Ég gleymdi mér við baukið mitt hér heima í gærkvöld og fór býsna seint á Brändåsen til að borða kvöldmat. Ég var búinn að fara í sturtu og í sunnudagafötin og svo fór ég á Brändåsen á laugardagskvöldi, bara svona til að gera öðru vísi. Tuttugu mínútur fyrir níu var ég kominn þangað og sá fólk þar í frágangi. -Er búið að loka? spurði ég eina unglingsstúlkuna sem vinnur þar. -Æ já, því miður, svaraði hún með hluttekningu, en þú getur alveg fengið þér brauðsneið hérna úr diskinum hélt hún áfram og svo getur þú setið hér ef þú vilt þó að við séum að laga til.

 

Ef hún hefði ekki tekið mér svo vinalega hefði ég kannski orðið vonsvikinn en ég skoðaði brauðið í staðinn og komst í vandræði með að velja. Ja hérna, hvað það leit vel út. Svo valdi ég rækjusneið, fékk mér kaffi og settist. Maður og kona sátu skammt frá, trúlega feðgin hugsaði ég, stúlkurnar þrifu og gengu frá og ég borðaði mína brauðsneið með ánægju. Tvö heil egg voru á þessari sneið, haugur af rækjum, stórar tómatsneiðar og vel útilátið af grænmeti. Ég var ánægður með mitt og þarna fékk ég hugmyndina um að gera nokkuð sniðugt á morgun. Ég baka pönnukökur!

 

Upp úr klukkan átta í morgun fór ég út á Bjarg til að mála aðra umferð á spýtuna sem ég keypti af honum sögunarMats um daginn. Þegar spýta er stór, svo stór að hún kemst varla fyrir í bílskúrnum, þá tekur svolitla stund að mála, klofa yfir hana til að mála hinu megin og klofa svo til baka. Þegar ég var búinn að mála hana á öllum hliðum sem hún ekki lá á var kominn tími til að fara inn, elda hafragrautinn og vera búinn að borða þegar sjónvarpsmessan byrjaði. Allt gekk eftir eins og best varð á kosið.

 

Á sunnudaginn var var messa sem byggði á lögum og textum Bob Dylan og ýmsu sem haft var eftir honum. Sú messa hafði afar sterk áhrif á mig. Núna byggði messan að nokkru á verkum Elvis Presley, en eiginlega meira á ýmsu sem hann hafði sagt. Til dæmis þegar hann sagði: "Allir vita hver Elvis er en enginn veit hver ég er." Biskup einn vestur í Vermland lagði út frá þessu á þann hátt að fólk veit gjarnan ekki, eða sjaldnast, hvað hrærist innra með okkur hinum. Svo er létt að dæma án þess að vita hvað verið er að dæma. Ég þekkti sjálfan mig í því.

 

Miðinn sem fannst á hótelherberginu þar sem Presley hafði gist hefur oft verið til frásagnar en þar hafði hann skrifað: "Stundum finn ég mig svo einmana. Nóttin er hljóð umhverfis mig. Ég mundi svo gjarnan vilja sofa. Ég er glaður yfir að allir eru farnir núna. Ég kem sjálfsagt ekki til með að finna neinn frið í nótt. Drottinn, hjálpaðu mér." Svo lagði vermlenski biskupinn út frá þessu en sjálfur minntist ég gamalla nátta þegar friðurinn vék fyrir óraunveruleika þeirra.

 

Akkúrat þegar ég skrifaði þetta um óraunveruleika langra nátta á árum áður fann ég að ég hafði skrifað nákvæmlega það sama áður. Ég fann líka að ég hafði skrifað áður það sem stóð á miðanum á hótelherberginu. Það snerti mig þá líka, hvenær svo sem það nú var, líklega eins djúpt og það snerti mig við messuna í morgun. Ég var verulega hrærður, enn hræðari en við messuna um síðustu helgi þegar Bob Dylan var þráðurinn gegnum messuna. Höfðum við Presley verið bræður vissum sviðum lífsins?

 

Þær voru margar hugsanirnar sem flugu hjá og mig langaði að fara að tölvunni og skrifa það jafnóðum. Ég gerði það ekki. Ég sneri mér að veraldlegri hlutum, fór út á Bjarg til að snúa stóru spýtunni við og mála hana hinu megin. Það var ein og önnur spýta sem ég málaði að auki og ég baukaði margt þangað til ég gekk inn og bakaði pönnukökurnar sem ég lofaði sjálfum mér á Brändåsen í gær.

 

Svo borðaði ég pönnukökur og sagði einhvers staðar í dag að þær hefðu verið átta. Þær voru fleiri. Ég bara gat ekki sagt það allt í fyrstu tilraun. Ég veit ekki hversu margar þær voru, en þær voru alla vega fleiri en átta. Fyrst borðaði ég samt mjög kjarnmikla súpu. Í Södermanland borða Svíar gjarnan kraftmikla súpu á fimmtudögum og sænskar pönnukökur á eftir. Ég notaði þetta hins vegar í sunnudagsmatinn. Ég hef vel efni á að halda mér veislu öðru hvoru þar sem ég er í mjög góðu og hóflegu matarræði hjá sjálfum mér hversdagslega. Þessi háttur gefur mér ótrúlega mikið frelsi.

 

Ég fer í vinnu á morgun og kem heim á þriðjudagsmorgun. Þá þarf ég að versla og síðan að þrífa heima hjá mér. Ég þarf að hafa hraðann á því að seinni partinn á þriðjudaginn kemur gamli tannlæknirinn minn á Akureyri í heimsókn. Það er margt sem mig langar að gera oft á tíðum en ég dreg af ásetningi þar til einhver kemur. Það er til dæmis langt síðan ég hef komið upp til Nora, allt of langt síðan ég hef komið í Svampinn í Örebro, mig langar að koma einu sinni enn upp á Kvarntorpshauginn og mig langar að fara og borða á Goda rum og Hjälmargården.

 

Við komumst sjálfsagt ekki yfir að gera allt sem mig langar að gera. Ég þarf líka að fara á endurvinnsluna með plastkassa sem standa hér frammi og ég þarf að fara í byggingarvöruverslun og leggja inn pöntun. Ég hef hugsað sem svo að ég geri þetta þegar Steinar kemur. Á þann hátt kemur aðkomufólk í öðruvísi snertingu við samfélagið.

 

Ég veit ekki hvort ég var heppinn eða óheppinn að fara ekki inn að tölvu og skrifa meðan ég enn var undir sem sterkustum áhrifum af messunni og hugsanirnar flæddu eins og bergvatnsá á fallegum sumardegi. Kannski hefði það bara orðið eitthvað tregarugl. En eitt ennþá í sambandi við messur byggðar á tilveru frægs fólks. Hvenær ætli það verði messa sem byggir á lífi sænsku konunnar Línu Sandell sem var uppi frá 1832 til 1903 og gerði mikið af sálmum og lofsöngvum sem notaðir eru í ríkum mæli enn í dag. Hefur það kannski ekki verið gert af því að hún var kona? Ég beini þessari spurningu bara til sjálfs mín.