fer ég gersamlega á flug. Ég get gert margt gott með lífið og inn á milli get ég líka aðstoðað marga aðra við að gera góða hluti í lífi sínu. Ég get kannski stuðlað að því að börn fái heim fríska mömmu eða pabba, jafnvel hvort tveggja. Mörg þessara barna eru búin að gráta lengi, kannski í mörg ár, alla ævi, grátið af þrá eftir að mamma eða pabbi verði nýjar manneskjur. Þetta getur líka fjallað um systur eða bróður, kærustu eða kærasta eða bara öll möguleg sambönd.

 

Svo get ég farið eitthvað enn annað, um slóðir sem hafa á mig aðdráttarafl og á þessu augnabliki finn ég sumarið toga í mig. Já, það eru ýmsir möguleikar í lífinu og nú verð ég að halda vinnunni áfram. Annars fæ ég ekkert borgað og þá verð ég að kaupa ódýrara blöndunartækið.

 

En lífið gefur mér möguleika sem ég vil endilega virkja.