Nýr dagur gekk í garð hjá mér rétt fyrir klukkan átta í morgun og þá vaknaði ég eftir einn frábæran blund á sömu hlið og ég sofnaði á rúmum átta tímum áður. Ég var uppgefinn þegar ég lagði mig í gær. Eftir stuttan svefn í tvær nætur og býsna mikið annríki í vinnunni í sólarhring var ég þreyttur.

 

Sumir hlutir virðast ekki alveg vera ætlaðir mér að fást við. Má þar nefna sturtuhurðina sem ég bloggaði um í gærkvöldi. Það fórst mér ekki vel úr hendi vegna þess að það var ekki beinlínis mitt fag. Ég ætla ekki að lýsa því hvernig ég leysti það því að það yrðu of löng skrif um lítið málefni.

 

En þegar ég vaknaði í Vornesi í gærmorgun sat ég einhverja mínútu á rúmkantinum og velti fyrir mér hvað ég hefði tekið mér fyrir hendur síðasta sólarhringinn. Það var að miklum hluta alveg óvænt, til dæmis að hafa verið í sólarhring á staðnum í staðinn fyrir átta tíma. Ég hafði líka haft sex grúppur og fyrirlestra daginn áður, áttu að vera þrír, og það þykir mikið en gamli komst óskaðaður frá því.

 

Síðan klæddi ég mig og reyndi að snurfusa mig svolítið til í pínulitlu baðherbergi starfsfólks. Síðan fór ég á stjá og hitti fólk svolítið hingað og þangað og um klukkan sex fór ég út, tók mér strákúst í hönd og ýtti honum á undan mér í tíu sentimetra djúpu nýsnævinu og gerði þannig slóð milli sex útihurða sem ég hafði læst kvöldið áður. Aðrar dyr sem ég hafði læst gat fólk einfaldlega opnað sjálft. Mér bar ekki skylda til að þjóna meira en svo.

 

Ég varð svolítið móður með strákústinn og fann hvernig hreyfingin og hreint og svalt útiloftið gerði mér gott. Ég mætti enn fleira fólki innskrifuðu í Vornesi og það urðu svona góðan daginn umræður hingað og þangað. Þess á milli var ég ánægður í mínum morgunhugleiðingum. Ég var þess full viss þarna í gærmorgun að þessi vinna er mjög holl fyrir mig. Hún gefur mér án nokkurs vafa betri heilsu og hindrar væntanlega að ég verði elliær í ótíma. Spurning hvort mín elliæra er ekki nægjanleg samt.

 

Ég er þess aðnjótandi að vinnan er þess eðlis að ég get sinnt henni og ég er líka aðnjótandi þess að vinna mín er metin að verðleikum þrátt fyrir aldur minn, bæði af ráðafólki í Vornesi og sjúklingum, ekki síst af sjúklingum. Ég bloggaði um það fyrir ekki ýkja löngu að þetta er sú eina vinna sem mér finnst eftir á að hyggja að ég hafi kunnað almennilega á mínum vinnuferli. Ég er ennfremur aðnjótandi þess að þessi vinna er mér bæði vinna og áhugamál.

 

Ég skil ekki að fullu fólk sem situr friðlaust við sjónvarpið og æpir vegna þess að það er svo spennandi fótboltaleikur í gangi, eða fólk sem er á handboltaleik og bítur sig í fingurna af spenningi. Ég fer ekki heldur fram á það að fólk skilji mig fyrir að vilja sitja með veikum alkohólistum og eiturlyfjaneytendum og sjá augnaráð þeirra verða fallegra við að segja sannleikann um líf sitt. Eða að sjá börnin sem koma í heimsókn til foreldra á sunnudögum og sitja á hné pabba eða mömmu og með sínum litlu fingrum greiða hár þeirra bakvið eyrað og segja; núna ertu svo flottur pabbi -eða, núna ertu mín reglulega mamma. Á slíkum augnablikum verð ég tilfinninganæmur.

 

*          *          *

 

 

Ég er búinn að fara út með ullarfeldina mína, setja þá á snúruna og hrista þá all hraustlega. Svo eru þeir búnir að liggja í tandurhreinum snjónum í nokkra klukkutíma. Síðan á snúruna aftur og svo inn á rúm. Hurðin sem ég skemmdi um daginn er komin með endurheimta heilsu á sinn stað til frambúðar og smálítið fleira hef ég fengið gert úti í nýbyggingunni. Samt ósköp lítið. Ég hef verið mikið í þönkum mínum í dag og ekki hefur umferðin truflað mig. Mér vitanlega hefur eitt farartæki farið hér framhjá. Einhverjum hefur eflaust tekist að laumast um veginn.

 

En nú er ég búinn að skrökva. Ég fékk reyndar heimsókn í morgun. AA kona úr nágrenninu kom með innkaup sem hún hafði gert fyrir grúppuna okkar og ég fer með þau innkaup með mér í kvöld þegar ég fer til að opna húsið. Hún ætlar að æfa fyrir Vasagönguna og ég er með lykilinn sem stendur. Þegar ég verð búinn að fara í sturtu, borða þorskinn sem ég tók úr frysti í morgun, fara á AA fundinn og lesa síðan nokkrar blaðsíður, þá verður gott að skríða undir hreinan ullarfeldinn og hvílast endanlega eftir vinnutörnina í gær og í fyrradag. Síðan mun ég vakna glaður á nýjum degi sem verður fimm mínútum bjartari en dagurinn í dag.

 

Ég hef nógan tíma fyrir allt sem ég þarf að koma í verk. Eins og ég sagði við manninn í byggingarvöruversluninni í Vingåker í gær þegar ég keypti borina fjóra, þá hef ég allt lífið framundan til að sinna því sem ég þarf. Það er á minni hendi að gera það besta úr því. Eftir rúma tvo mánuði fer ég að ganga út í skóginn til að fylgjast með brumhnöppum beykitrjánna.