Kerstin och Sten
Kerstin och Sten búa í Mullhyttan sem er á að giska 30 km vestan við Sólvelli. Mamma Kerstin bjó hins vegar í Kumla sem er 14 km austan við Sólvelli og það var mamman sem átti Sólvelli þar til hún lét færa húsið á nafn dótturinnar. Síðan keyptum við Valdís af Kerstin. Kerstin og Sten komu hér við eins og kannski tvisvar á ári og einstaka sinnum heimsóttum við þau. Nú hafði ég ekki komið þangað í nokkur ár en ég hitti þau öðru hvoru hingað og þangað. Svo buðu þau okkur Susanne í mat í gær. Þar sem ég rölti um veröndina heima hjá þeim með Sten gat ég ekki látið vera að taka myndir af umhverfinu rúmlega hálfhring umhverfis húsið.
Þessi mynd er væntanlega til norðvesturs frá húsinu.
Þessi er þá til suðausturs og yfir myndarlegan viðarlager þeirra hjóna.
Á þessari mynd sjáum við um það bil til suðurs.
Hér sjáum við að lokum til suðvesturs. -En hér er nákvæmlega ekkert útsýni!- Nei kannski ekki. En þar sem við Sten vorum úti á veröndinni heyrðum við vindgnauðið í trjátoppunum en niðri hjá okkur var nánast logn og notalegt að vera á ermastuttu skyrtunum. Ég þekki vel hvassviðri í fangið og mér þykir veðurgæðin verðmætari en langt útsýni til allra átta. Á Sólvöllum höfum við útsýni til vesturs og ef við viljum meira útsýni vitum við vel hvert við getum farið til að fá það. Þetta útsýni til vestur á Sólvöllum kostar okkur meiri vind en þau búa við Kerstin og Sten. Þetta var aðeins um veðrið og áhrif skógarins.
Það var ekki bara það að Kerstin og Sten vildu bjóða okkur í mat. Þau vildu líka sýna okkur út á hvað lifið gengi í Mullhyttan og þau vildu kynna okkur lítillega sögu staðarins. Þarna standa þau ásamt Susanne við vatn sem er ofarlega í þessum litla bæ. Á valborgarmessu síðast í maí kveikja Svíar í bálköstum vítt og breytt um landið. Í Mullhyttan fleyta menn bálkestinum út á vatnið og forða þar með væntanlega mörgum smádýrum frá þjáningarfullum dauða í eldhafi. Svo gerir fólk á mörgum stöðum í Svíþjóð.
Þau fóru með okkur á smá söfn sem eru staðsett í húsum sem hafa langa sögu og eru hundruð ára gömul. Þar var þessi stóll sem ég get lofað að er ekki alldeilis nýr á nálinni þó að ég viti ekki hversu gamall hann er. Það er eins og setan sé gerð fyrir einn og hálfan rass ef ekki tvo.
En það skýrist á þessari mynd hvers vegna setan er svona breið á efri myndinni. Hér er stóllinn orðinn að lágu borði. Svona löguðu gat fólk fundið upp á í gamla daga.
Þau sýndu okkur margt, margt fleira í gær en stærstur hluti þess var að undirbúa okkur undir daga rétt fyrir miðjan júlí. Þá verður margt í gangi í Mullhyttan og meðal annars gamalt sögunarverk sem ellilífeyrisþegar hafa gangsett á ný og saga öðru hvoru svera greni- og furustofna. Það er félagsskapur í Mullhyttan sem vinnur við að koma mörgu góðu í verk varðandi sögu bæjarfélagsins og Sten er þar mjög virkur. Þegar hann sýndi mér margt af því sem þeir hafa gert mér fannst ég verða gamall maður um stund. Þvílík vinna sem þessir menn leysa af hendi og sumt af því eru mjög flókin verkefni eins og að rétta við og lagfæra gömul stórhýsi sem sem voru farin að riða til falls. Einn þessara manna er 20 ára og er fullur af áhuga við að viðhalda sögulegum tækjum og byggingum.
Að lokum fóru þær á undan okkur heim þær Kerstin og Susanne. Sten hafði gaman af að segja frá og ég fann að þessi maður hafði gott hjartalag. Já, víst máttu taka mynd af mér sagði hann og sneri sér við á lóðinni framan við húsið, einmitt þar sem útsýnið er opnast.
Þegar við Valdís keyptum Sólvelli kynntumst við þessum hjónum nóg til þess að það hefur haldist kunningsskapur síðan. Ég hef ekki haft neitt annað en gott um þau að segja, en eftir veruna með þeim í gær frá klukkan hálf tvö til hálf sjö get ég bara sagt að hjartalag þeirra er afar hlýlegt og gott og það var notalegt að heyra hversu hlýlega þau töluðu til hvors annars. Ég get sagt nú þegar ég skrifa þetta rúmum sólarhring seinna að fyrir mig var það lærdómsríkt að vera návistum við þau þessa dagstund. Þakka ykkur fyrir Kerstin og Sten.
Það var værð í bílnum þegar við Susanne héldum heim á leið og landið var fagurt og frítt. Guli liturinn á repjuökrunum var að byrja að gefa sig en túnin og kornakrarnir voru iðjagræn eins og bara best verður á hverju sumri. Húsin til hægri á myndinni heita Torp. Þar koma til með að safnast saman upp undir 15000 manns um næstu helgi, um Jónsmessuhelgina. Þetta er árlegur viðburður og þar hefur aldrei verið vesen, aldrei einn einasti lögregluþjónn og fólk lifir í sátt og samlyndi. Það eru sænsku fríkirkjurnar sem að þessu standa og hátíðin stendur í eina viku. Þar er friðsemd og samvera látin ganga fyrir öllu öðru. Það fer vel á því og það mætti alveg segja meira frá mannlífinu þegar það fer svo friðsamlega fram.
Það hefur líka verið friðsælt á Sólvöllum í dag, daginn eftir heimsóknina til Mullhyttan. Við höfum verið að fara gegnum alls konar dót, ég í gegnum mitt dót og Susanne í gegnum sitt. Við höfum hent, lagt til hliðar, ákveðið svo að henda, verið í vafa, hert upp hugann og tekið nýjar ákvarðanir. Það ekkert einfalt verk að fara í gegnum gamalt dót og grisja. Þess vegna fengum við okkur volgar pönnukökur og kakó í siðdegiskaffi. Þá var hitinn 28 stig undir húsveggnum. Nú virðist sem Óli Lokbrá sé að taka völdin hér á bæ. Það fer best á því.
Kommentarer
Trackback
