Stundum lendir helgin í miðri viku og hefur gert lengi á mínu heimili. Vinna hefur valdið því. Núna byrjaði helgin á miðvikudagskvöldið um miðnætti. Þá kom Susanne með lest frá Västerås. Síðan á hún að vinna um helgina, svo sleitulaust að mér finnst erfitt bara að hugsa um það. Helgin endaði svo í dag klukkan 13,29 þegar hún tók lestina frá Kumla til Västerås. Núna á föstudagskvöldi finnst mér sem hin raunverulega helgi sé á enda og það sé kominn mánudagur.
Ég var alveg viss um að lestin færi frá Kumla klukkan 13,39 þannig að við vorum virkilega á síðustu mínútunni. Susanne ók bílnum. Jafnvel þó að ég sé með typpið þykir mér hversu þægilegt sem helst að láta hana sitja undir stýri. Hún er líka afar öruggur bílstjóri. Trúlega var það líka svo að ef það hefði ekki verið býsna ákveðin kona sem sat undir stýri, þá hefði hún hugsanelga misst af lestinni.
Þegar hún gekk inn í lestina sneri ég mér snarlega við og hugsaði mér að ganga svolítið frá til að sjá betur hvar hún sæti. Ég gekk ákvðnum skrefum, sló enninu af krafti í hornið á hörðum, svörtum plastkassa sem var fastur á staur, gleraugun flugu af mér og mér fannst sem blóðið flæddi og ég varð ringlaður eitt augnablik. Áður en ég plokkaði upp gleraugun lagði ég lófann á ennið til að athuga. Það rann ekkert blóð lengra en út í kúluna sem myndaðist hratt ofan við vinstra auga. Svo tók ég upp gleraugun og setti þau á nefið.
Síðan leitaði ég eftir Susanne og sá að lokum hvar hún sat og veifaði mér. Ég veifaði til baka og lét sem ekkert væri. Karlmaður kvartar ekki jafnvel þótt kúla sé að fæðast á enninu, kúla sem innan skamms verður blá. Lestin leið hljóðlega af stað og ég gekk af stað með hraði til að finna eitthvað kalt í bílnum til að halda við ennið á leiðinni heim. Ég ætlaði að minnka eins og hægt væri glóðaraugað sem ég mundi líklega fá nú í nótt.
Ég hafði ákveðið hérna um daginn hvaða mat ég ætlaði að hafa í aðal máltíðina um þessa mittívikunni helgi. Það var leyndarmál, Súsanne skyldi ekkert fá að vita fyrr en hún bara kæmi að tilbúnu borði með þægilega ilmandi lambakótilettum. Ég vildi matreiða kótiletturnar eins og þær hafa verið framreiddar á Íslandi í marga áratugi, kannski í heila öld eða meira. Þetta átti að verða spennandi. Það átti að verða skemmtilegt að sjá Susanne þegar hún berði augum þennan ókunnuga kjötrétt hjá Sólvallakallinum.
Ég var ekki svo viss um hvernig ég ætti að ganga til vega þannig að ég spurði á Feisbókinni hvernig steikja ætti lambakótilettur í raspi á hefðbundinn íslenskan hátt. Margar reyndar íslenskar húsmæður í áratugi svöruðu spurningunni og ég fékk mörg góð ráð. Helst vil ég smám saman prufa öll ráðin sem mér voru gefin. Varðandi leyndarmálið þá gat ég ekki haldið aftur af mér. Ég uppljóstraði það fyrir Susanne.
Má ég hjálpa þér, spurði hún, getum við gert þetta saman? Já já, víst gátum við gert það. Síðan matreiddum við lambakótilettur á gamlan, íslenskan hefðbundinn hátt. Raspið gerðum við úr hrökkbrauði því að mér finnst sænska raspið allt of fínt.
Ég veit að ég þarf ekki að sýna Íslendingum hvernig tilbúnar lambakótilettur steiktar í raspi líta út. Ætli það sé ekki bara mont að ég birti þessa mynd á íslenska blogginu. Ég notaði hana á sænska blogginu mínu fyrr í dag og það var svolítið annað mál. Ég keypti þessar kótilettur á matvörumarkaði í Kungsgatan í Örebro. Í dag pantaði ég svo fimm kílóa pakningu af íslenskum lambakótilettum hjá honum Guðbirni kaupmanni í Varberg sem kemur á frystibílnum sínum til Örebro um aðra helgi. Hann skal skila frystum íslenskum vörum ásamt páskaeggjum og fleira sælgæti til sælkera í léninu. Þá fæ ég líka kílóið 61 SKR ódýrara en kótiletturnar sem ég keypti á matvörumarkaðinum. En góðar voru þær samt, þar vil ég vera heiðarlegur og segja rétt frá
Aðal máltíðin um mittívikan helgina varð tilbúin að lokum, borin fram með grænum baunum og rauðkláli og með fituna útá, þá sem féll til við steikina í ofninum. Ég held að ég hafi þar með fylgt af nákvæmni gömlu, íslensku hefðinni.
Hættu nú að taka myndir, sagði Susanne, ertu virkilega ekki búinn að fá nóg af því að taka myndir? Þessi máltíð var reglulega góð, samvinnan við eldhúsbekkinn gekk vel og að borða saman var skemmtilegt. Mér hafði tekist að kaupa DVD disk með myndinni Jólaóratórían eftir Göran Tunström. Að horfa á Jólaóratórian var góður eftirréttur ásamt kaffibolla og suðusúkkulaðibita frá honum Guðbirni í Varberg. Við þurfum ekki langt til að gera dagana góða.
Vermlendingurinn Göran Tunström skrifaði meðal annars bók sem á sænsku heitir Skimmer. Sú saga gerist á Íslandi og hefur væntanlega verið þýdd á íslensku. Ég las hana á sænsku fyrir mörgum árum og líkaði vel eins og annað sem þessi rithöfundur skrifaði.
Kúlan á enninu hefur ekki orðið blá og eftir að ég kældi hana niður með GPS tækinu sem lá í bílnum, þá hefur hún dregist saman. Ég fæ líklega ekkert glóðarauga. Undir kvöldið grisjaði ég í skóginum og klippti til litlar eikur.
